Η πλειοψηφία των Ελλήνων είναι αγανακτισμένοι αυτή την εποχή, οι περισσότεροι δικαίως, οι λιγότεροι επειδή θέλουν κάτι να κρύψουν. Ωστόσο παρά το γενικό κλίμα ξεχαρβαλώματος, πέρα από την αίσθηση ότι το πολιτικό σύστημα καταρρέει και προσπαθεί να παρασύρει και άλλους, δεν υπάρχει το κλίμα αν όχι ενός γενικού ξεσηκωμού, τουλάχιστον της συλλογικής έκφρασης για το τι μέλει γενέσθαι. Ελπίζω να μην έχετε ψευδαισθήσεις ότι η μετάβαση σε κάτι νέο θα μπορούσε να γίνει με ομαλές συνθήκες. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί μόνο αν λειτουργούσαν οι θεσμοί έκφρασης. Και απόδειξη ότι δεν λειτουργούν είναι το γεγονός ότι τουλάχιστον το 50% των Ελλήνων αυτή τη στιγμή – σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις – δεν ξέρει τι να ψηφίσει στις επόμενες εκλογές!!! Δεν είναι εκπληκτικό να μην υπάρχει κόμμα για το 50% τουλάχιστον, των Ελλήνων;
Το πολιτικό σύστημα σχεδόν στο σύνολο του, χόρευε ταγκό όλα αυτά τα χρόνια με διάφορους παρτενέρ, συνδικαλιστές, επιχειρηματίες, πανεπιστημιακούς, εκδότες, δημοσιογράφους, καναλάρχες, διανοούμενους κ.α. Αυτά ήταν τα ζευγάρια και εναλλάσσονταν στη σκηνή, τώρα όμως που ο θίασος χρεοκόπησε οδεύουν όλοι μαζί, σφιχταγκαλιασμένοι για τον γκρεμό του Ζαλόγγου… Αφήνοντας πίσω τους κυριολεκτικά καμένη και χρεωκοπημένη γη!!!
Όταν το 1974 κατέρρεε η χούντα υπό το βάρος της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, υπήρχε σε αναμονή και στην εξορία μια έτοιμη πολιτική λύση, ήρθε ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου από το εξωτερικό, γύρισαν οι Αριστεροί από την εξορία και υπήρχαν και οι νεοσσοί της Γενιάς του Πολυτεχνείου για να στελεχώσουν την νέα δομή της εξουσίας. Τώρα τι υπάρχει; Ακόμη και για τους νοσταλγούς μιας χούντας - ας αλλάξουν πλευρό - το όνειρο είναι πάρα πολύ μακρινό καθώς το στράτευμα παρέδωσε προ καιρού τα όπλα για ένα ακόμη επίδομα… κοινώς δημοσιοϋπαλληλοποιήθηκε. Ακόμη και αυτό το σχήμα εναλλαγής κατέρρευσε!
Τι μένει λοιπόν ως προσδοκία; Το κίνημα των αγανακτισμένων, το οποίο μήνες τώρα γεμίζει τις πλατείες αλλά πέρα από συμπάθεια δεν έχει καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών για το λόγο ό,τι δεν κατάφερε να αρθρώσει πολιτικό λόγο και να αναδείξει φορείς αυτού.
Μετεωριζόμαστε ανάμεσα, στο παλαιό σοσιαλιστικοκαπιταλιστικόσυνδικαλιστικό καθεστώς που καταρρέει και μας αφήνει ως κληρονομιά το Δ.Ν.Τ. και την Τρόϊκα (από το 1974 μας έμεινα η τουρκική κατάληψη στην Κύπρο και από το 2010 το Μνημόνιο) και από την άλλη πλευρά το τίποτα, έτσι τουλάχιστον φαίνεται. Είναι η πιο επικίνδυνη στιγμή για να εμφανιστούν ως «σωτήρες» τα ποντίκια που πρόλαβαν να πηδήξουν από το ναυάγιο. Δεν μπορεί όμως η προοπτική ενός τόπου να περνάει μέσα από το ανακαινισμένο παλιό.
Από αυτή την μήτρα δεν μπορεί να υπάρξει και μια πρόταση για το αύριο. Αυτό το καλούπι στραβά ψωμιά βγάζει. Πολλοί οι μνηστήρες αλλά αξιόπιστη πρόταση καμία. Και εμείς; Τι μένει για εμάς; Αντίσταση, όχι για το θεαθήναι αλλά επί της ουσίας. Αντίσταση χωρίς παρωπίδες και κομματική καθοδήγηση για να τρομάξει πραγματικά το σύστημα. Αντίσταση υπέρ της αξιοπρέπειας και των δικαιωμάτων μας ως πολίτες.
Στο σημείο που φτάσαμε δεν πρέπει να μας τρομάζει πλέον τίποτα. Όπως λένε και οι γέροντες στο Άγιο Όρος, για να μπορέσεις να εξυψωθείς πρώτα πρέπει να πέσεις, αυτό ισχύει όχι μόνο για τον καθένα από εμάς, αλλά και για το σύνολο της πατρίδας μας. Αυτό που ζούμε αυτή την στιγμή δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια πτώση.
