Η πολιτική βία, κυριολεκτικά και μεταφορικά εισβάλλει πλέον
ορμητικά στην κεντρική πολιτική σκηνή. Μέχρι σήμερα η βία εξασκούνταν
περιθωριακά, είτε μεταξύ ακραίων πολιτικά ομάδων της Δεξιάς και της Αριστεράς,
είτε σε συγκρούσεις με τα σώματα ασφαλείας. Το Δεκέμβριο του 2008 έγινε μια
μεγάλη υπέρβαση, η βία αυτή βγήκε από το περιθώριο και έφτασε στο κέντρο της
ζωής,
πολιορκώντας την πλατεία Συντάγματος και ό,τι αυτή εκπροσωπεί.
Ακολούθησαν και άλλα επεισόδια, που οδήγησαν στο να θρηνήσουν ανθρώπινα θύματα
και κτήρια μνημεία στο κέντρο της
Αθήνας.
Όσες φορές η οργή και η αγανάκτηση, που γέννησαν και
εξέθρεψαν τη βία – και δεν ήταν καθόλου
λίγες –, επιχείρησαν να φτάσουν στη Βουλή απωθήθηκαν με τη χρήση ισοδύναμης ή
μάλλον ισχυρότερης βίας. Βέβαια, κατά την δική μας άποψη, όλοι αυτοί λάθος
στόχο είχαν, γιατί το κέντρο απ’ όπου εκπορεύεται η κρατική βία – σε κάθε μορφή
– δεν είναι το Κοινοβούλιο – το οποίο όλοι πρέπει να περιφρουρήσουμε, αλλά τα
κεντρικά γραφεία των κυβερνητικών κομμάτων. Εκεί, σε αυτά τα γραφεία εξυφάνθηκε
η άλωση της Δημοκρατίας από τους κομματικούς μηχανισμούς και τα λαμόγια. Αυτή η
διάκριση δεν μπόρεσε να γίνει και γι’ αυτό δεν είδαμε καμία μαζική διαμαρτυρία
έξω από αυτούς τους χώρους.
Τα πάντα στρέφονται κατά του κτηρίου του Κοινοβουλίου με
συνέπεια να βάλλεται και ό,τι αυτό συμβολίζει. Αυτή η στρέβλωση είχε ως
συνέπεια να διαμορφωθεί μια αντίληψη στους πολίτες ότι για όλα φταίει το
κοινοβούλιο, οπότε εκεί μέσα πρέπει να
τιμωρηθούν οι ένοχοι. Πώς όμως; Όχι με διαδικασίες πολιτικού αφοπλισμού και
εξορίας των υπαίτιων, αλλά με τον ίδιο τρόπο που αυτοί αντιμετώπισαν τους διαδηλωτές. Με την χρήση
της βίας, αυτή τη φορά μέσα στο ίδιο το κοινοβούλιο και μάλιστα η νομιμοποίηση
αυτής της λύσης θα γίνει με την
διαδικασία της εκλογής!!! Η απόλυτη παράκρουση!!!
Έτσι λοιπόν επιβραβεύεται ο πολιτικός εξτρεμισμός της
Αριστεράς από την μία και ο «δεξιός ακτιβισμός» της Άκρας Δεξιάς δια της Χρυσής
Αυγής αλλά και το εμπόριο του Εθνικισμού από τον Πάνο Καμμένο, από την άλλη. Δύο
σιαμαία που το ένα θρέφεται από το άλλο. Κι αυτό συμβαίνει γιατί κανείς δεν
νοιάζεται για το πολιτικό λόγο αυτών των δύο, παρά μόνο για την τιμωρία δια της
γελοιοποίησης, όσων έφταιξαν για την κατάσταση που οδηγήθηκε η χώρα!!! Η
απόλυτη παράκρουση!!! Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τώρα ότι μπορεί να βγάζει
το άχτι του και να τιμωρεί την πολιτική φαυλότητα αλλά την ίδια στιγμή εν
σπέρματι προκύπτει μια νέα κατάσταση ανωμαλίας με απίθανες προεκτάσεις!!!
