Επισκέφτηκα χθες την Δ.Ο.Υ. Καβάλας – μετά από πολύ καιρό –
και ήρθα αντιμέτωπος με μια απέραντη θλίψη. Θλιμμένα πρόσωπα παντού, τόσο των
φορολογούμενων αλλά και των υπαλλήλων, επιπλέον η πλήρης αποδιοργάνωση που
υπάρχει – ένεκα της συνένωσης των δύο Δ.Ο.Υ. – επιτείνει την εικόνα της
διάλυσης, επιτείνοντας έτσι την εικόνα της θλίψεως. Η επίσκεψη στην Δ.Ο.Υ.
είναι σαν την κάθοδο στον Άδη!!! Χωρίς υπερβολή. Η Δ.Ο.Υ. δεν είναι ο τόπος
όπου ο καθένας καταθέτει τον οβολό του για το «κοινό καλό», αλλά ο τόπος της
τιμωρίας, των κολασμένων. Οι υπάλληλοι νοιώθουν ότι εργάζονται σε ένα καθεστώς
προσωρινότητας και με ένα μισθό τιμωρίας, οι φορολογούμενοι προσέρχονται με την
ψυχολογία που είχαν όσοι περνούσαν την πύλη στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δεν
είδα ούτε έναν με χαρά να πληρώνει… , να εκπληρώνει με ικανοποιήσει το
φορολογικό του καθήκον. Αν υπήρχε θα ήταν μάλλον λόγω αρρώστιας.
Θλίψη παντού και μια αγωνία, «να πληρώσω μπας και γλυτώσω
άλλα μπλεξίματα». Μάταια όμως. Η παραγωγή νέων φόρων και τελών είναι μεγαλύτερη
από αυτήν που μπορούμε να απορροφήσουμε. Κάθε ένας που στέκεται μπροστά στο
ταμείο αναρωτιέμαι με ποιες σκέψεις «σκοτώνει» την ώρα του, μέχρι να έρθει η
σειρά του; Να σκέπτεται τον χαμένο παράδεισο της