Αν υπήρχε ένα μήνυμα
στον φετινό εορτασμό του Πολυτεχνείου, αυτό ήταν η απουσία των πολιτών από τους
«εορτασμούς». Τα εισαγωγικά αναγκαία νομίζουμε καθώς από μόνο τους ο
χαρακτηρισμός «εορτασμός», δεν παραπέμπει σε κάτι επετειακό, νεκρό ή
αποστεωμένο; Ας μην σταθούμε όμως σε αυτό. Η μεγάλη «έκπληξη» στον φετινό
εορτασμό ήταν η μαζική αποχή των πολιτών, όχι μόνο εδώ στην Καβάλα, αλλά και
στην κεντρική πορεία στην Αθήνα. Και είναι «έκπληξη» γιατί θα περίμενε κανείς ότι όταν ακόμη και οι παρελάσεις έχουν
μετατραπεί σε αφορμές για έκφραση της αντίθεσης των πολιτών στην μνημονιακή
πολιτική και στην διαφέντευση της τύχης του τόπου από την τρόϊκα, το
«Πολυτεχνείο» θα γινόταν η αφορμή για να σκάσει το καζάνι… Το καζάνι όχι μόνο δεν
έσκασε, αλλά έδειξε να έχει εκτονωθεί κιόλας!!! Κι σκέπτεσαι, όταν έχει φτάσει
η συζήτηση, όχι απλά στις απολύσεις, αλλά στο δια ταύτα, δηλαδή το ποιοι θα απολυθούν και αυτό είναι μόνο η
αρχή, η αγανάκτηση και η οργή δεν θα έπρεπε να έχει ξεχειλίσει… Εκτός και αν το
κοινό αίσθημα τις βρίσκει δίκαιες… Τι άλλο να συμπεράνουμε;
Τι φταίει όμως και δεν έγινε τίποτα απ’ όλα αυτά; Μήπως το
γεγονός ότι το «Πολυτεχνείο» έχει καθιερωθεί σαν μια έκφραση αντιαμερικανισμού,
ενώ σήμερα ο εχθρός λέγεται Γερμανία; Να φταίει η πικρή γεύση που άφησε στους
πολίτες η μεταπολίτευση και ο τρόπος άσκησης της
εξουσίας από την λεγόμενη
«Γενιά του Πολυτεχνείου»; Να φταίει το γεγονός ότι σήμερα τα προβλήματα είναι
τόσο μεγάλα και βαριά που κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί ότι τότε κάποιοι έδωσαν
τη ζωή τους για την ελευθερία; 20 ή 30 ήταν οι νεκροί του Πολυτεχνείου, αν όμως
ρωτήσεις ένα πολίτη να σου πει ένα όνομα, δεν θα γνωρίζει κανένα. Αν τον
ρωτήσεις πόσοι υπουργοί ανήκουν στην γενιά του Πολυτεχνείου, θα σου πει μέχρι
και δεκαπέντε.
Οι νεκροί δεν μπορούν να μιλήσουν για την θυσία τους,
πέρασαν άφησαν ένα στίγμα στην Ιστορία και χάθηκαν στην συλλογική λήθη. Όσοι
από τους ζώντες ανελίχτηκαν πολιτικά έχουν έργα που «φωνάζουν», έχουν
περιουσίες, πολιτικές καριέρες, αλλά και πράξεις προδοσίας της εμπιστοσύνης που
τους έδειξε ο λαός επειδή κάποτε εξέφρασαν το επαναστατικό πνεύμα της εποχής.
Αυτό το πνεύμα το κατέστησαν ψευδεπίγραφο και εμπορεύσιμο με συγκεκριμένη αξία
στο κομματικό χρηματιστήριο.
Αν εκφράζει κάτι σήμερα το «Πολυτεχνείο» αυτό δεν είναι ούτε
η αντίσταση, ούτε η πάλη, ούτε η ασυμβίβαστη στάση απέναντι στα προβλήματα. Οι
μόνοι που το δικαιώνουν είναι οι νεκροί του, οι ζώντες το πρόδωσαν είτε με τα
έργα τους, είτε ακόμη και με τη σιωπή τους. Γι’ αυτό οι πολλοί επέλεξαν την
αποχή.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
