Μαθαίναμε ότι τα παραμύθια είναι για τα μικρά παιδιά. Τα
λένε οι μεγάλοι στους μικρούς για να τα αποκοιμίσουν πιο εύκολα. Ωστόσο δεν
είναι έτσι, αν θέλετε δεν είναι μόνο έτσι. Παραμύθια λένε και οι μεγάλοι στους
μεγάλους για να τους αποκοιμίσουνε και έτσι να περνάει ο καιρός. Θέλετε
παραδείγματα; Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά.
2004. Πρώτα απ’ όλα το μεγάλο παραμύθι ακούει στο όνομα
Ολυμπιακοί Αγώνες. Πολλοί ήταν αυτοί που φώναζαν ότι όλη ιστορία είναι ένα
μεγάλο παραμύθι που θα μας οδηγήσει στην χρεωκοπία, αλλά λίγοι τους άκουγαν.
Ωστόσο η χρονιά αυτή δεν είναι σταθμός γι΄ αυτό το παραμύθι αλλά για ένα άλλο,
το «Θα επανιδρύσουμε το κράτος» που εκστόμισε ο Καραμανλής ο νεώτερος. Μια
μεγάλη αλήθεια που ειπώθηκε ως παραμύθι με συνέπεια να πέσει σε ανυποληψία.
Κάπως έτσι όμως κέρδισε τις εκλογές και έμεινε στην εξουσία κοντά πέντε χρόνια.
Όταν χορτάσαμε αυτό το παραμύθι ήρθε η ώρα για ένα άλλο, ακόμη μεγαλύτερο και
καλύτερο.
2009. Είμαστε προς το τέλος του, όταν ο Παπανδρέου ο νεώτερος,
βγαίνει και λέει το ανεπανάληπτο «Λεφτά υπάρχουν»!!! Ακόμη και ο πλέον
δύσπιστος, αυτός δηλαδή που δεν τον ψήφισε, σίγουρα θα σκέφτηκε: «Λες να έχει
δίκιος» και του χάρισε όχι την ψήφο αλλά την ανοχή
του. Το πώς βρεθήκαμε από το
«Λεφτά υπάρχουν» στο Δ.Ν.Τ. είναι μια άλλη ιστορία που θα την μάθουμε στο
μέλλον. Εκείνο που καταλαβαίνουμε σήμερα είναι ότι ήταν το πιο ωραίο παραμύθι
της δεκαετίας. Το πιστέψανε σχεδόν όλοι!!! Είναι αυτό που λένε, ότι το αυτί «γαργαλιέται» με τις καλές κουβέντες
και «κουφαίνεται» στις άσχημες. Κοιμηθήκαμε «πλούσιοι» και ξυπνήσαμε
χρεωκοπημένοι. Κυριολεκτικά.
Κι όταν τέλειωσε και αυτό το παραμύθι ήρθε η ανάγκη για ένα
καινούργιο. Αυτό που βρήκαν δεν ήταν το ίδιο μεγάλο σουξέ με το προηγούμενο, αλλά την κάνει την
δουλειά του. Το νέο παραμύθι λέγεται «επαναδιαπραγμάτευση» αν και άλλοι προτίμησαν να το ονομάσουν
«επιμήκυνση»!!! Σαφώς κατώτερο από τα άλλα δύο, τα προηγούμενα, αλλά τι να
κάνουμε όλοι οι παραμυθάδες δεν είναι το ίδιο ταλαντούχοι. Είμαστε κάπως σαν τα
πάλαι ποτέ «μουσικά μέγαρα» της επαρχίας, τα γνωστά σκυλάδικα, η απαίτηση της
πελατείας δεν ήταν να έχουν ποιοτικό πρόγραμμα αλλά να υπάρχει συχνή εναλλαγή.
Και η πολιτική μας κουλτούρα είναι κάπως ανάλογη.
Κανείς δεν μας λέει για τον κακό λύκο που είναι έτοιμος να
μας κατασπαράξει, μας λένε μόνο για την κοκκινοσκουφίτσα που διαπραγματεύεται
πως θα σωθεί. Η σωτηρία της όμως δεν έρχεται από την διαπραγμάτευση, αλλά από
τον κυνηγό που σκοτώνει τον κακό λύκο και την απελευθερώνει. Στο δικό μας
παραμύθι δεν ξέρω αν θα έρθει, αυτός ο
σωτήρας ή ένα άλλο παραμύθι για να μην ξυπνήσουμε ποτέ!!!
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
