Όσο πυκνώνουν τα μαύρα σύννεφα επάνω από την χώρα και μαζί οι άσχημες ειδήσεις, τόσο θα γίνεται πιο επιτακτική η ανάγκη για λύση. Τα πάθη του ελληνικού λαού δεν έχουν τέλος και η ανάσταση δεν πρόκειται να έρθει αν συνεχίσουμε να κάνουμε σήμερα τα ίδια λάθη που κάναμε και χθες. Μόνο μια μεγάλη αλλαγή στο πως προσεγγίζουμε και διαχειριζόμαστε τα θέματα μπορεί να αποτελέσει την αρχή για μια άλλη πορεία.
Ίσως εκείνο που δεν έχουμε καταλάβει ακόμη είναι ότι το χρέος της Ελλάδας είναι πρωτίστως πολιτικό και κατά δεύτερο οικονομικό. Η απουσία μιας ηγεσίας εθνοκεντρικής χωρίς το κόμπλεξ της υποτέλειας μας οδήγησε εδώ που φτάσαμε. Έτσι μια χώρα σαν την Ελλάδα που θα έπρεπε να δανείζει και όχι να δανείζεται, βρίσκεται ένα βήμα πριν την χρεωκοπία και μάλιστα έχοντας ανοιχτά προβλήματα σχεδόν με το σύνολο των γειτόνων της, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Μια χώρα με τον πλούτο που έχει η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι μια υπολογίσιμη δύναμη. Το υποστηρίζουμε αυτό, όχι επικαλούμενοι τα διάφορα στοιχεία που κυκλοφορούν για τον ορυκτό πλούτο και τα όσα προκύπτουν από τον διάλογο που γίνεται. Ένα διάλογο που μόνο εθνικά συμφέροντα δεν θεωρούμε ότι εξυπηρετεί. Το επικαλούμαστε όμως με βάση τις δυνατότητες που έχει η χώρα να παράγει υλικά και άυλα αγαθά.
Πριν από μερικούς μήνες είχε κυκλοφορήσει μια γελοιογραφία όπου εμφανίζονταν η Μέργκελ μπροστά στο χιονισμένο Ράϊχσταγκ κάνοντας έκληση στους γερμανούς που έστεκαν παγωμένοι από τις πολικές συνθήκες: «Κάντε υπομονή λίγους μήνες, θα χρεοκοπήσει η Ελλάδα, θα την αγοράσουμε και θα μεταναστεύσουμε όλοι εκεί»!!!
Αυτή η γελοιογραφία έλεγε περισσότερα απ’ ό,τι φαίνονταν με τη πρώτη ματιά. Με αυτό δεν θέλουμε να υποστηρίξουμε ότι θα πρέπει να απολέσουμε την ιδιαίτερη ταυτότητα μας και να γίνουμε Γερμανοί. Οφείλουμε όμως απέναντι στον εαυτό μας και τους απογόνους μας, δίπλα στον συναισθηματικό τρόπο λειτουργίας μας που παρασύρει σε λάθος αποφάσεις, να θυμηθούμε και λίγο τον Αριστοτέλη και την λογική του. Δικός μας είναι και αυτός αλλά τον έχουμε ξεχάσει…
Λόγω των χρόνων της οθωμανικής σκλαβιάς βγήκαμε στο προσκήνιο της Ιστορίας από το δωμάτιο υπηρεσίας που είχαμε βρεθεί σχεδόν για 5 αιώνες. Δεν είναι εύκολο από σκλάβοι και δούλοι, ξαφνικά να γίνουμε κύριοι του εαυτού μας και του τόπου μας. Οφείλουμε όμως να το προσπαθήσουμε. Αυτή η προσπάθεια δεν μπορεί να γίνει με ένα χρεωκοπημένο πολιτικά και ηθικά πολιτικό σύστημα που αναπαράγει την αδικία, το κλέψιμο, την αναξιοκρατία και την δουλικότητα. Η δημοκρατία μας έχει ανάγκη από μια επανεκκίνηση και η θρυαλλίδα για να συμβεί αυτό είναι η οικονομική κρίση. Δεν μπορεί λοιπόν η συζήτηση να εξαντλείται στα νέα μέτρα, τους φόρους και τις περικοπές, αυτά πρέπει να είναι η απαρχή για να φτάσουμε στην καρδιά του προβλήματος. Όσο μιλάμε μόνο γι’ αυτά, το έλλειμμα απλά θ’ αυξάνει…
