Επισκέφτηκα χθες την Δ.Ο.Υ. Καβάλας – μετά από πολύ καιρό –
και ήρθα αντιμέτωπος με μια απέραντη θλίψη. Θλιμμένα πρόσωπα παντού, τόσο των
φορολογούμενων αλλά και των υπαλλήλων, επιπλέον η πλήρης αποδιοργάνωση που
υπάρχει – ένεκα της συνένωσης των δύο Δ.Ο.Υ. – επιτείνει την εικόνα της
διάλυσης, επιτείνοντας έτσι την εικόνα της θλίψεως. Η επίσκεψη στην Δ.Ο.Υ.
είναι σαν την κάθοδο στον Άδη!!! Χωρίς υπερβολή. Η Δ.Ο.Υ. δεν είναι ο τόπος
όπου ο καθένας καταθέτει τον οβολό του για το «κοινό καλό», αλλά ο τόπος της
τιμωρίας, των κολασμένων. Οι υπάλληλοι νοιώθουν ότι εργάζονται σε ένα καθεστώς
προσωρινότητας και με ένα μισθό τιμωρίας, οι φορολογούμενοι προσέρχονται με την
ψυχολογία που είχαν όσοι περνούσαν την πύλη στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δεν
είδα ούτε έναν με χαρά να πληρώνει… , να εκπληρώνει με ικανοποιήσει το
φορολογικό του καθήκον. Αν υπήρχε θα ήταν μάλλον λόγω αρρώστιας.
Θλίψη παντού και μια αγωνία, «να πληρώσω μπας και γλυτώσω
άλλα μπλεξίματα». Μάταια όμως. Η παραγωγή νέων φόρων και τελών είναι μεγαλύτερη
από αυτήν που μπορούμε να απορροφήσουμε. Κάθε ένας που στέκεται μπροστά στο
ταμείο αναρωτιέμαι με ποιες σκέψεις «σκοτώνει» την ώρα του, μέχρι να έρθει η
σειρά του; Να σκέπτεται τον χαμένο παράδεισο της
εποχής που δεν πλήρωνε φόρους;
Να αναλογίζεται πόσο ακριβά του κόστισε η επιλογή να ψηφίζει ανίκανους και
χαζοχαρούμενους πολιτικούς; Ίσως κάποιοι να αισθάνονται ήδη ενοχές, κάποιοι
άλλοι να τα βάζουν με τον εαυτό τους που αφέθηκαν να παρασυρθούν και κάποιοι
τρίτοι ίσως να βράζουν από την ανάγκη για εκδίκηση. Εκείνη την στιγμή
εμφανίστηκε και νεόκοπος βουλευτής, ο οποίος ματαίως προσπαθούσε να χαιρετιστεί
με κανέναν… αλλά κανένας δεν του έδινε σημασία, το μυαλό όλων ήταν αλλού…
Η Δ.Ο.Υ. είναι ένας τόπος μαρτυρίου και η θλίψη είναι απλά
το πρώτο συναίσθημα. Είναι ο τόπος όπου ο καθένας πάει να καταθέσει μέρος αυτού
που έχει, λόγω της απειλής και ελπίζει να είναι η τελευταία φορά. Κάνει λάθος.
Οι ιεροεξεταστές της τρόικας δεν θέλουν απλά τα χρήματά μας, είναι γι’ αυτούς
ένα εργαλείο, εκείνο που επιδιώκουν είναι να μας χειραγωγήσουν και να μας
οδηγήσουν στο πυρ το εξώτερο, εκεί που η ελεύθερη βούληση δεν υπάρχει… υπάρχει μόνο η απόλυτη υποταγή. Ανάμεσα στην
απόλυτη υποταγή που μας οδηγούν και στην ασυδοσία που ζήσαμε μέχρι σήμερα, υπάρχει
και η μέση, η βασιλική οδός. Γι’ αυτή όμως δεν μιλάει κανείς.
Άραγε αυτή η θλίψη που
γεννάει μια επίσκεψη στην Δ.Ο.Υ. είναι αρκετή για να γεννήσει κάτι καινούργιο,
ως σκέψη και ως πρακτική; Γιατί το να περάσει κανείς από την θλίψη, είναι ανθρώπινο
και φυσιολογικό, όταν μείνει εγκλωβισμένος εκεί, αυτό συμβαίνει γιατί είναι άρρωστος και ανίκανος να κάνει ένα βήμα
μπροστά. Είναι η κατάσταση στασιμότητας και αδιεξόδου που γεννάει την
κατάθλιψη. Μετά η κατάθλιψη φέρνει την άν(ο)ια, δηλαδή την απουσία νοήματος
ζωής.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
