Από την πρώτη ημέρα που ξέσπασε η κρίση κατακλυζόμαστε από
παντός είδους «αποκαλύψεις» για τον ορυκτό πλούτο της χώρας μας. Την μια
«σκάει» ένα κοίτασμα πετρελαίου στο Αιγαίο, την άλλη άλλο τεράστιο κοίτασμα
πετρελαίου και φυσικού αερίου στο Ιόνιο, την παρ’ άλλη φορά εκατομμύρια κυβικά
φυσικού αερίου, νότια της Κρήτης και για να υπάρχει και μια ποικιλία όλα αυτά
διανθίζονται
από κοιτάσματα χρυσού, στην Μακεδονία και τη Θράκη, Ουράνιο στην
ίδια γεωγραφική περιοχή και πολλά άλλα…
Τα διαβάζεις και τα ακούς και εκεί που έχει θολώσει το μυαλό
σου από τους φόρους, τακτικούς και έκτακτους, σου έρχεται στο μυαλό ως πρώτη
σκέψη το «πως είναι δυνατόν να έχουμε τόσο πλούτο και να πεινάμε;», η δεύτερη
σκέψη είναι αυτή που κάνει ο μακροχρόνιος άνεργος και χρεωμένος μέχρι τα αυτιά
στην τράπεζα, όταν περνάει έξω από το πλήθος των καταστημάτων που αγοράζουν
χρυσά κοσμήματα για «διευκόλυνση», δηλαδή «ας πάει και το παλιάμπελο, αν είναι
να βρούμε την ησυχία μας και να ξεχρεώσουμε»…
Κάνουμε λάθος; Άνθρωπος είσαι, όταν ακούς καθημερινά ότι
καθόμαστε επάνω σε ένα νέο Ελ Ντοράτο το πρώτο που σκέπτεσαι είναι το πώς θα
απαλλαγείς από το μνημονιακό άγος. Χρειάζεται πολύ ψυχραιμία και απόλυτη
νηφαλιότητα για να σκεφτείς ότι αυτό που ζούμε σήμερα, η οικονομική και
κοινωνική ισοπέδωση της ελληνικής κοινωνίας, δεν είναι μόνο αποτέλεσμα του
δημόσιου χρέους, ίσως αυτό να ήταν απλά η αφορμή, αλλά τελικά η εκποίηση αυτού
του πλούτου σε τιμή ευκαιρίας. Γιατί ποιος αλήθεια μπορεί να εγγυηθεί ότι το
σημερινό πολιτικό σύστημα μπορεί να εγγυηθεί την ορθολογική προς όφελος του
εθνικού συμφέροντος αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου; Όταν έχουμε πίσω μας την
εμπειρία της παράδοσης της χώρας σε τρία απανωτά μνημόνια και βρισκόμαστε στην
εποχή της αλλαγής της επικυρίαρχου χώρας που θα εποπτεύει τον ελληνικό χώρο,
ποιόν μπορούμε να εμπιστευτούμε, απ’ όλους αυτούς; Μήπως είναι καλύτερα να
μείνει ο ορυκτός πλούτος εκεί που βρίσκεται για να αφήσουμε και κάτι στις
επόμενες γενιές;
Επιπλέον, η προχθεσινή ανακοίνωση της Deutsche Bank σχετικά με τις εκτιμήσεις που
υπάρχουν για τα κοιτάσματα φυσικού αερίου νοτίως της Κρήτης μήπως θα πρέπει να
μας προβληματίσει καθώς η ανακίνηση του θέματος γίνεται παραμονές των
γερμανικών εκλογών; Θα ήταν παράλογο αν αξιοποιούσε η Άγκελα Μέγκελ όλη αυτή την
πλημμυρίδα στοιχείων για τον ορυκτό πλούτο της Ελλάδας για να πείσει τους
γερμανούς ψηφοφόρους ότι τα χρήματα που μας έδωσαν δεν πήγαν χαμένα, αλλά
έπιασαν τόπο και μάλιστα ότι πήρε, το πήρε «κοψοχρονιά»; Τι λένε; Αν είμαστε
για κάτι σίγουροι είναι ότι αυτή η συζήτηση που άνοιξε από την πρώτη ημέρα του
ξεσπάσματος της κρίσης δεν είναι για το εθνικό μας συμφέρον, αλλά είναι τα
προεόρτια για ότι θα ακολουθήσει της εκποίησης της δημόσιας ακίνητης
περιουσίας.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
