Η υπόθεση του ελληνικού προβλήματος έχει φτάσει στο πιο κρίσιμο σημείο, κι αυτό είναι οι απολύσεις στο δημόσιο τομέα. Στο σημείο που βρίσκεται η ελληνική οικονομία δεν μπορούμε να καταλάβουμε αν το πιο σημαντικό είναι η εξοικονόμηση 300 εκ. ευρώ από την απόλυση των 30.000 υπαλλήλων ή ο συμβολισμός που υπάρχει πίσω από αυτή την κίνηση…
Πρώτα απ’ όλα είναι σίγουρο ότι θα κερδηθούν 300 εκ. ευρώ από την μείωση του μισθοδοτικού κόστους αλλά δεν μας λένε πόσα θα διατεθούν για να καλυφθεί το κόστος της εργασιακής εφεδρείας, τα επιδόματα ανεργίας και το κόστος κάλυψης της ζημιάς στα ασφαλιστικά ταμεία. Στο τέλος ίσως να έρθει μια η άλλη, άρα το σημαντικό δεν είναι το οικονομικό κέρδος.
Το κυρίαρχο ζήτημα είναι ο συμβολισμός που κρύβεται πίσω από τις απολύσεις, γιατί αυτή η πράξη εκπέμπει μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση ότι το δημόσιο ως μέσο πλήρους επαγγελματικής αποκατάστασης, ως μέσο πλήρωσης πολιτικών υποσχέσεων και ως μέσο χειραγώγησης της ψήφου των πολιτών, τελείωσε. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι μαζί τελειώνει και το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα και για να γυρίσουμε λίγο πίσω, τώρα θα πέσουν με καθυστέρηση 20 χρόνων οι τίτλοι τέλους της μεταπολίτευσης.
Η πρώτη σοβαρή και οργανωμένη ανατροπή και ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού έγινε το 1989 με το περίφημο πείραμα της συγκυβέρνησης. Πολύ γρήγορα τότε ήρθε η ανατροπή και αποκαταστάθηκε η καθεστηκυία μεταπολιτευτική τάξη. Το όχημα τότε για την ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού ήταν της σκανδαλολογίας και της κάθαρσης. Ωστόσο σήμερα διαπιστώνει κανείς ότι πραγματικά εκείνο το σχέδιο ήταν ερασιτεχνικής σύλληψης μπροστά στο σημερινό.
Σήμερα το πολιτικό σύστημα είναι πολύ πιο γερασμένο, πολύ πιο κουρασμένο, πολύ πιο εξαντλημένο και το εργαλείο της ανατροπής είναι μια οικονομική κρίση που αγγίζει πλέον κάθε νοικοκυριό. Ποιος λοιπόν θέλει να έχει για πολύ μια τέτοια κατάσταση; Το ζητούμενο είναι πλέον η ανατροπή και η στροφή προς ένα πολυκομματικό σύστημα που θα βγάζει κυβερνήσεις συνεργασίας, κεντροευρωπαϊκού τύπου, οι οποίες θα δρομολογήσουμε και μια σειρά επιλογές που καμία μονοκομματικού τύπου κυβέρνηση δεν θα τολμούσε να ψηφίσει.
Οι εξελίξεις χειραγωγούνται προς αυτή την κατεύθυνση και όχι προς την κατεύθυνση ανατροπής του μεταπολιτευτικού σκηνικού για μια πιο ελληνοκεντρικού τύπου κυβέρνηση. Οδεύουμε προς κυβερνήσεις μικρού ΠΑΣΟΚ και μικρής ΝΔ σε συνεργασία με το γνωστό συνονθύλευμα, Καρατζαφέρη – Μπακογιάννη – Κουβέλη – Τσίπρα. Από την άλλη θα διαμορφωθεί μια νέας μορφής αντιπολίτευσης με τμήματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και σταθερό σημείο αναφοράς αντιπολιτευτικού λόγου το ΚΚΕ!!! Αυτό μόνο ως πολιτικός εφιάλτης μπορεί να βιωθεί για όποιον καταλαβαίνει έστω πέντε πράγματα.
Γι’ αυτό σήμερα, μετά τη συμβολικού χαρακτήρα απόλυσης των δημοσίων υπαλλήλων πράξη, δεν έρχονται εκλογές – τις οποίες ως γνωστό απαγορεύει η Τρόϊκα – αλλά μια κυβέρνηση συνεργασίας που θα «βγάλει» την υπόλοιπη μνημονιακού χαρακτήρα πολιτική.
Τα πράγματα είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα, γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά το τι αφήνουμε – το πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης – για ένα μέλλον αβέβαιο για εμάς, αλλά απόλυτα προγραμματισμένο από το επιτελείο της Τρόϊκας. Αφήνουμε μια φυλακή παλαιού τύπου, για μια νέα μοντέρνα και άκρως γερμανικού τύπου, γι’ αυτό και άκρως επικίνδυνη.
