Σε ένα δημοκρατικό καθεστώς όπου οι θεσμοί λειτουργούν και
οι λειτουργίες του είναι μέσα στα όρια που θέτει το σύνταγμα, πραγματικά ένα
συλλαλητήριο, μια απεργία, μια διαδήλωση έχουν λόγο ύπαρξης γιατί αποτελούν
μέρος του «διαλόγου» της κοινωνίας με την πολιτική εξουσία. Όταν όμως
επί τρία
χρόνια η κυβέρνηση λειτουργεί καταστρατηγώντας το σύνταγμα της χώρας – βλέπε
κύρωση μνημονίων-, καταπατώντας κάθε αρχή νομιμότητας – βλέπε πράξεις
νομοθετικού περιεχομένου – τότε όλες οι προαναφερθείσες κινήσεις είναι μέρος
του επικοινωνιακού παιχνιδιού της αντιπολίτευσης και κινήσεις εκτόνωσης της
λαϊκής δυσαρέσκειας.
Δείτε για παράδειγμα πότε γίνονται απεργίες και τα άλλα
συναφή, όταν εφαρμόζονται σκληρά και απάνθρωπα μέτρα. Για παράδειγμα αυτό το
διάστημα έχουν μειωθεί δραματικά με τις νέες περικοπές και τις αυξημένες
κρατήσεις, μισθοί και συντάξεις, έχει γίνει βομβαρδισμός φόρων (ΕΤΑΚ και
λοιπά), έχει παγώσει ο κόσμος από την πέρα από κάθε λογική πολιτική για το πετρέλαιο
θέρμανσης, ενώ την ίδια στιγμή η ανεργία σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Το
αποτέλεσμα είναι οι μη έχοντες να υποχωρούν, να υποχωρούν, να υποχωρούν…
Ε, μετά από τέτοια γεγονότα και τόσες υποχωρήσεις μια 24ωρη
απεργία δεν είναι μια εξαιρετικά καλή και σκληρή απάντηση;
