Αυτή τη στιγμή η ελληνική κοινωνία είναι ένα μεγάλο καζάνι
που βράζει. Το ζητούμενο είναι σε ποιο σημείο θα σκάσει αυτό το καζάνι. Πολλοί
πιστεύουν ότι εκεί που η αγανάκτηση θα ξεπεράσει τα όρια είναι στην πληρωμή των φόρων… Λάθος
εκεί που θα γίνει το μεγάλο μπαμ είναι στον τομέα της υγείας. Από την μία η
απορύθμιση των υπηρεσιών του ΕΟΠΠΥ που οδηγούν τους
ασφαλισμένους στους ιδιώτες
γιατρούς και από την άλλη η υποχρέωση να πληρώνουν τα φάρμακα και να περιμένουν
επί μήνες να πληρωθούν την δαπάνη, δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα…
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ένας τομέας στον οποίο έγιναν
τεράστιες δαπάνες επί δεκαετίες ήταν το τομέας της υγείας, ειδικότερα στον
τομέα των φαρμάκων, ως γνωστό έγιναν όργια. Όλες οι κυβερνήσεις ήξεραν πόσο
σημαντικός είναι για το Έλληνα ο τομέας της υγείας και «επένδυαν» ποικιλοτρόπως
σε αυτόν. Να σας θυμίσουμε την ταινία «Υπάρχει και φιλότιμο» με τον Λάμπρο
Κωσταντάρα; Ως υπουργός Μαυρογιαλούρος οδηγήθηκε στην παραίτηση όταν έζησε από
κοντά το πόσο προβληματικές ήταν οι παρεχόμενες υπηρεσίες υγείας στην επαρχία.
Το 1965 ο Αλέκος Σακελάριος και ο Χρήστος Γιαννακόπουλος με την ταινία αυτή
έδιναν τον σφυγμό του ψηφοφόρου. Γι’
αυτό σήμερα δεν πρέπει να υπάρχει
πολιτικός που να μην έχει εντρυφύσει σε αυτή την ταινία που δίνει με
τόσο χαριτωμένο τρόπο το μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας, την
«ανασφάλεια της υγείας». Στο χωριό της Πλατανιάς βρίσκεται η καρδιά του κάθε
Έλληνα όταν νοιώθει ότι δεν θα έχει τον γιατρό και το φάρμακο όταν το
χρειαστεί. Στην εν λόγω ταινία ο Μαυρογιαλούρος γίνεται ο περίγελως γιατί
ακριβώς επέτρεψε να παίξουν κάποιοι του περιβάλλοντός του με την υγεία των
πολιτών… και αυτά συμβαίνουν εν έτει 1965…
Για τον έλληνα δύο πράγματα είναι «ιερά», να έχει να φάει
και να έχει φάρμακα και γιατρό για να γίνει καλά. Σπίτι να μην έχει, να
χρωστάει στην εφορία, να τον κυνηγάνε οι τράπεζες, να του έχουν βάλει οι
δανειστές το μαχαίρι στο λαιμό… δεν τον νοιάζει τίποτα, εξ ου και η γνωστή και καθολικά
αποδεκτή φράση «ότι θέλει να γίνει, αλλά εμείς την υγείας μας να έχουμε»…
Δεν είναι μακριά η μέρα που οι χώροι της υγείας θα γίνουν η
νέα Βαστίλη, κοντά είναι η στιγμή που οι
ασφαλισμένοι θα κάνουν το ντου και θα ρημάξουν από την αγανάκτηση τον τόπο.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
