Όπως φαίνεται στα παιδιά μας και τα εγγόνια μας θα
παραδώσουμε μια Ελλάδα χρεωκοπημένη, διαλυμένη και ανίκανη να σταθεί αυτοδύναμα
στα πόδια της. Από μόνο του το γεγονός αυτό
είναι κακό αλλά δεν είναι και το
τέλος του κόσμου, καθώς όπως κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα της
αποτυχίας, άλλο
τόσο το έχει και μια ολόκληρη γενιά. Εξάλλου δεν έχουμε υπογράψει και κανένα
συμβόλαιο με την Ιστορία ότι πάντα θα ακολουθούμε ευθύγραμμη και ανοδική
πορεία. Η ζωή κάνει κύκλους και όπως αναφέρει και ο Θουκυδίδης στη συγγραφή του
για τον Πελοποννησιακό πόλεμο «Εάν όμως κρίνουν το έργο που ωφέλιμο όσοι θα
θέλουν να σχηματίσουν σαφή εικόνα για όσα έγιναν και για όσα όμοια ή παρόμοια
με αυτά πρόκειται να συμβούν, σύμφωνα με την ανθρώπινη φύση, πάλι στο μέλλον,
αυτό θα μου είναι αρκετό».
Γι΄ αυτό λοιπόν, επειδή η ζωή έχει τα πάνω της και τα κάτω
της, μέσα στο πρόγραμμα είναι και μια χρεωκοπία. Αλλού βρίσκεται η διαφορά.
Εκτός της Ιστορίας τα γεγονότα είναι μια σειρά από επεισόδια χωρίς συνοχή και
χωρίς νόημα. Ασυνάρτητες καταστάσεις που δεν οδηγούν σε συμπέρασμα. Εντός της
Ιστορίας εκείνο που δίνει το πρώτο νόημα είναι το τι παραδίδεις στους
επόμενους, αυτό δηλαδή που μέσα από την επανάληψη δημιουργεί παράδοση. Η
παράδοση χαρίζει διάρκεια.
Εμείς λοιπόν θα αφήσουμε στους επόμενους ως παρακαταθήκη
μόνο την κρίση που δημιουργήσαμε και την χρεωκοπία που ακολούθησε; Δεν θα
πρέπει να δώσει ένα νόημα σε όλα αυτά, γιατί συνέβησαν, ποιοι έφταιξαν και
ποίοι πλήρωσαν. Ένα συντριπτικά μεγάλο κομμάτι των πολιτών πλήρωσε και συνεχίζει να
πληρώνει την κρίση, αλλά μόνο αυτοί φταίνε. Ας δεχθούμε ότι όλοι εμείς – που
ήδη πληρώνουμε – είμαστε η ηθικοί αυτουργοί που με την ψήφο μας ανεχτήκαμε την
κλοπή του δημόσιου πλούτου, αλλά και του ιδιωτικού όπως είναι η υφαρπαγή των συντάξεων
και της ιδιοκτησίας μέσω των χαρατσιών, με τους φυσικούς αυτουργούς τι γίνεται;
Όλη η διαδικασία της απονομής ευθυνών θα περιοριστεί σε έναν
Άκη, τον άνθρωπο που παραλίγο το 1996 θα γινόταν βασιλιάς και ο οποίος αν τα
είχε καταφέρει σήμερα δεν θα ήταν στον Κορυδαλλό; Μακάρι να έφταιγε μόνο ο
Άκης, τα πράγματα θα ήταν πολύ απλά, δυστυχώς όμως δεν είναι έτσι.
Για να είμαστε συνεπείς απέναντι σε αυτούς που θα
παραδώσουμε θα πρέπει στην προίκα της χρεωκοπίας να υπάρχει και μια
παρακαταθήκη που να έχει να κάνει με την απονομή της Δικαιοσύνης. Χωρίς αυτήν
θα είμαστε υπόλογοι όχι μόνο ως ηθικοί αυτουργοί αλλά και ως συνένοχοι στην συγκάλυψη των ενόχων του εγκλήματος. Η
τιμωρία των ενόχων δεν είναι απλά η διάθεση για τιμωρία, είναι κάτι πολύ
περισσότερο, το χρέος προς την Ιστορία και τις γενιές που θα έρθουν.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
