Οι λίγο μεγαλύτεροι θα θυμούνται όταν την δεκαετία του ’80
ενέσκηψε μια επιδημία σε όλη τη χώρα που άκουγε στο όνομα «αναπτυξιακά
συνέδρια»!!! Την επόμενη δεκαετία του ’90 η επιδημία αυτή κορυφώθηκε, οπότε,
όχι μονό σε επίπεδο νομών αλλά ακόμα και γειτονιών, διεξάγονταν συνέδρια με
πολύ μεγάλο φιλολογικό ενδιαφέρον. Κάθε γειτονιά ή κάθε χωριό που σέβονταν τον
εαυτό του μέσα σε μια εικοσαετία πραγματοποίησε τουλάχιστον από δέκα
αναπτυξιακά συνέδρια, αν τώρα κάνουμε την ανάλογη αναγωγή σε επίπεδο χώρας,
είναι χιλιάδες τα αναπτυξιακά συνέδρια που πραγματοποιήθηκαν και στο πλαίσιο
αυτό έγιναν και οι ανάλογες εκδόσεις, ξεναγήσεις, τραπεζώματα και τα σχετικά…
Αξίζει να συγκεντρώσει κανείς σήμερα τα πρακτικά από τα
αναπτυξιακά συνέδρια και να διαβάσει τι είχε ειπωθεί και τι είχε αποφασιστεί
τότε για την Καβάλα… Οι μισές προτάσεις να είχαν υλοποιηθεί θα ήμασταν σήμερα
ένας αναπτυξιακός παράδεισος. Δεν έγιναν όμως, εκείνο που προτάχθηκε ήταν το
σκέλος που αφορούσε κύρια την δημιουργία «αναπτυξιακών υποδομών», δηλαδή
δημόσια έργα όπου το μεγαλύτερο μέρος του κόστους ήταν τσιμέντα, σίδερα και
χώμα… Το αποτέλεσμα ήταν να γεμίσουμε από υποδομές ικανές να σηκώσουν ένα βαρύ
αναπτυξιακό μοντέλο το οποίο όμως ποτέ δεν διαμορφώθηκε. Στα κανάλια που ανοίχτηκαν
έτρεξαν δισεκατομμύρια ευρώ, το ένα πακέτο μετά το άλλο, Ντελόρ, Σαντέρ, Γ’
ΚΠΣ, ΕΣΠΑ και πολλά
άλλα… ξοδεύτηκε πάρα
πολύ χρήμα, στο όνομα της ανάπτυξης αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις
εξυπηρέτησε πολιτικές και ταμειακές σκοπιμότητες αιρετών και μη. Για να το
πούμε διαφορετικά φορτωθήκαμε έργα που δεν χρειαζόμασταν, απλά και μόνο για να
πουν οι πολιτικοί ότι παρήγαγαν έργο και να τροφοδοτηθεί η διαφθορά με άφθονο
και φθηνό χρήμα. Αυτή η σπάταλη είχε ως συνέπεια ένα γιγαντισμό στα έργα
υποδομών χωρίς να υπάρχει η ανάλογη ανάγκη. Είναι αυτό που το είδαμε και σε
επίπεδο επιχειρήσεων, να κατασκευάζουν τεράστιες αποθήκες – γιατί μέσα από τον
γιγαντισμό ήταν πιο εύκολη η υπερτιμολόγηση – για να στεγάζουν δύο παλέτες με
πατάτες και άλλες δύο με κρεμμύδια, αφού αυτή ήταν η παραγωγή τους…
Ποτέ κανείς δεν κάθισε να σκεφτεί τα αυτονόητα, το κόστος
κατασκευής, το κόστος λειτουργίας, η συμβολή του έργου στην αναπτυξιακή
διαδικασία και πόσες θέσεις θα
δημιουργηθούν σε πρωτογενές και δευτερογενές επίπεδο. Να συνεκτιμηθούν όλα αυτά
και να ληφθεί η απόφαση. Έλεγε ένας να γίνει κλειστό κολυμβητήριο, έτρεχαν όλοι
να βρούν τα χρήματα, κατασκευαζόταν και μετά ανακάλυψαν ότι είναι ασύμφορο και
θα μπορούσαμε να κάνουμε τι δουλειά μας με κάτι μικρότερο…
Με τέτοια έργα όμως κάποιοι έκαναν το κομμάτι τους και το
πολιτικό και το οικονομικό…. Γι΄ αυτό όταν ακούμε πλέον για έργα πολλών εκατομμυρίων
τρομάζουμε, γιατί φοβόμαστε ότι θα χρεωθούμε πολλά για μικρό κέρδος και μεγάλη
ζημία.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
