Ποιος θα το περίμενε ότι οι Βούλγαροι, «εκπαιδευμένοι» τόσες
δεκαετίες στην υποταγή, θα ξεσηκώνοντας και θα έβγαιναν στους δρόμους για τις
εξωφρενικές αυξήσεις στα τιμολόγια της – ιδιωτικοποιημένης - ΔΕΗ με συνέπεια να καταρρεύσει η κυβέρνηση και να
οδηγηθεί η χώρα σε
πρόωρες εκλογές; Ποιος θα το περίμενε ότι ο ρυθμιστής στην
Ιταλική πολιτική σκηνή θα ήταν ένας κωμικός ηθοποιός ο Μπέπε Γκρίλο και ποιος
μπορούσε πριν μερικούς μήνες να υποψιαστεί ότι οι ψηφοφόροι θα έδιναν στον Μπερλουσκόνι
τόσους ψήφους που θα τον έφερναν μια ανάσα πίσω από τον κεντροαριστερό Πιερ
Λουίτζι Μπερσάνι, στέλνοντας με αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα την Μέργκελ στον
ψυχαναλυτή της και τις αγορές στα τάρταρα;
Έτσι προέκυψε ένα ερώτημα και για εμάς, τι θέλουμε να
γίνουμε Βουλγαρία ή Ιταλία; Μέχρι πρότινος για να τρομοκρατήσουν τους πολίτες
τα τηλεοπτικά φερέφωνα έλεγαν ότι αν δεν υπογράψουμε τα μνημόνια θα γίνουμε
Βουλγαρία, τώρα ίσως κάποιοι άλλοι να εύχονται να γίνουμε Βουλγαρία για να μπει ένα τέλος στην
ατέρμονη διαδικασία νέων φόρων και αυξήσεων. Για ορισμένους ίσως θα ήταν
προτιμότερο να γίνουμε Ιταλία για να έρθει ένας κωμικός ηθοποιός να αποδημήσει
με τον σατυρικό του λόγο το πολιτικό σύστημα.
Η αλήθεια είναι ότι ούτε Βουλγαρία, ούτε Ιταλία μπορούμε να
γίνουμε. Η μεν Βουλγαρία είναι μια χώρα απόλυτα εναρμονισμένη με την λογική του
μνημονίου, έχει έλλειμμα μόλις το 20% του ΑΕΠ της και επιπλέον έχει μια
παραγωγική βάση που δημιουργεί ΑΕΠ, το πρόβλημα την γείτονος χώρας είναι η
ανακατανομή του παραγόμενου, γι’ αυτό και κάθε σύγκριση με την Ελλάδα δεν
στέκεται καθώς το δικό μας πρόβλημα είναι η απουσία ΑΕΠ καθώς ο πλούτος είναι
στα χέρια της παραοικονομίας και έχει μη παραγωγικά χαρακτηριστικά. Μπορεί να
έχουμε μια παράδοση σαν του Γεωργίου Σουρή που αντέχει στο χρόνο, αλλά οι
Ιταλοί έχουν έναν νομπελίστα όπως ο Ντάριο Φο που μπορεί να κάνει πολιτική με
το χιούμορ, ίσως αυτός να είναι ένας λόγος που δικαιολογεί την απόπειρα
ανατροπής της καθεστηκυίας τάξης στην Ιταλία από έναν κωμικό ηθοποιό. Στην
Ελλάδα ο Βέγγος πέθανε και η νεώτερη γενιά αναλώνεται σε σαχλά αστεία τύπου
Λαζόπουλου – άσε που άμα σε θρέφουν τα διαπλεκόμουνα η σάτιρα έχει σαφή όρια…
Σε τι μπορούμε να ελπίζουμε τότε; Αυτό είναι ένα καλό
ερώτημα, πάντως όχι στις 24ωρες απεργίες. Χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο, κάτι
ανατρεπτικότερο, κάτι πιο ελληνικό, το οποίο ακόμη δεν φαίνεται στον ορίζοντα.
Βέβαια – εδώ έρχεται ο παρηγορητικός λόγος – που λέει ότι πριν να χαράξει το
πρώτο φως, ο ουρανός γίνεται πιο σκοτεινός, γι’ αυτό ας μην απελπιζόμαστε.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
