Κάθε εποχή έχει τους ενδυματολογικούς της κανόνες, όπως και
κάθε στιγμή, - όλες οι στιγμές δεν είναι ίδιες-, όπως και όλες οι περιστάσεις.
Εδώ αναφερόμαστε όμως στους πολιτικούς, οι οποίοι βιώνουν την κρίση, λες και
δεν έχει συμβεί, ατσαλάκωτοι ήταν, ατσαλάκωτοι είναι, και όχι μόνο αυτό, είναι
και χαρούμενοι. Κουστουμαρισμένοι και χαρούμενοι!!! Όταν η τηλεοπτική κάμερα ξεκλέβει εικόνες,
πίσω από τα παρασκήνια, λίγο πριν ή λίγο μετά από μια συνέντευξη, στο
περιστύλιο της Βουλής ή σε κάποια εκδήλωση, βλέπουμε ανθρώπους χαμογελαστούς
που χαριεντίζονται μεταξύ τους, λες και δεν υπάρχει τίποτα που να τους
απασχολεί, τίποτα που να τους χωρίζει.
Δεν θέλουμε να τους βλέπουμε να παίζουν μπουνιές και
κλωτσιές, αλλά δεν είναι δυνατόν στις επίσημες εμφανίσεις – τηλεοπτικά
παράθυρα, βήμα της Βουλής – να κατακεραυνώνουν ο ένας τον άλλον και μετά να
συναγελάζονται σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Κι όμως λίγα μέτρα από το
γεωγραφικό χώρο που κινούνται καθημερινά, υπάρχουν άνθρωποι που δυστυχούν, που
πεθαίνουν στην πείνα ή πηδάνε απελπισμένοι από το παράθυρο. Υπάρχουν άνθρωποι
που νοιώθουν ηττημένοι σε μια μάχη που δεν πρόλαβαν να δώσουν, κι αναφερόμαστε
στους νέους ανθρώπους.
Πως είναι λοιπόν δυνατόν ο λεγόμενος πολιτικός κόσμος να ζει
μια άλλη πραγματικότητα; Κι όμως είναι. Γιατί αν έχει μερικά εκατομμύρια στον
τραπεζικό σου λογαριασμό και ένα εισόδημα αρκετών χιλιάδων ευρώ το μήνα
εξασφαλισμένο, δεν βλέπουμε γιατί θα πρέπει
να νοιώθει δυστυχής. Στην καλύτερη περίπτωση αν έχει ακόμη ανθρωπιστικά
συναισθήματα, απλά θα νοιώσει λύπη. Τίποτα περισσότερο.
Οι περισσότεροι εξ αυτών είναι «προϊόντα» μιας κοινωνίας που
πλέον δεν υπάρχει. Εκφράζουν μια κοινωνία της κατανάλωσης η οποία δημιούργησε
και τη σημερινή κρίση. Απλά δεν έχει γίνει ακόμη η απόσυρση όλων αυτών των
παλαιάς «κοπής» προϊόντων και αυτό προκαλεί. Η απόσυρση δεν έγινε γιατί εμείς,
ως κοινωνία, δεν έχουν καταφέρει ακόμη από μια κοινωνία της κατανάλωσης να
γίνουμε μια κοινωνία της παραγωγής.
Εκεί βρίσκεται το κρίσιμο σημείο, όταν θα αντιληφθούμε ότι η
απάντηση στην κρίση δεν είναι οι μάχες χαρακωμάτων αλλά μια επίθεση σε ένα
σάπιο μοντέλο που από μόνο του έφτασε στην κατάρρευση. Τότε οι απαιτήσεις μας
θα είναι άλλες οπότε και το πολιτικό σύστημα μαζί με όσους το διακονούν θα
είναι και αυτό άλλο. Για να πούμε και λίγο σχηματικά, τότε ο πολιτικός δεν θα
είναι αυτός με το κουστούμι, αλλά αυτός με τη φόρμα εργασίας, ότι χρώμα και αν
έχει.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
