Πολύ πιστεύουν ότι το ζητούμενο αυτή τη στιγμή για τη χώρα,
είναι να δώσει απάντηση σε αυτό το ερώτημα: Ανάσταση ή επανάσταση; Εκ πρώτης, η
αβίαστη απάντηση που έρχεται είναι ότι επί της ουσίας δεν υπάρχει καμία διαφορά
ανάμεσα στα δύο. Δεν είναι όμως έτσι.
Ουσιαστικά για να γίνει επανάσταση πρέπει να υπάρχει μια
ριζοσπαστικοποιημένη ισχυρή ομάδα που έχει την δύναμη και τον τρόπο να
ανατρέψει τη καθεστηκυία τάξη και να επιβάλει μια νέα κατάσταση πραγμάτων. Αυτή
τη στιγμή, στη χώρα, δεν διαφαίνεται να
υπάρχει εκείνη η ομάδα που έχοντας συνείδηση του ρόλου της θα μπορούσε να
προχωρήσει σε μια κίνηση ανατροπής. Γι’ αυτό όποιος την επικαλείται απλά
φλυαρεί. Επιπλέον έχουμε μια κοινωνία η οποία βγαίνοντας από μια εποχή
ευμάρειας και κενής νοήματος, έχει αποκτήσει βαθιά συντηρητικά χαρακτηριστικά,
με την έννοια ότι δεν επιθυμεί να ανατρέψει την σημερινή άσχημη κατάσταση στο
όνομα μια νέας ουτοπίας που θα υπόσχεται καλύτερη ποιότητα ζωής, αλλά για να
ξαναγυρίσει εκεί που ήταν. Γι’ αυτό, αντί να διέπεται η ελληνική κοινωνία από
μια «αδαμιαία θλίψη» η οποία μπορεί να λειτουργήσει και ως μήτρα στοχασμών,
κάτι τέτοιο – ακόμη τουλάχιστον – δεν συμβαίνει, απλά φωνασκεί και εκτονώνει
την αντίδρασή της μέσα από τις απαντήσεις που δίνει στις δημοσκοπήσεις.
Χωρίς στοχασμό δεν μπορεί να υπάρξει αυτοκριτική για τις
επιλογές που έγιναν και είτε στο όνομα της ανοχής, είτε στο όνομα της συνενοχής,
συνέβαλαν στο να φτάσουμε στο σημερινό τέλμα. Πώς είναι δυνατόν όμως κάποιος
χωρίς αυτοκριτική, να φτάσει στην
μετάνοια και από εκεί στην ανακαίνιση της ζωής του; Γι’ αυτό μια ζωή με βάσανα
και ταλαιπωρίες δεν οδηγεί κατ’ ανάγκη στον παράδεισο, αλλά με βεβαιότητα στην
κόλαση. Αν δεν υπάρξει η μετάνοια, αν δεν ανθίσει η ελπίδα και κατά συνέπεια αν
δεν προκύψει η ανάσταση, αυτή η ζωή που
μας υπόσχεται το μνημόνιο φαντάζει σαν συμβόλαιο αγοράς κατοικίας στο καλύτερο
οικόπεδο της κόλασης.
Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε σήμερα, μένουμε στο «βρεφικό»
στάδιο της αντίδρασης απέναντι στο κακό που μας βρήκε, γι’ αυτό και αντιδρούμε
με οργή και αγανάκτηση, η θλίψη και ο στοχασμός – αν φτάσουμε εκεί – θα είναι
το πρώτο στάδιο της ωρίμανσης. Είναι μια πρόκληση για όλους μας αυτή πορεία,
ευχή μας είναι να την διαβούμε.
