Μέχρι πριν από μερικά χρόνια, λίπασμα στο δέντρο του φθόνου
ήταν η επίδειξη πλούτου μέσα από την κτήση των «must» της εποχής, αν ο γείτονας είχε πιο
μεγάλο και πιο ακριβό αυτοκίνητο, αν μας
ξεπερνούσε σε αριθμό διακοπών στο
εξωτερικό, αν είχε μεγαλύτερο σπίτι και εξοχικό, αν τα ρούχα και τα κοσμήματα του
ήταν πιο επώνυμα, είχαμε πρόβλημα.
Αν σήμερα μιλήσει κανείς για αυτά, θα φανεί, το λιγότερο
αστείος. Γιατί μετά το 2010 ένας σαρωτικός άνεμος καθάρισε την ατμόσφαιρα απ’
όλα αυτά… το θέμα όμως είναι το τι άφησε
πίσω του… Δυστυχώς τα πήρε όλα τα παραπάνω αλλά άφησε το δέντρο του φθόνου, που
αν και λιανισμένο από την οικονομική «βαρυχειμωνιά» συνεχίζει να ανθίζει και να
καρπίζει τους πικρούς καρπούς του.
Για παράδειγμα μας έλεγε χθες, αναγνώστης της στήλης και
καλώς γνώστης των κοινωνικών δρώμενων της Καβάλας ότι πολλά σπίτια δεν έχουν
ανοίξει ακόμη κανενός είδους θέρμανση, ακόμη περισσότερα είναι αυτά που
ψιλοθερμαίνονται και ελάχιστα είναι αυτά που έχουν καμινάδες κεντρικής
θέρμανσης που βγάζουν τον άσπρο καπνό. Το γεγονός το ποιός ανάβει την κεντρική
θέρμανση και ποιός όχι είναι θέμα συζήτησης στις γειτονιές και στα καφενεία,
τροφοδοτώντας κουτσομπολιά, για το ποιός τελικά έχει ή δεν έχει χρήματα για να ξοδέψει
για πετρέλαιο. Όπως μας έλεγε χαρακτηριστικά φτάσαμε στο σημείο να εισπράττει
τον φθόνο των γειτόνων του κάθε ένας που έχει ανάψει την κεντρική θέρμανση.
Βρισκόμαστε δηλαδή σε εκείνο το σημείο που ο φθόνος για τον
γείτονα, δεν εκφράζεται πλέον για την «κατσίκα» όπως είναι η γνωστή φράση, αλλά
για το καλοριφέρ, είμαστε σίγουροι ότι οι σκέψεις που περνάνε από το μυαλό των
φθονερών ανθρώπων δεν είναι – για να παραλλάξουμε λίγο την ιστορία με την
κατσίκα – να αποκτήσουν και οι ίδιοι την δυνατότητα της θέρμανσης αλλά να αχρηστευτεί
το καλοριφέρ του γείτονα.
Κάποιοι μας έλεγαν ότι με την κρίση θα γίνουμε καλύτεροι, ως
κοινωνία, θα μας δοθεί η ευκαιρία να εκφράσουμε τα φιλάνθρωπα και αλληλέγγυα
αισθήματα, συμβαίνει αλλά σπάνια, ο κανόνας είναι η κυριαρχία των πιο αρπακτικών
και εγωιστικών συμπεριφορών. Υπάρχουν οι
εξαιρέσεις, απλά και μόνο για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Αυτό σημαίνει ότι η
κρίση από μόνη της δεν φτάνει να μας κάνει καλύτερους, χρειάζεται κάτι
περισσότερο, η αναζήτηση της πνευματικότητας, του νοήματος της ζωής, η πίστη σε
κάτι καλύτερο; Κάτι το οποίο ενέχει και
το στοιχείο της προσωπικής αναζήτησης που για πολλούς είναι μια ακόμη
δυσπρόσιτη πολυτέλεια!!!
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
