Να ξεφύγουμε από τα μνημόσυνα

Η Σμύρνη του 1900 – 1922 ήταν μια κοσμοπολίτικη πόλη που ο χώρος της Εγγύς και Μέσης Ανατολής δεν γνώρισε έκτοτε. Είναι μια τραγική ιστορία το πώς μια ακμάζουσα πόλη πέρασε κυριολεκτικά δια πυρός και σιδήρου και εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Ενενήντα χρόνια μετά έρχεται ο Σύλλογος Μικρασιατών Ν. Καβάλας με μια σειρά εκδηλώσεις να τιμήσει το ξεκλήρισμα

της Σμύρνης και όλου του Μικρασιατικού Ελληνισμού με τρόπο αφενός δεν προσθέτει τίποτα στην ιστορική μνήμη και αφετέρου που αδυνατεί να συνδέσει τα γεγονότα εκείνης της ιστορικής περιόδου με το σήμερα. Μια προσέγγιση σύνδεσης του τότε με το σήμερα θα ήταν να υπήρχε στις εκδηλώσεις έστω ως αναφορά τα πάθη και οι διώξεις των χριστιανών στην Συρία σήμερα. Από την μεριά των ισλαμιστών έχει ξεσπάσει ένα ακατανόητο κύμα βίας και αίματος που οδηγεί σε φυλετικό και θρησκευτικό ξεκαθάρισμα. Ότι έγινε και στην Σμύρνη. Το 1922 στην Μικρά Ασία και το 2012 στην Συρία έχουν πολλά κοινά. Όταν όμως προσεγγίζεις την ιστορία με την λογική των μνημόσυνων πως μπορείς αλήθεια να αντιληφθείς ότι ο ρόλος ενός τέτοιου συλλόγου δεν μπορεί να είναι – τουλάχιστον μόνο – το φολκλόρ αλλά και η ζώσα ιστορία; Πως θα μπορέσει να συγκινήσει τους νέους ανθρώπους με το κλαψούρισμα του τι είχαμε και χάσαμε ή με το πώς μπορεί να αντλήσει  κανείς συμπεράσματα από το τότε έγινε τότε, τι έφταιξε, για να ερμηνεύσει τα όσα συμβαίνουν σήμερα;