Ακόμα να κοπάσει ο θόρυβος από την καταδίκη του πρώην
δημάρχου Θεσσαλονίκης Βασίλη Παπαγεωργόπουλου για τον οποίο ο πέλεκυς της
δικαιοσύνης έπεσε βαρύς, όπως δηλαδή θα έπρεπε να πέφτει σε όποιον καταχράται
δημόσιο χρήμα και κάνει περιουσίες σε βάρος των ελλήνων πολιτών. Βέβαια ευθύνη
και μάλιστα μεγάλη έχουν οι ίδιοι οι πολίτες, όλοι εμείς. Ο Βασίλης
Παπαγεωργόπουλος καθόταν στην καρέκλα του δημάρχου για τρεις θητείες δηλαδή για
δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Οι παροικούντες την Θεσσαλονίκη γνώριζαν από τα μέσα ακόμα
της πρώτης θητείας ότι κάτι γίνεται στα ταμεία του Δήμου, ωστόσο επανεξελέγη
άλλες δυο φορές. Και αυτό συνέβη τόσο απλά και φυσικά καθώς οι πολίτες τον
εμπιστεύτηκαν γιατί εκπαιδεύτηκαν να βλέπουν την Τοπική Αυτοδιοίκηση μέσα από
κομματικές παρωπίδες. Το ζήτημα λοιπόν για κάθε τοπική κοινωνία της χώρας δεν
ήταν αν ο δήμαρχος ήταν λαμόγιο ή όχι, αλλά αν ήταν «δικός μας» ή όχι.
Το περίφημο «χρίσμα» που δίνανε τα κόμματα στους υποψήφιους
δημάρχους υπήρξε η βασική αιτία που μετατράπηκε η Τοπική Αυτοδιοίκηση «αυλή» σε
θερμοκήπιο σκανδάλων. Έτσι κάποιοι άνθρωποι απαίδευτοι, ανεπάγγελτοι, άχρηστοι
που κανονικά δεν θα έπρεπε ούτε να λένε καλημέρα στον κόσμο κατάφεραν να γίνουν δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι,
δημοτικοί σύμβουλοι, πρόεδροι δημοτικών επιχειρήσεων και να λύσουν μια κι έξω
το οικονομικό του πρόβλημα.
