Πρόσφατα απασχόλησε την επικαιρότητα ένα θέμα λόγω των
απολύσεων που έγιναν σε μια πάλαι ποτέ κραταιά επιχείρηση στο είδος της, αλλά
και με σημαντική «προίκα» ακόμη και σήμερα. Το κύριο πρόβλημα δεν ήταν ότι οι
εργαζόμενοι ήταν απλήρωτοι για δύο χρόνια περίπου αλλά γιατί γίνονταν
απολύσεις… Ψάχνοντας το θέμα βρήκαμε ότι ορισμένοι εξ αυτών είχαν στήσει μια
πολύ
ωραία μηχανή. Παρήγαγαν ένα προϊόν, το οποίο ήταν Α’ ποιότητας, αυτοί όμως
το χαρακτήριζαν Γ’ ποιότητας και το πουλούσαν σε ανταγωνιστικές εταιρίες με
τιμή που αντιστοιχούσε σε αυτή την κατηγορία, αλλά έπαιρναν οι ίδιοι την
διαφορά μέχρι την τιμή της κατηγορίας Β’ ποιότητας. Με λίγα λόγια το προϊόν που
το είχαν χαρακτηρίσει Γ’ το πουλούσαν σε
τιμή Β’ όπου κάποια χρήματα πήγαιναν στο ταμείο της επιχείρησης και η διαφορά στη τσέπη τους , ενώ ο πελάτης
μεταπωλούσε το προϊόν στην τιμή της Α’ κατηγορίας. Ποιος έχανε; Η εταιρία που
αντί να πληρωθεί για Α’ κατηγορίας προϊόν, πληρώνονταν για Γ’ κατηγορίας!!!
Αυτούς λοιπόν δεν τους ενδιέφεραν τα δεδουλευμένα, αλλά να
είναι στην εταιρία για να μπορεί να δουλεύει η μηχανή. Καλό; Νομίζουμε πολύ
καλό και ενδεικτικό της παθογένειας που υπάρχει στην οικονομία!!!
