Αργά, βίαια και βασανιστικά οδεύουμε από το μεταπολιτευτικό σε ένα νέο πολιτικό σκηνικό, η ίδια η ζωή αφήνει πίσω της τα γνωστά κόμματα τα οποία δεν μπόρεσαν να μετεξελιχθούν στην νέα ιστορική φάση που εισερχόμαστε. Προχθές οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ψήφισαν το μεσοπρόθεσμό σχέδιο με μια απώλεια, αυτή του Παναγιώτη Κουρουπλή, την ίδια ώρα οι βουλευτές της ΝΔ καταψήφιζαν με μια απώλεια , αυτής της Έλσας Παπαδημητρίου που το υπερψήφισε. Την ίδια ώρα πολίτες που μέχρι πρότινος ανήκαν σε κόμματα απ΄ όλο το πολιτικό φάσμα διαδήλωναν έξω από τη Βουλή και μάτωσαν στις συμπλοκές με τα ΜΑΤ.
Πιο παραστατική σκηνή δεν μπορούσε να στήσει η Ιστορία για να μας δείξει σχηματικά το πώς αλλάζει το πολιτικό τοπίο και πως διαμορφώνονται οι όροι για μια νέα πολιτική γεωγραφία. Μέχρι
στιγμής εκείνο που είναι σαφές είναι ότι στη χώρα έχουν διαμορφωθεί δύο παρατάξεις, οι «μνημονιακοί» έστω και με το στανιό και οι «αντιμνημονιακοί», στην πρώτη περίπτωση φαίνεται να ηγείται το ΠΑΣΟΚ και ακολουθεί ένα σημαντικό τμήμα του οικονομικού κατεστημένου – πρόσφατη είναι και η επιστολή που έδωσαν στην δημοσιότητα – και ισχυρά λόμπυ της κοινωνίας, ενώ από κοντά βρίσκονται οι Δημοκρατική Συμμαχία και το ΛΑΟΣ, από την άλλη, στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο ενώ φαίνεται να ηγείται η ΝΔ και τα κόμματα της Αριστεράς, ουσιαστικά η κύρια μάζα στοιχίζεται με τους Αγανακτισμένους και το κίνημα της ΣΠΙΘΑΣ. Ποτέ μέχρι σήμερα δεν υπήρχε τόσο μεγάλη αναντιστοιχία ανάμεσα στην κορυφή της πολιτικής εκπροσώπησης και της βάσης των πολιτών.
στιγμής εκείνο που είναι σαφές είναι ότι στη χώρα έχουν διαμορφωθεί δύο παρατάξεις, οι «μνημονιακοί» έστω και με το στανιό και οι «αντιμνημονιακοί», στην πρώτη περίπτωση φαίνεται να ηγείται το ΠΑΣΟΚ και ακολουθεί ένα σημαντικό τμήμα του οικονομικού κατεστημένου – πρόσφατη είναι και η επιστολή που έδωσαν στην δημοσιότητα – και ισχυρά λόμπυ της κοινωνίας, ενώ από κοντά βρίσκονται οι Δημοκρατική Συμμαχία και το ΛΑΟΣ, από την άλλη, στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο ενώ φαίνεται να ηγείται η ΝΔ και τα κόμματα της Αριστεράς, ουσιαστικά η κύρια μάζα στοιχίζεται με τους Αγανακτισμένους και το κίνημα της ΣΠΙΘΑΣ. Ποτέ μέχρι σήμερα δεν υπήρχε τόσο μεγάλη αναντιστοιχία ανάμεσα στην κορυφή της πολιτικής εκπροσώπησης και της βάσης των πολιτών.
Ουσιαστικά όπου και να βρίσκονται οι πολίτες δείχνουν να ανέχονται τις όποιες πολιτικές ηγεσίες επιδιώκουν να τους «εκφράσουν» και δείχνουν ότι είναι θέμα χρόνου να ανατραπεί αυτή η δυσκολοβάσταχτη ισορροπία. Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να μείνει πλέον ίδιο, όπως ήταν πριν από την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου και η Αριστερά με τη ΝΔ δεν μπορούν να καπηλεύονται την αντίδραση που καταγράφεται στην δημιουργία μιας νέας οικονομικής πραγματικότητας. Δεν θα αργήσει να φανεί το νέο, αν και όπως φαίνεται θα προκύψει μέσα από μεγάλες συγκρούσεις και δύσκολες αποφάσεις. Όσο δραματικές και αν είναι οι εξελίξεις είναι αναπόφευκτες και θα μας περάσουν στο επόμενο στάδιο της νεώτερης ιστορίας μας.
Αυτό δεν πρέπει ούτε να μας ανησυχεί, ούτε και να μας τρομάζει. Εκείνο όμως που γεννάει ανησυχία είναι αυτές οι καθημερινές, αιματηρές συγκρούσεις μέσα στις οποίες αρχίσει να φωλιάζει το μίσος και η οργή. Στοιχεία που μπορεί αργότερα να παρέλθουν αλλά που μπορούν να μας αφήσουν ως κληρονομιά το σπόρο ενός νέου εθνικού διχασμού. Από τον Εθνικό διχασμό του 1914 στα μπλε και τα πράσινα καφενεία του 1981 και ξανά πίσω στο ’14 με ότι αυτό προκάλεσε, αυτό αποτελεί ένα εφιαλτικό σενάριο. Εκεί που φαινόταν, κύρια τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, ότι αυτά ήταν περασμένα και ξεχασμένα, τώρα δείχνουν να αναβιώνουν.
