Μερικές φορές έρχεται η ίδια η Ιστορία, ως νομοτέλεια, να ασκήσει την πιο σκληρή κριτική σε πρόσωπα και καταστάσεις, αλλά και να παραδειγματίσει. Πιο συγκεκριμένα στην χθεσινή μεγάλη συγκέντρωση που έγινε στην Καβάλα και το ίδιο συνέβη σε όλη τη χώρα, το πιο πετυχημένο σύνθημα δεν ήταν άλλο από
μια ερώτηση που ακούστηκε στο ρυθμό του γνωστού μετακατοχικού τραγουδιού «Τίνος είναι βρε γυναίκα το παιδί;». Το ερώτημα των διαδηλωτών ήταν ο τίτλος του σημερινού άρθρου και με αυτό εκφράζανε οι διαμαρτυρόμενοι όχι απλά την αντίθεσή τους στο μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο και όλα τα συμπαρομαρτούντα, αλλά μια μεγάλη απορία, για το πώς είναι δυνατόν ο σημερινός πρωθυπουργός να είναι κληρονόμος του ονόματος Παπανδρέου. Για την κοινή λογική εύγλωττο το ερώτημα, γιατί οι πολίτες δεν γνώριζαν τον Γιώργο για να τον εμπιστευτούν, τον Ανδρέα γνώριζαν και ήθελαν να πιστεύουν ότι και ο διάδοχος θα συνέχιζε την ίδια πολιτική. Η Ιστορία και η ζωή τα έφεραν όμως διαφορετικά, ότι μοίρασε με αφροσύνη και επιπολαιότητα ο πατήρ στο όνομα της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, να έρθει ο υιός και με τον πλέον άγαρμπο και προκλητικό τρόπο να τα μαζέψει στο όνομα της σωτηρίας της χώρας και όχι μόνο αυτό ενώ ο πρώτος πολιτεύτηκε με σύνθημα το «Ελλάδα ανήκεις τους Έλληνες», ο δεύτερος να έρθει να απαντήσει ότι τελικά «ανήκει στους δανειστές της». Το πλέον ειρωνικό; Όλα αυτά λαμβάνουν χώρα ακριβώς τριάντα χρόνια μετά την σαρωτική εκλογική επικράτηση του ΠΑΣΟΚ.
Από την άλλη όμως αυτά παθαίνει και όποιος απαρνείται την ιδιότητα του πολίτη, υποβαθμίζει τον εαυτό του στο επίπεδο του οπαδού, του δούλου και εκχωρεί λευκή επιταγή στους διαχειριστές της εξουσίας. Φτάνει αυτό το άτομο και κατ’ επέκταση μια ολόκληρη κοινωνία ,όχι απλά στην αγανάκτηση, αλλά στην απελπισία που γεννάει το αίσθημα της προδοσίας. Οι μαζικές συγκεντρώσεις που έλαβαν χώρα σε κάθε γωνιά της ελληνικής γης, ήταν οι απατημένοι του πολιτικού συστήματος, όλοι αυτοί που επέτρεψαν με την ανοχή τους και σε ορισμένες περιπτώσεις την συνενοχή που δημιουργεί η αδιαφορία, να φτάσουμε σήμερα στην πολύπλευρη χρεωκοπία. Κι όχι μόνο αυτό αλλά να αναρωτιούνται οι αφελείς και το ποιανού είναι το παιδί!!! Βέβαια όλους αυτούς το πρώτο και το κύριο που τους απασχολεί είναι η οικονομική χρεωκοπία και αυτό τους κινητοποιεί, δεν μπορούν να καταλάβουν ότι το οικονομικό έλλειμμα είναι απόρροια του πολιτικού ελλείμματος, το οποίο έχει υποθηκεύσει όχι μόνο του δικό μας μέλλον αλλά και των μελλοντικών γενεών.
Ένα πολιτιστικό σύστημα άμεσα ελεγχόμενο από την κοινωνία και κοντά στις πραγματικές της ανάγκες δεν θα μπορούσε να επιτρέψει να φτάσουμε στο σημείο να έχουμε γίνει υποχείρια των δανειστών και ο περίγελος όλου του κόσμου.
Με τις χθεσινές συγκεντρώσεις και όσες θα ακολουθήσουν δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα, πέρα από το να μπει ένα φρένο, το μήνυμα είναι «μέχρι εδώ και μη παρέκει», αλλά σε καμία περίπτωση αυτή η στάση από μόνη της δεν μπορεί να γεννήσει ελπίδα για μια νέα αναγεννητική πορεία.
Εκείνο που μπορούμε να αποκομίσουμε ως συλλογικό δίδαγμα είναι το που μπορεί να μας οδηγήσει η παροχή εμπιστοσύνης σε ακατάλληλους, ανιστόρητους, ανόητους και συναισθηματικά κενούς ανθρώπους. Με άλλα λόγια, τι παθαίνει κανείς όταν ποτίζει ένα δένδρο χωρίς ρίζες.
