Υπάρχει μια παρανόηση με το νεοελληνικό κράτος, την οποία
δεν δείχνουμε καμία διάθεση να την τελειώνουμε, απεναντίας την συντηρούμε ακόμη
και αν μας βλάπτει. Η παρανόηση αυτή έχει να κάνει με το πώς βλέπουμε εμείς το
νεοελληνικό κράτος, έτσι όπως συγκροτήθηκε μετά την επανάσταση του 1821 και πως
το βλέπουν οι ξένοι. Από την πλευρά μας εκείνο που βλέπουμε είναι ο
απελευθερωτικός αγώνας για ανεξαρτησία μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς ( και βάλε)
και θέλουμε να πιστεύουμε ότι αποτελούμε ιστορική συνέχεια της αρχαίας και της
βυζαντινής
περιόδου. Αυτό – το αίσθημα της συνέχειας – μας γεμίζει περηφάνια,
μια κάνει πρόθυμους να θυσιαστούμε για τα ιερά και όσια της πατρίδας μας, μας
φανατίζει πολλές φορές και μας κάνει να πιστεύουμε ότι είμαστε ένα έθνος ξεχωριστό
με λαμπρή ιστορία, πολλές δυνατότητας και ένα μέλλον… εκεί αρχίζει λίγο να σκοτεινιάζει
το πράγμα, γιατί πλέον δεν είναι και τόσο λαμπρό. Νοιώθοντας τόσο ξεχωριστοί
πιστεύουμε πολλές φορές ότι οι ξένοι μας επιβουλεύονται, κι αυτό γιατί βλέπουμε
τα δικά τους σχέδια και τις επεμβάσεις τους, να έρχονται σε αντίθεση με τις
δικέ μας προσδοκίες. Ιδιαίτερα σε περιόδους όπως αυτή που διερχόμαστε τώρα
τείνουμε ευήκοα ώτα στα σενάρια συνομωσιών γιατί όλα δείχνουν ότι μας οδήγησαν
στη κρίση που ζούμε για να μπορέσουνε να υφαρπάξουν τον πλούτο (ορυκτό ή μη)
αυτής της χώρας.
Έχουμε αναρωτηθεί όμως πως μας βλέπουν οι ξένοι, από τη δική
τους πλευρά; Όχι γενικά και αόριστα, αλλά οι ξένες δυνάμεις που αν θυμάστε
κάποτε εγγυήθηκαν για την ανεξαρτησία μας. Αυτό που εμείς το βλέπουμε σαν
πατρίδα, σαν τη χώρα μας, μήπως αυτοί το βλέπουν σαν μια επιχείρηση ή αν
προτιμάται καλύτερα ως ένα δικό τους υποκατάστημα; Μήπως δηλαδή οι επεμβάσεις
στα «εσωτερικά» μας δεν είναι μέρος ενός «ιμπεριαλιστικού σχεδίου», αλλά οι
επεμβάσεις που κάνει ένα αφεντικό σε ένα υποκατάστημα που διατηρεί σε μια γωνιά
της γης; Πεζό και ίσως κυνικός ο παραλληλισμός, γιατί εμείς από τη μία μιλάμε
για αξίες, για αίμα ηρώων και για ιδανικά, ενώ αυτοί μιλάνε για προϋπολογισμούς,
για απόδοση των χρημάτων που μας δανείζουν, για εγγυήσεις, για το τι θα
κερδίσουν και το τι θα χάσουν…. Βλέπετε δεν μιλάνε για ανθρώπινες ψυχές, μόνο
για λογιστικά μεγέθη και για αλλαγή στο μάνατζμεντ της επιχείρησης…
Μήπως τελικά αυτό που εμείς βλέπουμε ως πατρίδα μας, για τις
«προστάτιδες δυνάμεις» είναι τελικά ένα ακόμη μαγαζάκι και αυτό που εμείς
εκλαμβάνουμε ως συνομωσία εις βάρους μας ή ως επέμβαση στο εσωτερικό μας, είναι
απλά η διευθέτηση των ζητημάτων μιας ιδιαίτερου τύπου επιχείρησης της οποίας
έχουν την επικαρπία, για να το πούμε λόγο κομψά;
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
