Αν μπορείτε να διαβάζετε αυτές τις γραμμές, αυτό σημαίνει
ότι η καταστροφή του κόσμου δεν ήρθε ή αν ήρθε δεν σας άγγιξε. Ίσως και εσείς
να έχετε εξασφαλίσει όπως χιλιάδες άλλοι, κύρια στην Αμερική, ένα καταφύγιο, με
τεράστια αποθέματα νερού και ξηρής τροφής, σπίρτα και κεριά και μερικά βιβλία
για να περνάει η ώρα, ελπίζουμε να μην είναι βιβλία σχετικά με καταστροφές
γιατί τότε το ηθικό σας θα βρίσκεται στο ναδίρ…
Γύρω από την σημερινή καταστροφή στήθηκε μια τεράστια
βιομηχανία που παρήγαγε από θέαμα μέχρι βιβλία με οδηγίες και εξοπλισμό
επιβίωσης. Ξοδεύτηκαν εκατομμύρια δολάρια για να στηθεί αυτό το παιχνίδι, χωρίς
να έχει κάτσει να σκεφτεί κανείς αν θα μπορέσει να επιβιώσει σε μια τεράστια
καταστροφή ή αν θα αξίζει – στην περίπτωση που επιβιώσει – να ζήσει κανείς σε
μια γη έρημη και αφιλόξενη.
Αν το δούμε πιο ψύχραιμα σε όλα αυτά υπάρχει μια παράνοια,
τέτοιου μεγέθους που αναρωτιέσαι αν τελικά υπάρχει λογική σε αυτόν τον πλανήτη…
Κι όλα ξεκίνησαν από την μετάφραση ενός κειμένου – ημερολογίου των αρχαίων
Μάγια. Όποιος ασχολείται έστω και στοιχειωδώς με μεταφράσεις γνωρίζει ότι κάθε
μετάφραση είναι ένα άλλο κείμενο, πολλώ δε στις περιπτώσεις που πρόκειται για
μετάφραση αρχαίων κειμένων, εκεί έχουμε ισχυρό ενδεχόμενο να έχει αλλάξει
σημαντικά ακόμη και το νόημα των λέξεων.
Βέβαια ότι και να γράφουμε τώρα δεν είναι ικανό να
σταματήσει αυτή την φρενίτιδα, η οποία δεν ξέρουμε και πόσο δυσάρεστη είναι σε
όσους την έχουν υιοθετήσει, γιατί η εντύπωση που δίνουν είναι ότι την απολαμβάνουν,
ότι σπάζουν την ανία και την ρουτίνα της ζωής τους. Υπάρχει μια μεγάλη μερίδα
ανθρώπων στις σύγχρονες κοινωνίες που ζουν από την καταστροφολογία και δεν
ξέρουμε αν είναι αποτέλεσμα του συνεχή βομβαρδισμού με τέτοια θέματα ή αν
υπάρχει τέτοια πληθώρα καταστροφολογίας επειδή το τραβάει ο οργανισμός μας.
Η αλήθεια ίσως είναι κάπου στην μέση, ο άνθρωπος ως οντότητα
άκρως εγωιστική θέλει να έχει λόγο ή να γνωρίζει το πώς θα πεθάνει και το πότε,
γι’ αυτό και είναι τόσο διαδεδομένη η πρακτική της αυτοκτονίας, κάτι ιδιαίτερα
σπάνιο στο υπόλοιπο ζωικό βασίλειο.
Ιδιαίτερα ο σύγχρονος άνθρωπος θέλει να έχει λόγο τόσο επάνω στον θάνατο
όσο και στην ίδια τη ζωή, εξ ου και όλοι αυτοί οι πειραματισμοί για την αιώνια
νεότητα και τα σχετικά. Όλα ξεκινούν από το σφιχτό δέσιμο με τον υλικό κόσμο,
με το δημιούργημα αντί με τον δημιουργό, αν υπάρχει όμως κάτι που κράτησε την
ανθρωπότητα σε περιόδους ακόμη πιο δύσκολες, από αυτές που περνάμε τώρα, αυτό
είναι η ύπαρξη του Θεού. Πολλοί ίσως να νοιώθουν ότι μας έχει εγκαταλείψει,
μήπως όμως έχει συμβεί το αντίστροφο;
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
