Λένε ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή ενός ανθρώπου και μετά το χούι
του. Το ίδιο συμβαίνει και με το απερχόμενο πολιτικό σύστημα της χώρας, κλινικά
νεκρό, υποστηριζόμενο με τεχνητά μέσα για να αντέξει μέχρι τις εκλογές – και
μετά βλέπουμε – αλλά με αμείωτους ρυθμούς παλεύει να εκπληρώσει προεκλογικά
ρουσφέτια. Η είδηση είναι «γαργαλιστική» και πρόσφορη για κουτσομπολιά. Μπορούμε
να πούμε τόσο με το πλήθος των τροπολογιών που κατατέθηκαν στην
Βουλή,
τελευταίες ημέρες πριν την διάλυσή της, όσο και με το ευφάνταστο των ρυθμίσεων.
Μια ολόκληρη διατριβή θα μπορούσε να επιχειρήσει κάποιος μελετητής του σύγχρονου
πολιτικού μας γίγνεσθαι, με ένα απάνθισμα των τροπολογιών και το τι γραμμάτια
πληρώνονται με αυτές. Ίσως αυτό να είναι η καλύτερη ακτινογραφία ή καλύτερα,
ισάξια μαγνητικής τομογραφίας, των λειτουργιών
ενός συστήματος ημιθανούς.
Ωστόσο το κύριο ζητούμενο δεν είναι αυτό, αλλά η αντίδραση
του πολιτικού συστήματος την ώρα του επιθανάτιου ρόγχου, όπου αντί να απαντήσει
με πολιτική πρόταση στην κρίση και στην επερχόμενη πανωλεθρία – όπως φαίνεται
από τις δημοσκοπήσεις – απαντάει με ρουσφέτια. «Κουκιά έφαγε, κουκιά μολογάει»
έλεγαν παλαιότερα και ισχύει απόλυτα για το βουλευτικό σώμα, τουλάχιστον στην
πλειοψηφία του, με ρουσφέτια μεγάλωσε και ανδρώθηκε, οπότε ακόμη και τώρα
ρουσφετολογικές εξυπηρετήσεις παράγει.
Στο σημείο αυτό είναι και η έκπτωση, η εκπόρνευση της
πολιτικής, το γεγονός ότι το κοινοβουλευτικό μας σύστημα νομοθετεί με βάση το
εφήμερο, το πρόσκαιρο, το άμεσα μετατρέψιμο και σε εκλογικό όφελος. Δεν έχει
την αίσθηση της ιστορικότητας των στιγμών που ζούμε, δεν νοιώθει ότι συνομιλεί
με την Ιστορία, λειτουργεί σαν να μην υπάρχει αύριο. Ποιοι πολίτες είναι αυτοί
που σε λίγες ημέρες θα νομιμοποιήσουν αυτό το σύστημα; Ποιοι θα επιβραβεύσουν
τις τροπολογίες της τελευταίας στιγμής;
Εδώ είναι που τίθεται το ζήτημα της ατομικής ευθύνης. Το
πολιτικό σύστημα παλεύει να επιβιώσει, επιζητεί την νομιμοποίηση του με
την ψήφο μας, το έχει ανάγκη για να
πάρει παράταση ζωής και να λάβει τα νέα μέτρα του Ιουνίου! Εμείς θα του δώσουμε
την ευκαιρία να το κάνει;
Φοβόμαστε πως ναι. Η απουσία εναλλακτικής πολιτικής πρότασης
εξουσίας από τις διάσπαρτες αντιμνημονιακές δυνάμεις, σε συνδυασμό με το κλίμα
φόβου και ανασφάλειας που διακατέχει τους πολίτες, θα τους στρέψει σε
συντηρητική κατεύθυνση και αυτό έμπρακτα σημαίνει ψήφο στον δικομματισμό. Αν αυτό είναι κάτι
που δεν μπορεί να ανατραπεί, τουλάχιστον η επιλογή της σταυροδοσίας ας γίνει με
πιο αυστηρά κριτήρια.
