Οι απανωτές
επισκέψεις της Αγκέλα Μέγκελ και του Αχμέτ Νταβούτογλου στην Αθήνα είναι δύο
ισχυρά γεγονότα που προκαλούν πολύ σοβαρές σκέψεις για την επάρκεια του
πολιτικού συστήματος και ιδιαίτερα της τρικομματικής κυβέρνησης να διαχειριστεί
ένα νέο διεθνές περιβάλλον που άρχισε να αναδύεται τη δεκαετία του ’90 και
οδηγείται τώρα μέσα από συγκρούσεις, οικονομικές και πολεμικές, να διαμορφώσει
ένα νέο status για τις επόμενες δεκαετίες. Η μεταπολεμική σταθερότητα –
μαζί και η ευημερία του δυτικού κόσμου – έχει οριστικά παρέλθει και το έργο που
ανεβαίνει στην σκηνή – αν παρουσιάσουμε τον κόσμο σαν μια σκηνή
θεάτρου – έχει
περισσότερους από δύο πρωταγωνιστές. Μάλιστα μπορούμε να πούμε ότι οι χθεσινοί
κομπάρσοι – της εποχής του ψυχρού πολέμου – αναζητούν πρωταγωνιστικό ρόλο.
Βέβαια κάποιοι δεν έχουν τέτοιου είδους φιλοδοξίες και εξακολουθούν να εξαντλούν
τις φιλοδοξίες τους στο δόγμα που τους εκφράζει , «το μεροκάματο να βγαίνει και
είμαστε καλά».
Η Μέργκελ και ο Νταβούτογλου, είναι εκπρόσωποι δύο χωρών που
ήταν κομπάρσοι και τώρα καταλαβαίνουν ότι στο έργο ισχύουν νέα δεδομένα και
φιλοδοξούν να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Οι δικοί μας – για να μιλήσουμε
συνολικά για τον πολιτικό κόσμο – όχι μόνο δεν έχουν φιλοδοξία να γίνουν πρωταγωνιστές
αλλά δεν έχουν καταλάβει ακόμη ότι έχει αλλάξει και το έργο που έπαιζαν. Περιμένουν
από το σκηνοθέτη να τους αναθέσει το νέο ρόλο και μέχρι να συμβεί αυτό
συνεχίζουν να παίζουν το παλιό έργο. Δεν έχουν την δυνατότητα να διεκδικήσουν,
να απαιτήσουν και να κατακτήσουν κάτι καλύτερο, δουλικά περιμένουν στη γωνιά,
κάνοντας τα «καλά παιδιά», μπας και επιβιώσουν στο νέο θίασο και πάρουν και το
ρόλο τους.
Όσοι φροντίζουν να ενημερώνονται και καταλαβαίνουν τι
συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη διεθνή σκακιέρα δεν μπορούν να μην νοιώσουν ντροπή
και απέχθεια για την πολιτική τάξη που κυβερνά και αρνείται να αφήσει τις
εξελίξεις να τρέξουν και να επέλθει και εδώ μια αλλαγή. Σήμερα, περισσότερο από
κάθε άλλη φορά, η χώρα έχει ανάγκη μιας ανατροπής, το τραγικό είναι ότι δεν
διαφαίνεται το υποκείμενο αυτής της δράσης. Ακόμη τουλάχιστον, έτσι συνεχίζουμε
να βουλιάζουμε στην διεθνή ανυποληψία και να γινόμαστε δουλικοί όχι μόνο
απέναντι στην Ανγκέλα που έχει το πορτοφόλι, αλλά από συνήθεια και απέναντι
στον Αχμέτ.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
