Η κρίση γεννάει βία και η βία είναι η μαμή της ιστορίας. Καμία αντίρρηση μέχρι εδώ, μόνο που πολλές φορές – αν όχι πάντα - το «μωρό» που βγαίνει είναι στραβό. Πάμπολλα τα παραδείγματα στην ιστορία, όποτε η βία ανέλαβε το ρόλο της μαμής μόνο στρεβλώσεις και αλλοιώσεις του γενικότερου φρονήματος γνωρίσαμε. Αγκυλώσεις και αναχρονισμούς ανταμώσαμε όποτε αφέθηκε η βία να καθορίσει να ανοίξει το δρόμο. Αυτό δεν σημαίνει ότι η αντίθετη πρόταση θα πρέπει να είναι η παθητικότητα και το περιθώριο, αλλά ο ενεργητικός ρόλος που προσφέρει η δύναμη των επιχειρημάτων και πίστη σε αυτά. Όταν απουσιάζου αυτά, τότε πλεονάζει η υποκρισία, η κενού νοήματος χρήση λέξεων και όρων, ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία, με συνέπεια ο αγώνας για τα ιδανικά να γίνεται αγώνας για την επιβολή της μίας και μοναδικής αλήθειας. Αν αυτός δεν είναι φασισμός, το τι είναι; Αν η χρήση βίας για την επίλυση των – όποιων διαφορών – είναι ο μοναδικός δρόμος έκφρασης, αυτό πόσο απέχει άραγε από την βαρβαρότητα;
Η ίδια η φυσική και η ιστορία θα διδάσκει την σχετικότητα σε φαινόμενα και γεγονότα, γι’ αυτό και είναι δύσκολο κανείς να ορίσει το απόλυτο ένα, μπορεί απλά να «τείνει» προς αυτό και το πλήθος αυτών των προσεγγίσεων απλά να αγγίζει το απόλυτο. Η «όραση» του καθενός, η ένταση και το εύρος του, είναι απόλυτη συνάρτηση του «εσωτερικού φωτός», αυτού φωτίζει τα σκοτάδια του. Αυτή η σχετικότητα καθορίζει και την σχέση μας με την αλήθεια. Αυτή η σχετικότητα είναι που ενδυναμώνει το στοιχείο της πίστης, ΤΟΥ ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΕΓΩ, και τίποτα περισσότερο. Γι’ αυτό και η ανακαίνιση που έφερε ο Βολταίρος στην ελεύθερη δημοκρατική έκφραση, ήταν το δικαίωμα της η ελευθερίας του να εκφράζει ο καθείς αυτό που πιστεύει. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Γι’ αυτό η βία, όσο αγαθή προαίρεση και αν υποκρύπτει, μας φέρνει πάντα πιο κοντά στην βαρβαρότητα και το φασισμό.
Προσωπικά δεν κοιτάω, πρώτα και κύρια το τι πιστεύει κάποιος, αλλά εκείνο που παρατηρώ είναι το πώς το εκφράζει. Γι αυτό όταν κάποιος θα πέσει στην λάσπη του βούρκου της βίας, δεν έχει σημασία αν θα πέσει από τα (ακρο) - αριστερά ή από τα (άκρο) – δεξιά, όπως και να πέσει δεν αλλάζει το γεγονός ότι θα λασπωθεί.
Η πρώτη ρήξη με τον ιουδαϊκό νόμο (οφθαλμός αντί οφθαλμού) ήρθε με την γνωστή φράση του Ιησού (μάχαιρα έδωσες και μάχαιρα θα λάβεις) δηλώνοντας με τον πλέον σαφή τρόπο την ματαιότητα του εγχειρήματος. Αυτή η διαφορά σηματοδότησε και μια μεγάλη στροφή στην θεώρηση των πραγμάτων και πέρασε και στο αξιακό σύστημα του λαού με την φράση «ότι κερδίζεται με το σπαθί χάνεται από το σπαθί και ότι κερδίζεται με την αγάπη, χάνεται με αγάπη».
