«η Ελλάδα που αντιστέκεται η Ελλάδα που επιμένει
κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει…»
Στους σκοτεινούς χρόνους της Ιστορίας μας, όταν δεν υπήρχε άλλος τρόπος να διατηρηθεί η μνήμη και η γνώση της ταυτότητας, όπλα άμυνας απέναντι σε αυτή την κατάσταση ήταν, μεταξύ άλλων, το δημοτικό τραγούδι και τα παραμύθια. Και τα δυο άκρως υποτιμημένα στις μέρες μας. Ωστόσο σκοπός μας σήμερα δεν είναι να αποκαταστήσουμε την χαμένη τιμή -λόγω συκοφαντίας - τόσο του δημοτικού τραγουδιού, όσο και των παραμυθιών. Απλά θέλουμε να πάρουμε αφορμή από το τραγούδι του Δ. Σαββόπουλου «Τσάμικο» για να θυμίσουμε ότι τα τραγούδια του πολλές φορές λένε κάτι περισσότερο από αυτό που ακούει το αυτί μας. Κάθε τραγούδι είναι και ένα παραμύθι και κάθε παραμύθι που θα διηγηθεί και ένα τραγούδι.
Δεν κάνουμε μνημόσυνο, ούτε αναδρομή στο έργο του Δ. Σαββόπουλου, απλά από ένα εξαιρετικό τραγούδι θα κλέψουμε δυο στίχους - αυτούς που είναι στην αρχή του σημειώματος – και την κρυμμένη του ψυχή, για να καταδείξουμε ότι μπορεί να γράφτηκε το 1982, ωστόσο κάλλιστα μπορεί να περιγράψει εξαιρετικά καταστάσεις του 2010. Εξάλλου αυτό είναι που δίνει και αξία στα αυθεντικά έργα, οποτεδήποτε και να τα «διαβάσεις» έχουν κάτι να σου πούνε… Είναι ερμηνευτικά εργαλεία χωρίς τους περιορισμούς που θέτει ο χρόνος…
Σήμερα περνάμε μια πολύ δύσκολη αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίοδο, όποιος ζει εγκλωβισμένος στα στερεότυπα μιας εποχής που πλέον παρήλθε, δεν μπορεί να καταλάβει τι γίνεται και που πάμε, το πώς κοιτάζει αυτά που συμβαίνουν θυμίζει πολύ τον «επαρχιώτη στην Ομόνοια» όπως σημειώνει και το τραγούδι. Βλέπει αλλά δεν καταλαβαίνει και ειδικά αν τυχαίνει να έχει στερηθεί την ιστορική γνώση και η μοναδική πηγή πληροφόρησής του να είναι η τηλεόραση, τότε πραγματικά τα έχει χαμένα και δεν ξέρει, ούτε που πατά, ούτε που πηγαίνει.
Δεν έχουμε σκοπό να αποκαλύψουμε, ούτε μικρές, ούτε μεγάλες αλήθειες, γιατί τίποτα δεν είναι κρυμμένο, τα πάντα είναι μπροστά στα μάτια μας, αρκεί κάποιος να αποφασίσει να τα δει από την σωστή οπτική γωνία, δηλαδή χωρίς παραμορφωτικούς φακούς. Η αλήθεια μπορεί να είναι παρατημένη στο παλιό μας σπίτι στο χωριό ή στο σεντούκι της γιαγιάς που το απαξιώσαμε και το χαρίσαμε στον παλιατζή, μπορεί να είναι σε συγγενείς και φίλους που τους χάσαμε μέσα στη δίνη της εποχής ή σε μια αγιογραφία που την έχουμε για «ντεκόρ στο σαλόνι μας», σίγουρα δεν είναι στην λαμπερή αλλά τόσο ψεύτικη οθόνη της τηλεόρασης.
Ο κόσμος που οικοδομήσαμε καταρρέει και μένει σε εμάς, αν θα ψάξουμε την Αλήθεια ή θα βολευτούμε με νέους μύθους, για να έχουμε μια επίφαση ατομικής – εγωιστικής – ευδαιμονίας, χωρίς ουσιαστική σχέση με το ιστορικό γίγνεσθαι. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να μπορέσουμε να θυμηθούμε, για να αναστήσουμε έτσι, «την Ελλάδα που αντιστέκεται, την Ελλάδα που υπομένει» και είναι εκεί και μας περιμένει πότε θα αποτινάξουμε το ζυγό της λήθης.
