Παρακολουθώντας χθες τον πολιτικό τραγέλαφο, σε εθνικό δίκτυο, ήταν πλήθος οι δηλώσεις πολιτικών που πρότειναν ως λύση στο πρόβλημα μια «κυβέρνηση εθνικής ενότητας». Κανείς δεν μας είπε όμως σε ποιά βάση θα επιτευχθεί αυτή η ενότητα, μάλλον δεν ήξεραν ή δεν μπορούσαν να απαντήσουν. Τι νόημα μπορεί να έχει μια πρόταση όταν μεταξύ όλων αυτών η μόνη κοινή συνισταμένη που υπάρχει είναι η πολιτική τους επιβίωσης. Πασχίζουν πως θα αποφύγουν την πρόωρη συνταξιοδότηση.
Μάλιστα η εμμονή τους ήταν τόσο απροκάλυπτη και η πρόταση τόσο αδύνατα τεκμηριωμένη, όπου δεν ήταν δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι ο στόχος της δεν είναι να δώσει λύση στο πρόβλημα της χώρας, αλλά να λειτουργήσει σαν το φερετζέ, να κρύψει τα πραγματικά τους πρόσωπα.
Σίγουρα ακούγεται ευχάριστα στα αυτιά του κάθε αφελή, λέξεις όπως «εθνικής ενότητα», «εθνική συνεννόηση» κ.α. πόσο όμως αντέχουν σε μια σοβαρή κριτική όταν ο βίος όλων αυτών μαρτυρεί μια υποτελή στάση απέναντι στα ξένα κέντρα εξουσίας και μια ανικανότητα να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των πολιτών. Μόνο αν ο πολιτικός τους βίος ήταν παράδειγμα άσκησης εθνικής πολιτικής θα είχαν νόημα αυτά τα λόγια.
