Ένα από τα διδάγματα που μας προφέρει η Ιστορία, είναι το τι
έπραξε ο Μέγας Αλέξανδρος όταν στάθηκε μπροστά στο Γόρδιο δεσμό. Έκτοτε πολλές
φορές έχει γίνει επίκληση αυτού του γεγονότος με σκοπό να καταδειχθεί ότι όποιο
πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί, κόβεται. Αυτό συμβαίνει και με
τις δημόσιες
δαπάνες και τα 11,5 δίς. ευρώ περίπου που αναζητεί η κυβέρνηση για να
περικόψει. Ενώ το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της χώρας δεινοπαθεί και ζει
κάτω από πρωτοφανείς συνθήκες πίεσης οι υπουργοί παίζουν την κολοκυθιά – αλλά
και οι βουλευτές –γιατί κανείς δεν θέλει να θιγούν τα κεκτημένα του ή αν συμβεί
αυτό, να είναι οριακού χαρακτήρα.
Κι όμως η συμπεριφορά αυτή δεν συνάδει με την κρισιμότητα
της στιγμής. Απεναντίας, η απαίτηση της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής είναι
λύσεις ριζικές που θα επανατοποθετήσουν το πρόβλημα σε μηδενική βάση. Για
παράδειγμα μια τέτοια λογική θα ήταν ο προϋπολογισμός των υπουργείων να
μηδενιστεί για τα επόμενα δύο χρόνια και να διατηρηθούν μόνο οι δαπάνες που
αφορούν μισθούς, συντάξεις, προνοιακά επιδόματα και ανεργίας και τίποτα άλλο.
Να καταργηθούν παράλληλα όσοι οργανισμοί – φορείς κ.α. νομικά πρόσωπα είναι
άνευ αντικειμένου. Μόνο αν μηδενιστεί το κοντέρ μπορεί να αρχίσει εξ’ αρχής μια
σωστή θεώρηση για το ποια δαπάνη είναι απαραίτητη και ποια όχι. Το ίδιο ισχύει
και για τους βουλευτές, να λαμβάνουν για δύο χρόνια το μέσο μισθό ενός δημοσίου
υπαλλήλου και τα οδοιπορικά τους και τίποτα άλλο, ενώ θα μπορούσαν να μην
λαμβάνουν ούτε αυτά, όσοι έχουν να επιδείξουν πόθεν έσχες με εισοδήματα
μεγαλύτερα των 50.000 ευρώ το χρόνο. Υπερβολικό; Ενδεχομένως, αλλά δεν είναι
υπερβολικό και το γεγονός ότι κάποιοι δεν έχουν να φάνε ή άλλοι συντηρούν
οικογένειες με 500 ευρώ το μήνα, όσο είναι το επίδομα της ανεργίας; Σε τελική
ανάλυση όλοι αυτοί οι «πατέρες του έθνους» πήγαν να προσφέρουν εθελοντικά, δεν
τους υποχρέωσε κανείς να το πράξουν.
Το έκαναν για να προσφέρουν στον τόπο τους, ας θυσιάσουν
λοιπόν τις αμοιβές δύο χρόνων για να μην θιχτεί επιπλέον κανένας εργαζόμενος ή
συνταξιούχος. Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι ο καλός ο καπετάνιος κάθεται να φάει
όταν γνωρίζει ότι έχει φάει όλο το πλήρωμα. Και για να μην πάμε μακριά, θα
θυμίσουμε και το περιστατικό με το νερό και τον Αλέξανδρο στις ερήμους τη
Ασίας. Όταν μάζεψαν λίγο νερό και του το πρόσφεραν να πιει, μετά από μια μακρά πορεία σε μια άνυδρη
περιοχή της Ασίας, το πήρε και το έχυσε αρνούμενος να πιει αφού δεν μπορούσαν
να πιούν και οι στρατιώτες του.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
