Το καλύτερο που έχει να περιμένει κανείς αυτή τη στιγμή,
είναι να καταρρεύσει η κυβέρνηση μαζί με το πολιτικό σύστημα, το χειρότερο,
είναι να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση η οποία απόδομεί την ίδια την λογική και
κατ’ επέκταση κάθε έννοια ορθολογισμού, από την οποία θα μπορούσε να ξεπηδήσει
και πάλι η ελπίδα ότι μπορεί κάτι να αλλάξει και να πάνε τα πράγματα προς το
καλύτερο. Δυστυχώς, το έχουμε ξαναγράψει, ότι το μεγάλο ατύχημά μας είναι ότι
στη χώρα που γέννησε τον Αριστοτέλη και την Λογική, και τα δύο είναι εξόριστα.
Έρχεται η Τρόικα σαν το κακό λύκο και ζητάει αίμα, τη
δουλειά της κάνει, το δικό μας πρόβλημα είναι ότι οι κυβερνώντες
συμπεριφέρονται σαν το τσομπάνη… Αν μπει ο λύκος στο μαντρί θα χαλάσει 2 – 3
πρόβατα, όσα χρειάζεται για να χορτάσει την πείνα του, όταν όμως ο τσομπάνης
θέλει «να το ρίξει έξω» και θέλει χρήματα, μπορεί να πάει μέχρι και όλο το
κοπάδι στο μαχαίρι και τα χρήματα που θα πάρει τα φάει στα μπαρ και στις
γυναίκες… Στην δική μας περίπτωση για να σώσει ο τσομπάνης το τομάρι του, δίνει
στον λύκο όλο το κοπάδι…
Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, άπαντες γνωρίζουν ότι
διαθέτουμε ένα δημόσιο τομέα, αργό, γραφειοκρατικό και σπάταλο, επιπλέον έχουμε
δημιουργήσει θέσεις υπαλλήλων για τις πιο απίθανες ανάγκες, με συνέπεια να
είναι και υπέρδιογκωμένος. Αυτή η έρμη χώρα βρίσκεται υπό το ζυγό του μνημονίου
εδώ και τρία χρόνια και οι κάτοικοι της κάτω από την διαρκή πίεση για την
πληρωμή φόρων και εισφορών… Αντί λοιπόν σε αυτά τα τρία χρόνια να έχει γίνει
συζήτηση για το πώς θα συμμαζευτεί η κατάσταση για να χτυπηθεί η γραφειοκρατία,
να μειωθούν οι δαπάνες εκεί που πρέπει και με ψυχραιμία και νηφαλιότητα να
αποφασιστεί ποιοί περισσεύουν για να απολυθούν, δεν έχει γίνει τίποτα, το
κλωθογυρίζουν ανίκανοι να πάρουν μια απόφαση… Και όταν πια η κατάσταση έχει
φτάσει στο αμήν, παίρνουν κεφάλια αδιακρίτως, επί δικαίων και αδίκων!!!
Δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι όλοι όσοι απολύονται είναι
άχρηστοι, υπάρχουν σίγουρα, ικανά, καταρτισμένα και προκομμένα άτομα ανάμεσά
τους, ποιός όμως μπορεί να κάνει τώρα αξιολόγηση σε κατάσταση πανικού και υπό
την απειλή της μη καταβολής των δόσεων; Κανείς!!! Γι’ αυτό και η αδυναμία του
πολιτικού συστήματος να ανατάξει τον δημόσιο τομέα, οδηγεί τα πράγματα στην
πλήρη διάλυση που θα δημιουργήσει πρωτόγνωρες καταστάσεις.
Η απουσία της (κοινής) λογικής από τη δημόσια ζωή και
ιδιαίτερα από τον πολιτικό λόγο, δημιουργεί επιπλέον απογοήτευση και αίσθημα
παραίτησης στους πολίτες. Η σκληρή καθημερινότητα και η απουσία ελπίδας,
«βοηθάει» όλους να εμπεδώσουν όσο γίνεται καλύτερα ότι είμαστε επιβάτες σε ένα λεωφορείου
που αυτοί που κρατάνε το τιμόνι έχουν τόση σχέση με αυτό, όση ένας χιμπατζής με
ένα ipad!!!
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
