Ζούμε μια εποχή που λόγω της γενικευμένης κρίσης όλοι αναζητούν σε ένα συμβολικό επίπεδο, έννοιες αρεστές και οικίες απέναντι στις οποίες επιδιώκουν να προσδιοριστούν. Χωρίς όμως να σημαίνει ότι είναι σε θέση να προσφέρουν στον εαυτό τους την βαθιά γνώση αυτών των εννοιών αλλά και μια σημερινή ανάγνωσή τους. Μια στεγνή νοήματος κατάχρηση λέξεων το μόνο που προσφέρει είναι να ανακυκλώνει την ψυχή μας στην μελαγχολία και η μελαγχολία δεν μπορεί να οδηγήσει σε δημιουργική διέξοδο παρά μόνο σε στείρες λογικές και στάσεις ζωής. Ενώ δεν είναι και σπάνιο πολλές φορές αυτές οι λέξεις να μπαίνουν στην προκρούστεια κλίνη για να έρχονται σε βολικά για τον καθένα μέτρα. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της απουσίας εναρμόνισης του σήμερα με την ιστορικότητα και την αναγκαιότητα που γεννάει. Γι’ αυτό και ως προσθήκη στο χθεσινό σημείωμα για την ανάγκη να δεξιωθούμε την παράδοση, θα πρέπει να τονίσουμε ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει με την μορφή μια απολιθωμένης κατάστασης, αλλά ως αποτέλεσμα ενός ζωντανού και ανατρεπτικού με κατεστημένες αντιλήψεις διαλόγου. Γιατί το κακό είναι ότι ζώντας μια χρόνια κατάστασης στρέβλωσης δεχόμαστε ως απολύτως φυσιολογικές στάσεις και συμπεριφορές που απέχουν πολύ από το πραγματικό νόημα.
Για παράδειγμα μια λέξη την οποία χρησιμοποιούμε σε βαθμό κατάχρησης είναι αυτή του «πατριωτισμού» η οποία δηλώνει μεταξύ όλων των άλλων και μια στάση ζωής. Πως μπορεί όμως να δηλώνει κάποιος «πατριώτης» όταν με την οικοδομική του δράση έχει αλλοιώσει το φυσικό και ιστορικό – αρχιτεκτονικό, περιβάλλον του τόπου που ζει; Πως μπορεί να αναπροσδιορίζεται κανείς ως πατριώτης και να κάνει χρήση του εθνικού συμβούλου, της σημαίας δηλαδή, κολλημένη επάνω στο αυτοκίνητο ή την μηχανή του την οποία έχει παρκάρει επάνω σε ένα πεζοδρόμιο ή την έχει ανυψώσει στο αυθαίρετο που έχει χτίσει; Πως δηλαδή μπορεί να αναπροσδιορίζεται ως μέλος ενός συνόλου – αυτό δεν δηλώνει η σημαία; - όταν δεν το σέβεται; Πως μπορεί να δηλώνει ότι υπερασπίζεται την ιστορία του τόπου του όταν χτίζει χωρίς να σέβεται τα μνημεία; Πως μπορεί κάποιος να δηλώνει πατριώτης όταν πετάει τα σκουπίδια του όπου να είναι αδιαφορώντας για τις συνέπειες αυτής του της πράξης; Πως μπορεί αυτό το άτομο να δώσει κάτι στην πατρίδα του όταν αρνείται καθημερινά να δείξει τον δέοντα σεβασμό;
Χθες το πρωί, στην παραλία της αλάνας στην Ηρακλείτσα κυκλοφορούσε ένα τύπος έχοντας στο ένα χέρι μια σακούλα και στο άλλο ένα ξύλο με ένα καρφί στην άκρη και με το οποίο μάζευε τα σκουπίδια από την αμμουδιά. Το γεγονός προκάλεσε την εντύπωση ενός ηλικιωμένου που έκανε τον περίπατό του, τον πλησιάσε και τον ρώτησε αν είναι από το δήμο. Από την συνομιλία προέκυψε ότι ο σκουπιδοσυλλέκτης είναι νορβηγός, από την πόλη Bergen η οποία βρίσκεται στα βόρεια της Νορβηγίας, στον Αρκτικό Κύκλο. Αυτός ο ξένος λοιπόν φιλοξενείται σε ένα σπίτι της Ν. Ηρακλείτσας, έρχεται τους χειμερινούς μήνες γιατί δεν αντέχει άλλο το κρύο του Βόρειου Πόλου όπως σημείωσε, οπότε θεώρησε χρέος του απέναντι σε αυτή την χώρα που του προσφέρει ένα ιδανικό περιβάλλον επιβίωσης να προσφέρει κάτι και το λιγότερο που μπορούσε να κάνει ήταν το να μαζέψει εθελοντικά τα σκουπίδια που «άφησε» το καλοκαίρι στην παραλία. Αν αυτή η στάση δεν δηλώνει σεβασμό και ευγνωμοσύνη για αυτό τον τόπο, τότε ποια;