Τελικά όλα ξεκίνησαν το 1989, όταν κατέρρεε το ανατολικό
μπλοκ και έμπαινε ένα τέλος στην ισορροπία που υπήρχε μέχρι τότε στον κόσμο. Μια
ισορροπία που στερούσε από τους κατοίκους του ανατολικού μπλόκ την ελευθερία
τους, πρόσφερε όμως στους δυτικούς πολίτες
ένα καλό επίπεδο διαβίωσης έτσι ώστε να υπάρχει κοινωνική ειρήνη. Ήταν
τα χρόνια του «κομμουνιστικού
κινδύνου» που η Δύση ζούσε κάτω από τον φόβο «της
εξαγωγής της επανάστασης». Η ζωή το έφερε έτσι που η έναρξη της νέας μεταπολεμικής
εποχής του ψυχρού πολέμου ξεκίνησε από την Ελλάδα με τον εμφύλιο πόλεμο που
στέρησε από τη χώρα τόσο από ανθρώπινες ζωές, όσο και σε κοινωνική και
αναπτυξιακή οπισθοδρόμηση.
Το 1989 με το τέλος του ψυχρού πολέμου ξεκίνησε μια νέα
εποχή και έκτοτε άρχισαν όλα τα ζητήματα να επανακαθορίζονται, από τις
εργασιακές σχέσεις και τα χαρακτηριστικά της οικονομίας μέχρι την ίδια την
κοινωνία και τους θεσμούς όπως, είναι η πατρίδα και η οικογένεια. Κάποιες χώρες
το κατάλαβαν νωρίς και σήμερα βρίσκονται στην πρωτοπορία της νέας εποχής που
ανατέλλει και θα διαμορφώσει τον 21ο αιώνα, κάποιες άλλες όπως η
Ελλάδα και γενικότερα η Ευρώπη – με εξαίρεση τη Γερμανία ίσως-, δεν το έχουν εμπεδώσει
όσο πρέπει. Το αποτέλεσμα είναι η νέα εποχή να εισβάλει με δραματικό τρόπο στον
ευρωπαϊκό χώρο, έχοντας ως εφαλτήριο την δική μας χώρα. Κανείς πλέον δεν έχει
αμφιβολία πια ότι ο εκβαρβαρισμένος της ελληνικής κοινωνίας είναι το προοίμιο για
όλη την Ευρώπη. Ζούμε σε μια εποχή που αντί να εξάγει η Ευρώπη του ανθρωπισμού πρότυπα
οργάνωσης της κοινωνίας και της οικονομίας, βρίσκεται στο σημείο της δική της
προσαρμογής στο μοντέλο της Κίνας και της Νοτιοανατολικής Ασίας. Οι άλλοτε
κτήσεις της Ευρώπης στον Ειρηνικό γίνονται το μοντέλο της Ευρώπης του 21ου
αιώνα!!! Αν αυτό δεν είναι ειρωνεία, σίγουρα είναι τραγωδία.
Η δική μας τύχη – δυστυχώς ή ευτυχώς – είναι απόλυτα δεμένη
με την τύχη της Ευρώπης και όσο η Ευρώπη μπαίνει στο δρόμο της γερμανοποίησης
δεν μας μένει να περιμένουμε τίποτα περισσότερο, πέρα από «μια κούπα ρύζι και
ένα στρώμα για ύπνο». Αλήθεια αυτό είναι το όραμα μας για το ατομικό και
συλλογικό μέλλον μας; Δεν νομίζω. Ποιός όμως από όσους μιλάνε για εμάς, είτε
είναι πολιτικοί, είτε πανεπιστημιακοί ή κάθε είδος τεχνοκράτες μπορούν να
προτάξουν ένα άλλο αναπτυξιακό μοντέλο;
Ακούγονται πολλά για συνωμοσίες και θεωρίες άλωσης της
ελληνικής κοινωνίας. Δυστυχώς για εμάς, για ακόμη μια φορά ο εχθρός είναι εντός
των τειχών και είναι όλοι αυτοί που ετάχθησαν να υπερασπιστούν το δημόσιο
συμφέρον και την πατρίδα και κοίταξαν μόνο την πάρτι τους. Καληνύχτα σας.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
