Το έχουμε γράψει πολλές φορές ότι το θέμα της ΑΟΖ και της
αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου της χώρας είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα, το οποίο
όμως δεν πρέπει να το προσεγγίζουμε όπως οι χρυσοθήρες που πήγαν στην Αμερική
για να βρουν την καλή. Εδώ πρόκειται για ένα πλούτο μη
ανανεώσιμο ο οποίος
ανήκει και στις μελλοντικές γενιές, άρα η αξιοποίηση του θα πρέπει να γίνει με
ορθολογισμό, σοβαρότητα – πράγμα σπάνιο στις μέρες μας – και αίσθημα ευθύνης
και με χρονικό ορίζοντα με βάθος. Λογικές να τα δώσουμε όσο – όσο για
ξεχρεώσουμε είναι καταστροφική, σε αυτή την περίπτωση είναι καλύτερο να μην
γίνει τίποτα και να αφήσουμε αυτόν τον πλούτο κάτω από τη γη, ως προίκα για τις
επόμενες γενιές, οι οποίες μπορούν να τις χαρακτηρίζει μεγαλύτερη σοβαρότητα
και υπευθυνότητα.
Η κυρίαρχη αντίληψη σήμερα είναι αυτή του τζογαδόρου που
φτάνει να πουλάει ότι έχει και δεν έχει, γιατί πιστεύει ότι έτσι θα σωθεί από
τα δόντια των τοκογλύφων, αλλά η μόνη λύση που υπάρχει στο πρόβλημά του δεν
είναι αυτή, αλλά η απεξάρτηση από το τζόγο…
