Το γεγονός της Μεσορόπης από μόνο του είναι ένα τραγικό
γεγονός που όσα και αν πούμε και όσα αν γράψουμε δεν ανατρέπουν τα αποτελέσματα
της πυρκαγιάς. Μόνο να σκεφτεί κανείς την φρίκη που
έζησαν τα τρία παιδιά
παραδομένα στις φλόγες, το σπαραγμό των γονέων, των αδελφών, των συγγενών και
των συγχωριανών, αυτό που θα περάσει από τη σκέψη του είναι πολύ λιγότερο από
τη δύναμη των ίδιων των γεγονότων.
Ακόμη και η όποια ερμηνεία δοθεί για τα αίτια του
δυστυχήματος, οποιαδήποτε συσχέτιση με την οικονομική κρίση ή το διεθνή διασυρμό της χώρας… δεν είναι αρκετά
να καλύψουν την σημαντικότερη στιγμή αυτού του γεγονότος που είναι η
αυταπάρνηση του 15χρονου αδελφού, ο οποίος έτρεξε, εμποδίζοντας τον πατέρα του,
να σώσει τα δύο μικρότερα αδελφάκια του που κινδύνευαν. Ο 15χρονος έπραξε αυτό
που του υπαγόρευε η συνείδηση του, πέφτοντας κυριολεκτικά στη φωτιά για να
σώσει τα αδέλφια του, χωρίς δεύτερη σκέψη. Αυτό, πέρα απ’ όλα τα άλλα
καταδεικνύει ότι αυτό το παιδί – παρά το νεαρό της ηλικίας του- είχε
αποκρυσταλλώσει μέσα στην ψυχή του, το αίσθημα του «ΕΜΕΙΣ» απέναντι στο «ΕΓΩ»,
το αίσθημα του να ανήκεις κάπου – στην οικογένεια εν προκειμένω - και στην κοινωνία γενικότερα. Εξάλλου
προϋπόθεση του να κοινωνείς είναι να σκέπτεσαι με γνώμονα το «ΕΜΕΙΣ».
Εκείνο που κάνει ξεχωριστή την πράξη του δεν είναι μόνο το
θάρρος που επέδειξε, δεν είναι το αίσθημα του αλτρουισμού και της αυταπάρνησης,
είναι επιπλέον και η συναίσθηση ότι η ζωή έχει αξία, όταν υπηρετεί αρχές και
ιδανικά. Αλήθεια πόσοι σήμερα σκέπτονται
όπως αυτό το παιδί; Πόσοι απλοί, οι ξεχωριστοί άνθρωποι θα έπεφταν στη φωτιά
γι’ αυτούς που αγαπάνε; Δεν το ξέρουμε, γιατί σπάνια μας δίνεται η δυνατότητα
να αποδείξουμε με πράξεις το πόσο αγαπάμε. Φτάσαμε ακόμη και τα πιο απλά να τα
αποφεύγουμε, μαζευόμαστε στο καβούκι μας, σκεπτόμαστε μίζερα με το
κομπιουτεράκι στο χέρι, συν, πλην, δια, σπάνια σκεπτόμαστε πολλαπλασιαστικά.
Ζούμε ένα πόλεμο, γιατί κάθε κρίση είναι και ένας πόλεμος
και μέσα από πράξεις όπως αυτού του 15χρόνου γράφετε το νέο πάνθεον των ηρώων της
εποποιίας «Οικονομική κρίση: 2010 – 201Χ». Όπως συμβαίνει σε κάθε πολεμική
αναμέτρηση κάποιοι λιποτακτούν, κάποιοι απλά διεκπεραιώνουν το καθήκον τους και
κάποιοι άλλοι – οι λίγοι - πέφτουν με ηρωικό τρόπο. Σε κάθε περίπτωση όλοι
αναμετρώνται με τον προαιώνιο φόβο του ανθρώπου, τον Θάνατο, αλλά λίγοι βγαίνουν
νικητές και είναι όσοι με το σπαθί τους ανοίγουν
τις πόρτες της αιωνιότητας.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
