Σε ένα τοπίο που το συνθέτουν η σύγχυση, η απαισιοδοξία, η
θρηνωδία και ο μηδενισμός πραγματικά είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρεις σταθερό
έδαφος, για να πατήσεις και να μπορέσεις να δώσεις την
ώθηση προς τα εμπρός. Οι
βεβαιότητες του παρελθόντος έχουν καταρρεύσει και εμείς ακόμη αναζητούμε νέες
βεβαιότητες για να μπορέσουμε να διαχειριστούμε τα προβλήματα και να ζήσουμε,
χωρίς να περνάει από το μυαλό μας ότι η μοναδική βεβαιότητα που υπάρχει στη
ζωή, είναι η αβεβαιότητα.
Γράφουμε σήμερα στην 2η σελίδα του «Χ» μια φράση
που υποστηρίζει ότι «Τα παραμύθια είναι κάτι παραπάνω από αληθινά, όχι επειδή
μας λένε ότι υπάρχουν δράκοι, αλλά για να μας πούνε ότι μπορούν να ηττηθούν οι
δράκοι». Είναι μια φράση του G. K. Chesterton η οποία σήμερα, εκτιμώ, ότι είναι
πιο επίκαιρη από ποτέ. Αν και έχουμε και εμείς την δική μας παράδοση με τους
δράκους, που έρχεται ο Άγ. Γιώργης με το δόρυ του να τον νικάει για να
απελευθερώσει την πηγή του νερού και να σώσει την βασιλοπούλα, που ήταν το επόμενο
θύμα του θηρίου. Σε όλα αυτά βρίσκεται μια μεγάλη αλήθεια, είναι η δύναμη που
πρέπει να βρούμε ως άτομα και ως κοινωνία ατόμων για να νικήσουμε τους δράκους
που είναι όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα που περιγράψαμε πιο πάνω και τα
οποία είναι τα δεσμά μας που μας κρατούν υποταγμένους σ’ ένα παρελθόν που δεν
μπορεί να συγκριθεί με τον απολεσθέντα παράδεισο!!!
Η πρώτη παραδοχή που οφείλουμε να κάνουμε είναι ότι αυτή η
άκρατη ανάγκη για ασφάλεια και βεβαιότητα, είναι που μας κρατάει καθηλωμένους
και καταθλιπτικούς, αν αποδεχθούμε ότι δεν υπάρχει λόγος να τα αναζητούμε,
γιατί απλά δεν υπάρχουν τότε νικάμε και τον φόβο που μας έχει παραλύσει.
Γιατί αυτό είναι σήμερα το μεγαλύτερο πρόβλημά μας, έχουμε
παραλύσει με το φόβο μην γίνουν τα πράγματα χειρότερα και έτσι υποχωρούμε σε
μικρούς και μεγάλους εκβιασμούς. Υποκύπτουμε σε όλο και πιο παράλογα μέτρα και
αδιέξοδες πολιτικές. Γι’ αυτό μένουμε στάσιμοι, γιατί αδυνατούμε να
αντιληφθούμε ότι ο κόσμος που ξέραμε πλέον δεν υπάρχει και αυτό που βλέπουμε
είναι απλά σκιές του παρελθόντος. Ας τολμήσουμε να κάνουμε το επόμενο βήμα και
ας μείνουμε και μετεξεταστέοι, είναι προτιμότερο από την αποδοχή του
ραγιαδισμού που θυμίζει το «σφάξε με αγά να αγιάσω».
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
