Είτε μας αρέσει, είτε όχι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αυτή
η χώρα λειτουργούσε στο διάβα της Ιστορίας ως ανάχωμα. Ξεκινώντας από τους
περσικούς πολέμους και φτάνοντας μέχρι τις επιδρομές των Αράβων και αργότερα
των Οθωμανών. Εδώ ήταν το ανάχωμα της Ευρώπης που σταματούσαν όλοι . Ακόμη και
στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η Ελλάδα ήταν το ανάχωμα στην επέλαση των
χιτλερικών δυνάμεων στην πορεία τους προς την Μέση Ανατολή και όπως
παραδέχονται όλες οι πλευρές η καθυστέρηση αυτή του κόστισε την έκβαση του
πολέμου, καθώς μετά τον βρήκε ο βαρύς ρωσικός χειμώνας που τσάκισε της
γερμανικές δυνάμεις στην πορεία τους προς τα κοιτάσματα καυσίμων του Καυκάσου.
Μήπως όμως και τώρα το ίδιο δεν γίνεται, ένα ανάχωμα δεν
είμαστε; Εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες
του τρίτου κόσμου στοιβάζονται σήμερα στην Ελλάδα οδηγώντας την κοινωνία να
επιδεικνύει συμπτώματα ξενοφοβίας και ρατσισμού. Στην συντριπτική τους
πλειοψηφία οι
μετανάστες, περαστικοί είναι από την Ελλάδα αλλά εγκλωβίστηκαν εδώ λόγω της Συνθήκης του Δουβλίνου
ΙΙΙ. Όλοι αυτοί για την δυτική και κεντρική Ευρώπη ξεκίνησαν να πάνε και η
μαύρη τους μοίρα τους έριξε σε αυτόν τον τόπου που δεν μπορεί πλέον να θρέψει
ούτε τους ντόπιους. Αν αύριο άνοιγαν τα σύνορα οι 9 στους 10 θα έφευγαν για να
πάνε να βρουν συγγενείς και φίλους σε Γαλλία, Γερμανία, Βρετανία, Σουηδία. Δεν
γίνεται όμως γιατί μας έδεσαν χειροπόδαρα με τις συμφωνίες που υπογράψαμε!!!
Ακόμη και στο θέμα της οικονομικής κρίσης, και πάλι είμαστε
το ανάχωμα, σε εμάς επιτέθηκαν πρώτα οι αγορές και στον χρόνο που δεχόμασταν
την επίθεση είχαν οι υπόλοιποι εταίροι την δυνατότητα να ετοιμαστούν για να
αντιμετωπίσουν τα επερχόμενα προβλήματα. Εδώ διεξάγεται ο πόλεμος με τις αγορές
και εδώ είναι τα θύματα. Αυτό δίνει το περιθώριο στους εταίρους να μας κοιτάνε
αφ’ υψηλού και να μας κουνάνε το δάκτυλο…
Όλα τα παραπάνω είναι μια μικρή ανθολόγηση γεγονότων για να
στηρίξουμε την εκτίμηση που διατυπώσαμε για το διαχρονικό ρόλο της χώρας ως
ανάχωμα. Το πρόβλημα ωστόσο δεν είναι ότι είμαστε το «ανάχωμα», έτσι και αλλιώς
κάθε χώρα έχει ένα ρόλο, το πρόβλημα και πάλι είναι ότι αντί να κερδίζουμε για
το ρόλο που παίζουμε, συνεχώς μετράμε ζημιές και θύματα. Γίναμε το μαξιλαράκι
για να πέσουν οι γροθιές των αγορών επάνω μας και να μην θιγεί ο σκληρός
πυρήνας του ευρώ και στο τέλος πληρώνουμε και τον λογαριασμό. Αντί να απαιτούμε
αποζημιώσεις προσφεύγουμε σε νέο δανεισμό και μάλιστα υπό τη χλεύη όλου του
πλανήτη. Με την πολιτική εκπροσώπηση, της υποτέλειας και της μειονεξίας που
έχουμε τι άλλο θα μπορούσαμε να
περιμένουμε;
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
