Οι μέρες που ζούμε θυμίζουν πάρα πολύ τα πρώτα χρόνια της
Ρωσίας μετά την πτώση του κομμουνισμού. Τότε στην Ρωσία, υπήρχε μια κυβέρνηση
ουσιαστικά ανύπαρκτη, χωρίς εθνική πολιτική, με επικεφαλής έναν μέθυσο, τον
Γιέλτσιν, όπου άφησε το πεδίο ελεύθερο να πάρει ο καθένας για ένα κομμάτι ψωμί,
την δημόσια περιουσία. Έτσι και εδώ, έχουμε μια κυβέρνηση που ουσιαστικά είναι
μια υπηρεσιακή κυβέρνηση «εθνικής ανάγκης» όπως την ονόμασαν. Στα συντρίμμια
που άφησε η πτώση του μεταπολιτευτικού κράτους έχουν πλακώσει μύριοι όσοι για
να
αρπάξουν ότι μπορούν σε τιμή ευκαιρίας. Γιατί δεν είναι μόνο η επίσκεψη της
Μέργκελ και του Νταβούτογλου – εντελώς τυχαία με μια μέρα διαφορά – είναι και
οι διάφοροι εντολοδόχοι αυτών που περιφέρονται ανά την επικράτεια προκειμένου
να εντοπίσουν ότι τους ενδιαφέρει. Προς το παρών παρακολουθούν και καταγράφουν
και μόλις φτάσει η κατάλληλη στιγμή θα έρθουν με τη «λύση» ανά χείρας για να
αγοράσουν για ένα κομμάτι ψωμί. Σε ορισμένες περιπτώσεις αυτό έχει ήδη συμβεί.
Όσα ακίνητα, ανά την επικράτεια πέρασαν στα χέρια των τραπεζών, λόγω χρεών των ιδιοκτητών,
έχουν μεταβιβαστεί σε διάφορες ξένες εταιρίες διαχείρισης ακινήτων. Υπάρχουν
Έλληνες που ένα πρωί, θα τους χτυπήσει κάποιος το κουδούνι της εξώπορτας και
αυτός ο κάποιος δεν θα είναι ο γαλατάς, αλλά ο νέος ιδιοκτήτης, τον οποίον δεν
θα έχουν ξαναδεί νωρίτερα στη ζωή τους.
Πέρα όμως από την ιδιωτική περιουσία, υπάρχει ένα τεράστιο
κεφάλαιο το οποίο περιλαμβάνει κτήρια και υποδομές, τα οποία πληρώθηκαν από
τους Έλληνες φορολογούμενους και τα οποία είναι έτοιμα προς μεταβίβαση έναντι
πινακίου φακής. Κανείς δεν υποστηρίζει ότι θα πάντα πρέπει να μείνουν κάτω από
δημόσιο έλεγχο, αλλά η αξιολόγηση το τι θα μείνει, θα πρέπει να γίνει με
γνώμονα το δημόσιο συμφέρον και όχι το αν υπάρχει ή όχι αγοραστικό ενδιαφέρον.
Και το δεύτερο και εξίσου σημαντικό είναι το σε ποια τιμή γίνεται η
αγοροπωλησία. Όταν πουλάει ένας χρεωκοπημένος την περιουσία του είναι νόμος της
αγοράς, ότι θα πουλήσει «κοψοχρονιά», γι’ αυτό το μεγάλο ζήτημα αυτή τη στιγμή
δεν είναι το ξεπούλημα αλλά η δρομολόγηση μιας αναπτυξιακής πορείας που θα
βελτιώσει το γενικό κλίμα και τις τιμές πώλησης της δημόσιας περιουσίας…
Δυστυχώς όμως αυτή η αναπτυξιακή πορεία θα προκύψει όταν θα
έχει πουληθεί και το τελευταίο «ασημικό» από την δημόσια προίκα. Μέχρι τότε
πρέπει να μάθουμε να μετράμε απώλειες και ανεχόμαστε τα κοράκια να κόβουν
βόλτες στην γειτονιά μας.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
