Τις προάλλες μας έλεγε ένας φίλος για ένα καβαλιώτη
επιχειρηματία, σημαντικό στην εποχή του,
που έφτασε να φτιάξει στον κλάδο που ανήκε μια σεβαστή επιχείρηση. Την
κατάλληλη στιγμή δεν
μπόρεσε να καταλάβει ότι έπρεπε να τα μαζέψει και να φύγει
από την Ελλάδα οπότε τον πήρε η κάτω βόλτα. Μετά την καταστροφή, περνούσε, ο εν
λόγω φίλος από την μονάδα του – έρημη πια – και επειδή είδε φως πλησίασε. Τον
βρήκε μέσα – τον άλλοτε κραταιό επιχειρηματία που έδινε δουλειά σε εκατοντάδες
άτομα-, να ξηλώνει τα ρούχα που του είχαν μείνει στην αποθήκη για να πουλήσει, όπως του είπε, τα νήματα για
να μπορέσει να ζήσει.
Δίπλα σε αυτή την ιστορία θα βάλουμε και δύο ακόμη. Η μία
είναι για ένα γνωστό καβαλιώτη που άργησε να φύγει στην Βουλγαρία, αναγκάστηκε
να το κάνει τα τελευταία χρόνια, αλλά πριν προλάβει να σταθεί στα πόδια του
πέθανε, γιατί φεύγοντας από την Καβάλα ήταν φορτωμένος και με σημαντικά
προβλήματα υγείας. Η τελευταία ιστορία αφορά έναν άλλο καβαλιώτη επιχειρηματία
που έφυγε από τους πρώτους στην Βουλγαρία, το 1992. Σήμερα έχει μια ακμάζουμε
επιχείρηση με πάνω από 800 εργαζόμενους. Μας είπε ότι αν είχε μείνει στην
Ελλάδα θα είχε καταλήξει ή στην φυλακή ή στον τάφο. Στη σχετική ερώτηση απάντησε
ότι τη διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και την Βουλγαρία δεν την κάνουν τα χαμηλά
μεροκάματα, αλλά ο τρόπος που το κράτος αντιμετωπίζει τους επιχειρηματίες. Μας
είπε χαρακτηριστικά ότι ακόμη και στα 100 ευρώ να πέσουν οι μισθοί στην Ελλάδα,
κανείς δεν θα επενδύσει αν δεν αλλάξει η γραφειοκρατική αντίληψη της δημόσιας
διοίκησης.
