Το έχουμε ξαναγράψει ότι μια από τις πιο παρεξηγημένες
επιστήμες είναι αυτή της πολεοδομίας.
περισσότεροι όταν ακούνε αυτή την λέξη το μυαλό τους πάει σε οικοδομικές
άδειες, αυθαίρετα, πρόστιμα, διαφθορά και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Δυστυχώς δεν
γνωρίζουμε ότι η πολεοδομία
έχει να κάνει με το σχεδιασμό μιας πόλης για να
είναι ανθρώπινη, καθώς και με την διαχείριση των προβλημάτων που ανακύπτουν με
τρόπο που να κάνει καλύτερη τη ζωή των κατοίκων της.
Η αναφορά γίνεται ως συνέχεια του χθεσινού σχολίου σχετικά
με την βία που γεννάει η εποχή μας, υπό το βάρος της οικονομικής ανέχειας, έναν
κύκλο βίαιων γεγονότων στον οποίο εμπλέκονται είτε ως θύτες, είτε ως θύματα, οι
πιο αδύναμοι κρίκοι της κοινωνικής αλυσίδας, ασχέτως αν είναι αυτόχθονες ή
μετανάστες. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που
η πιο σκληρή όψη της βίας εκδηλώνεται στις μεγάλες πόλεις και κύρια στην Αθήνα,
και ιδιαίτερα σε συνοικίες όχι απλά υποβαθμισμένες αλλά κυριολεκτικά στενάχωρες
με την έννοια της σφιχτής δόμησης και της κακόγουστης αισθητικής των κτηρίων.
Είναι αργά να διορθωθεί η κατάσταση, αλλά θα πρέπει να μπει ένα τέλος και η
κρίση που μαστίζει τον κλάδο της οικοδομής είναι μια καλή ευκαιρία να
αναθεωρηθεί ο τρόπος δόμησης, για να περάσουμε από τις στενάχωρες πόλεις στην
ευρύχωρες, στις πόλεις που χαίρεσαι να ζεις και να συναναστρέφεσαι άλλους
ανθρώπους και όχι κάτω από την απειλή του φόβου και τις ανασφάλειας να
κλείνεσαι στο καβούκι σου.
Μια πορεία αναστροφής της παρακμής δεν μπορεί να γίνει πράξη
από τη μια μέρα στην άλλη, τώρα όμως μεσούσης της κρίσης πρέπει να
ξεκαθαρίσουμε το ζητούμενο, που δεν είναι ποιο κόμμα θα ψηφίσουμε στις επόμενες
εκλογές αλλά το πώς θέλουμε την Ελλάδα μετά την λαίλαπα της κρίσης. Ο άνθρωπος
που μελέτησε στην θεωρία και την πράξη τον κοινοτισμό, ο Κώστας Καραβίδας –
ένας άνθρωπος απών από τη σύγχρονη πολιτική σκέψη – σημείωνε από την εποχή των
πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα ότι οι μεσογειακές χώρες δεν μπορούν να
μιμηθούν το οικονομικό μοντέλο «των καπιταλιστικών σχηματισμών της ατλαντικής
δύσεως» γιατί διαθέτουν «τα τοπεία της μεσογειακής ποιοτικής οικονομίας» όπου
όπως εξηγεί παρακάτω στηρίζεται στις μικρές ιδιοκτησίες και το ανθρώπινο
κεφάλαιο. Αυτοί είμαστε, αυτά είναι τα χαρακτηριστικά μας, με αυτά πρέπει να
πορευτούμε, κάθε άγονη μίμηση ξένου μοντέλου το μόνο που κατάφερε ήταν να μας
βυθίσει στην ανέχεια και την χρεωκοπία. Μια διαδικασία γονιμοποίησης είναι το
ζητούμενο και ένα πρώτο βήμα είναι να αρχίσουμε από το πώς θέλουμε να είναι οι
πόλεις μας, πιο ευρύχωρες και λιγότερο στενάχωρες, πιο ποιοτικές και λιγότερο
απάνθρωπες.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
