Το μόνο καλό, αυτή την εποχή, είναι ότι η θερμοκρασία
παραμένει σε υψηλά για την εποχή επίπεδα με συνέπεια να παίρνει συνεχώς
μετάθεση, το άναμμα της θέρμανσης. Όλα τα υπόλοιπα βαίνουν από το κακό στο
χειρότερο και συνεχώς μαύρα σύννεφα μαζεύονται επάνω από τη χώρα. Ο χειμώνας
που έρχεται θα δοκιμάσει, όχι μόνο την αντοχή της τσέπης μας, αλλά της
κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος, το οποίο με αμείωτη ταχύτητα
καταρρίπτει το ένα μετά το άλλο τα
ρεκόρ αναξιοπιστίας και προχειρότητας.
Παρακολουθείς τα πολιτικά πρόσωπα που παρελαύνουν από τις οθόνες της τηλεόρασης
και αναρωτιέσαι για την ποιότητα των ανθρώπων που μας κυβερνούσαν και μας
κυβερνούν εδώ και δεκαετίες. Κάπου εκεί αρχίζεις να βρίζεις και την τύχη σου,
γιατί στο παρελθόν τους πίστεψες και τους ψήφισες και αμέσως μετά αρχίζεις να
αναζητήσεις σωσίβιο, κάπου να πιαστείς… Ως
γνωστό ο απελπισμένος από τα μαλλιά του πιάνεται που στην προκειμένη περίπτωση είναι
οι ακραίες φωνές, όχι με την έννοια της διατύπωσης μιας άλλης πολιτικής
πρότασης διακυβέρνησης, αλλά της κατεδάφισης και της ισοπέδωσης.
Έχουμε φτάσει στο σημείο, το υπαρξιακό πρόβλημα του
μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος να έχει εξελιχθεί σε μια συνολική κρίση
τόσο της ίδιας της δημοκρατίας, αλλά και της ίδιας της κρατικής υπόστασης. Η
απάντηση των πιο αδύνατων – κοινωνικά και οικονομικά – δίνεται με το γνωστό
δόγμα «ο σώζων εαυτόν σωθείτω» καθώς η συντεταγμένη πολιτεία αδυνατεί να
εξασφαλίσει το ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης και αυτό για να μπορέσει διαφυλάξει
και να αφήσει στο απυρόβλητο όλους αυτούς που με πειρατική λογική –
επιχειρηματίες και πολιτικούς – λεηλάτησαν τη χώρα, επί δεκαετίες. Κάτω από το
βάρος αυτής της κατάστασης το πολιτικό κέντρο καταρρέει και αναδύονται, ως
ιδιαίτερα ελκυστικές λύσεις, τα πολιτικά άκρα. Δύο άκρα τα οποία για να
επιβιώσουν και να αναπτυχθούν έχουν ανάγκη τη βία, για δικούς του λόγους ό κάθε
χώρος, αλλά με το ίδιο αποτέλεσμα. Τίποτα δεν έχουμε δει μέχρι σήμερα, είμαστε
ακόμη στην αρχή, καθώς ο βαρύς χειμώνας θα φέρει εξαθλίωση που θα αποτελέσει
την προωθητική δύναμη στην εκδήλωση ακραίων καταστάσεων.
Φαίνεται ότι το πέρασμα από μια χαοτική κατάσταση φαντάζει
ως μονόδρομος, ικανός και αναγκαίος, για να τελειώσει με το ψέμα και την απάτη
που μας κληρονόμησε το παλιό. Όταν όμως οι σφαγές, από το περιθώριο της κοινωνίας
περάσουν στο επίκεντρο, κανείς δεν θα μπορεί να επικαλείται κανενός είδους
δικαιοσύνη, για την πράξη του. Μόνο που η συνέχεια δεν θα είναι εξ ορισμού, ένα
καλύτερο, δημοκρατικότερο, αξιοκρατικότερο, σύστημα αλλά μια μετάλλαξη του
σημερινού υπό κατάρρευση, καθώς όπως είναι γνωστό ο λύκος στην αναμπουμπούλα
χαίρεται. Με λίγα λόγια η βία δεν είναι η λύση, αλλά όταν το λες σήμερα κανείς
δεν σε ακούει…
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
