Κάθε φορά που θα προκύψει ένα θέμα τουρκικής παρουσίας στην Καβάλα, πάντα έχουμε ακριβώς την ίδια εξέλιξη. Μόλις αρχίζουμε να γράφουμε για τους λόγους, τους σκοπούς και τις μεθοδεύσεις των Τούρκων, αμέσως θα ξεσηκωθούν κάποιες φωνές να χαρακτηρίσουν από υπερβολικές μέχρι ακραίες τις συμπεριφορές επιφύλαξης και γιατί όχι και φόβου, μπροστά στην νέο-οθωμανική επέλαση.
Να είναι τόσο ανιστόρητοι και ανενημέρωτοι ώστε αντιμετωπίζουν την τουρκική παρουσία ως κάτι φυσιολογικό, χωρίς παρεπόμενα, νοιώθουν ότι ανήκουν σε ισχυρό κράτος που όταν χρειαστεί θα τους προστατεύσει από την τουρκική βαρβαρότητα; Σε τι πιστεύουν τέλος πάντων και είναι τόσο ψύχραιμοι και γιατί όχι τόσο γενναιόδωροι με τους εξ ανατολών γείτονές μας;
Αλήθεια τι τους εμποδίζει να δουν ότι δεν συνορεύουμε με μια δημοκρατική χώρα, έστω αυτής την «δήθεν δημοκρατίας» που υπάρχει στην υπόλοιπη Ευρώπη; Τι τους κάνει να αγνοούν ότι ακόμη και σήμερα στην Τουρκία η ελευθερία έκφρασης διώκεται; Οι «δημοκρατικές διαδικασίες» στην γείτονα δεν είναι σήμερα σε καλύτερο σημείο απ’ ότι ήταν τα πρώτα χρόνια της μετεμφυλιακής Ελλάδας και επιπλέον στην Τουρκία δεν έχουμε μόνο πολιτικού χαρακτήρα διώξεις αλλά θρησκευτικού και εθνοτικού. Οι φυλακές είναι γεμάτες από πολιτικούς κρατούμενους, η ελευθερία στον Τύπο είναι ζητούμενο και εν γένει υπάρχει ένα στρατιωτικού και ένα θρησκευτικού χαρακτήρα παρακράτος που αφενός συγκρούονται μεταξύ τους και αφετέρου κρατούν εγκλωβισμένη την κοινωνία σε ένα πρωτογονισμό. Σε όλα αυτά βέβαια θα πρέπει να προσθέσουμε και τα στίγματα που άφησε στην ιστορική της παρουσία η Τουρκία με τις γενοκτονίες των λαών της Μ. Ασίας… με λίγα λόγια ούτε το χθες, ούτε το σήμερα δημιουργούν συνθήκες καλής γειτονίας, αλλά και ούτε αύριο θα αλλάξει κάτι, όπως φαίνεται από την συμπεριφορά που επιδεικνύει αυτή τη στιγμή το τουρκικό κατεστημένο στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Νομίζουμε λοιπόν ότι η τυφλότητα που χαρακτηρίζει ένα μέρος της ελληνικής και κατά συνέπεια της καβαλιώτικης κοινωνίας, είναι το γεγονός ότι η ελληνική Αριστερή διανόηση μπορεί να αποσταλινοποιήθηκε αλλά δεν αποκεμαλοποιήθηκε. Ζει σε ένα ιστορικό αναχρονισμό, στην εποχή που ο σφαγέας των λαών της Μικράς Ασίας εμφανιζόταν ως απελευθερωτής και λαϊκός επαναστάτης επειδή έσφαζε με τα όπλα και την ανοχή των μπολσεβίκων, πετυχαίνοντας βέβαια στο τέλος να έχει και την στήριξη των Δυτικών δυνάμεων. Συνέπεια τούτου είναι ακόμη και σήμερα, όπου ο κεμαλισμός μεταλλάχτηκε σε νέο-οθωμανισμό, να συνεχίζουν να βλέπουν τα πράγματα μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς τους.
Είναι εύκολο επίσης να εγκλωβιστεί κανείς σε αδιέξοδα, όταν αγνοεί την δύναμη της Ιστορίας και επιχειρεί να κατανοήσει τα γεγονότα με άγονα και ξεπερασμένα ερμηνευτικά εργαλεία όπως εθνικισμός, διεθνισμός και τα συναφή… ζούμε σε ένα τόπο όπου οι άνθρωποί της είχαν έθνος πολύ πριν κάνουν κράτους και από τότε που απόκτησαν κράτους αποδόμησαν την έννοια του έθνους. Πολύ απλά εδώ το δίλημμα είναι ανάμεσα στην μάστιγα της ασιατικής βαρβαρότητας και την ελευθερία που μπορεί να προσφέρει το ελληνικό πνεύμα, έτσι όπως αυτό πορεύτηκε στο διάβα των αιώνων.
