Αυτό που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα είναι σαν να έχει χρεοκοπήσει
ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ επειδή τα αφεντικά έφαγαν τα λεφτά και την ζημιά την
πληρώνουν οι πελάτες – μέτοχοι του. Και το πιο ωραίο είναι ότι, αντί οι πελάτες
– μέτοχοι να στραφούν εναντίον των απατεώνων, στρέφονται κατά των δανειστών
τους, οι οποίοι κάνοντας καλά την δουλειά τους ζητάνε εγγυήσεις. Μήπως και αυτοί αν μας
έβλεπαν πιο
αποφασισμένους να βάλουμε ένα τέλος σε αυτήν την κραιπάλη, σε αυτό που αποτελεί
όνειδος για ένα ιστορικό έθνος, να μας σέβονταν και να μας υπολόγιζαν; Μήπως
έτσι κερδίσουμε, αν όχι τον σεβασμό, τουλάχιστον τον φόβο των δανειστών μας; Σε
τελικά ανάλυση αν δεν λυπηθούμε εμείς τους εαυτούς μας βάζοντας ένα τέλος σε
αυτή την τραγωδία, είναι δυνατόν να μας λυπηθούν οι δανειστές μας; Δεν
χρειάζεται όλοι αυτοί να πάνε φυλακή, η λύση είναι μια και απλή, να πάνε σπίτι
τους και να δημευθεί το 90% της περιουσίας υπέρ του δημοσίου χρέους. Εξάλλου
δήμευση των συντάξεων και των μισθών δεν έχουμε με τις μειώσεις που έγιναν ελέω
μνημονίου και με τα χαράτσια της ΔΕΗ; Γιατί λοιπόν να δημεύονται οι περιουσίες
των πολιτών και όχι των πολιτικών που είναι και οι κύρια υπεύθυνοι που
βρεθήκαμε στον πάτο;
