Ιδού, ίσταμαι εις την θύραν και κρούω· εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, θέλω εισέλθει προς αυτόν και θέλω δειπνήσει μετ' αυτού και αυτός μετ' εμού.
(Η Αποκάλυψη του Ιωάννη 3:20)
Πριν από 7 χρόνια, στις 26 Δεκεμβρίου του 2004 ένα φονικό τσουνάμι χτύπησε την Ινδονησία και άλλα νησιωτικά συμπλέγματα της περιοχής με αποτέλεσμα σημαντικές απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και ζημιές σε υποδομές. Αμέσως μετά ξεκίνησε μια παγκόσμια προσπάθεια για συγκέντρωση βοήθειας προκειμένου οι επιζώντες να μπορέσουν να επιβιώσουν. Τις επόμενες ημέρες μετά την καταστροφή ξέσπασε στην Ελλάδα ένα «τσουνάμι φιλανθρωπίας» που οδήγησε τους Έλληνες στις πρώτες θέσεις παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας» σε όλο τον κόσμο.
Κερδίσαμε τις εντυπώσεις, αποσπάσαμε το θαυμασμό όλης της υφηλίου για το πώς μια μικρή και πτωχή χώρα – μόνο που δεν το ξέραμε τότε οι περισσότεροι – κατάφερε να προσφέρει τόσα πολλά. Στο τέλος του 2004 ήμασταν ακόμη μεθυσμένοι από το μεγάλο πάρτι των Ολυμπιακών Αγώνων, το χρήμα – ακόμη – έρρεε άφθονο και ίσως μια μεγάλη «αρετή» που είχαμε κατακτήσει, αυτή της «επίδειξης», είχε έρθει η ώρα να την «εξάγουμε». Βλέπετε και η επίδειξη ήταν μέρος της «εθνικής υπερηφάνειας» που νοιώθαμε, έστω αν αυτή στηριζόταν σε δανεικά – κι αυτό ήταν ένα ζήτημα που δεν το γνωρίσαμε πολλοί τότε.
Τα επόμενα χρόνια άρχισε να υποχωρεί η «αυτοπεποίθηση», η «εθνική αξιοπρέπεια» έδωσε την θέση της στο διασυρμό και την διαπόμπευση σε όλη την υφήλιο. Τα τελευταία 2 χρόνια έχουμε ακούσει τα εκ αμάξης σε όλη την υφήλιο τόσο από επίσημα χείλη Ελλήνων πολιτικών, ξένων ηγετών αλλά και των ΜΜΕ. Κανείς όμως δεν βρέθηκε να αναγνωρίσει ότι οι τεμπέληδες, οι ανίκανοι και οι άχρηστοι Έλληνες , από τα δανεικά χρήματα που κατανάλωσαν ξεχώρισαν αρκετά για να τα μοιράσουν.
Σήμερα το τσουνάμι έχει ξεσπάσει μέσα στην Ελλάδα. Ένα τσουνάμι πρώτα και κύρια βλακείας και μετά οικονομικής κρίσης. Από παντού έρχονται εκκλήσεις για βοήθεια αναξιοπαθούντων συμπολιτών μας και είναι ατομικό καθήκον για τον καθένας μας να ανταποκριθεί με ότι μπορεί. Όσο και να δυσκολευόμαστε θέλουμε να το κάνουμε, όχι πια από επίδειξη – μετά το γδάρσιμο που υποστήκαμε χάθηκε η διάθεση – αλλά από φιλότιμο. Γιατί στο γενετικό μας κώδικα υπάρχει η φτώχεια και η πείνα, οπότε ξέρουμε τι σημαίνει να μην έχει μπροστά τους ένα πιάτο να φας, να είσαι ενδεής.
Την ίδια ώρα όμως βομβαρδιζόμαστε από τα χιλιάδες μηδενικά που έχουν εγγραφεί στους τραπεζικούς λογαριασμούς των βουλευτών και των πολιτικών αρχηγών και αναρωτιόμαστε αν όλοι αυτοί έχουν έστω και λίγο φιλότιμο για να διαθέσουν από 10.000 ευρώ για τους αναξιοπαθούντες;
Είναι ένα ισχυρό αντικίνητρο για όποιον θέλει να βοηθήσει να βλέπει αυτή την απάνθρωπη απραξία των πολιτικών. Ωστόσο δεν πρέπει να το δούμε έτσι. Οφείλουμε με αίσθημα αλληλεγγύης να βοηθήσουμε και αυτό δεν χρειάζεται να γίνει μόνο μέσα από τις οργανωμένες προσπάθειες, μπορούμε να αφήσουμε μια σακούλα με τρόφιμα και λίγα χρήματα έξω από την πόρτα κάποιου που ξέρουμε ότι δυστυχεί.
¨Όσο για τους πολιτικούς και γενικά για τους έχοντες και κατέχοντες αυτής της χώρας που αρνούνται να βοηθήσουν, έχουμε να επισημάνουμε ότι από τα πρώτα κεφάλαια της συγγραφής του Πελοποννησιακού πολέμου ο Θουκυδίδης δίνει με το παράδειγμα των Μηλίων το ξεκάθαρο μήνυμα ότι στον πόλεμο δεν υπάρχει ουδετερότητα. Όποιος δηλώνει ουδέτερος και αμέτοχος σε ένα μέτωπο είναι με τον εχθρό μας. Αυτή την εποχή γίνεται ένας οικονομικός πόλεμος και ο εχθρός μας είναι η φτώχεια και η ανέχεια, όποιος δεν είναι με τους αναξιοπαθούντες είναι εναντίον τους και από την στάση του κρίνεται. Η ελεημοσύνη χτυπάει την πόρτα όλων μας, μας πρώτα απ’ όλα όσων έχουν και κατέχουν πλούτο, όλοι οφείλουμε από φιλότιμο και αίσθημα αλληλεγγύης να την ανοίξουμε. Το χειρότερο στην ένδεια δεν είναι ο θάνατος, αλλά όλη η πορεία που πρέπει να ακολουθήσει όποιος έχει μπει σε αυτή την τροχιά. Αν δεν μπορούμε να την αλλάξουμε, τουλάχιστον ας την απαλύνουμε.
