Η τριπλή κατοχή, γερμανών, Ιταλών, Βουλγάρων, στην περίοδο
’41 – ’44 κράτησε 42 μήνες. Σε αυτή την περίοδο ο ελληνικός λαός γνώρισε τα
πάντα, άπειρες ταπεινώσεις, πείνα, δυστυχία, πόνο, αλλά και στιγμές ασύγκριτου
ηρωισμού. Η διπλή κατοχή που ζούμε τώρα, τρόικα και ΔΝΤ ήδη μετράει 28 μήνες.
Μια ανάσα απέχουμε να «κλείσουμε» και εμείς τους 42 μήνες, μόνο που εδώ υπάρχει
μια διαφορά και την ξέρουν οι κατοχικές δυνάμεις. Η διαφορά είναι ότι τότε από
τα τέλη του 1943 είχαν φανεί τα όρια των δυνάμεων του άξονα που δοκιμάστηκαν στον
βαρύ ρωσικό χειμώνα οπότε η ελπίδα είχε αρχίσει και πάλι να ανθίζει στην
Ευρώπη.
Τώρα ελπίδα δεν υπάρχει ότι πλησιάζει το τέλος της κατοχής
και επειδή βλέπουν ότι οι πολίτες δεν μπορούν να αντέξουν και άλλα μέτρα, τα
οποία ήδη είναι προ των πυλών, τι κάνουν; Βγαίνουν οι διάφοροι παράγοντες των
Βρυξελών και μας δημιουργούν φρούδες ελπίδες ότι πάμε καλά, ότι περάσαμε τον
κάβο και ότι είμαστε σε καλό δρόμο. Ψεύτικα λόγια είναι όλα αυτά, για να
δεχθούμε χωρίς αντιδράσεις και τα νέα μέτρα. Επιπλέον οι καλλιέργεια φρούδων
ελπίδων συμφέρει και το πολιτικό σύστημα καθώς έτσι παίρνει παράταση ζωής…
Όλα είναι ψέματα. Αν δεν γίνουν σοβαρές αλλαγές στην χώρα
(να πληρώσουν οι έχοντες και κατέχοντες, να αποκτήσουμε αποτελεσματικό δημόσιο
τομέα) αν δηλαδή δεν καθαρίσει η κόπρος του Αυγεία και αν δεν αλλάξει η
πολιτικής της Ε.Ε. προς τις εθνικές οικονομίες, αλλαγή πλεύσης δεν μπορεί να
υπάρξει.
Η οικονομία είναι κουκιά μετρημένα και ψυχολογία, όσο το
πρώτο δεν διορθώνεται το δεύτερο δεν είναι ικανό να προσφέρει διέξοδο, απλά
βαυκαλιζόμαστε με ψέματα και λόγια που σε ένα μήνα θα έχουν αλλάξει άρδην για
να μας προετοιμάσουν για το επόμενο πακέτο μέτρων. Την φράση ότι «αυτά είναι τα
τελευταία μέτρα» την έχουμε ακούσει τόσες φορές που κάθε φορά που
επαναλαμβάνεται είναι σαν να επιχειρείται ο νοητικός μας διαμελισμός.
Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα παράδοξο φαινόμενο άσκησης ψυχολογικού πολέμου σε
ένα ακήρυχτο οικονομικό πόλεμο και σε μια ιδιότυπη οικονομική κατοχή. Το
χειρότερο; Δεν ξέρουμε πώς να αντιδράσουμε. Τώρα δεν μπορούμε να βγούμε στα
βουνά…
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
