Υπάρχει μια μεγάλη αλήθεια που κανείς πολιτικός δεν τολμάει
να την αγγίξει, αυτή είναι το γεγονός ότι ως σύνολο, η οικονομία της Ευρωζώνης
είναι πλεονασματική σε σχέση με την παγκόσμια οικονομία. Το πρόβλημα πλεόνασμα
– έλλειμμα έχει να κάνει με το εσωτερικό, με τις σχέσεις που
υπάρχουν μεταξύ
των κρατών που απαρτίζουν τη ζώνη του
ευρώ. Πολιτικά αυτό σημαίνει δύο πράγματα, το πρώτο είναι ότι οι όποιες
πολιτικές εφαρμόστηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια δεν πέτυχαν την άρση των
ανισοτήτων και το δεύτερο ότι με τις πολιτικές ύφεσης που εφαρμόζονται αυτή τη
στιγμή διευρύνεται το χάσμα αντί να μειώνεται.
Αυτό θα έχει ως συνέπεια να βαθαίνουν τα ρήγματα που
διατρέχουν το σώμα της Ευρώπης και ότι κατακτήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες ως
κοινό όραμα, ήδη έχει αρχίσει να μετράει αρνητικούς ρυθμούς εξέλιξης. Σε μια
εποχή που η διεθνής συνεργασία έχει φτάσει σε πάρα πολύ υψηλά επίπεδα, η Ευρώπη
θα βρεθεί κατακερματισμένη και η κάθε χώρα θα ετεροπροσδιορίζεται σε σχέση με
εξωευρωπαϊκούς παράγοντες. Θα είναι ζήτημα επιβίωσης. Αυτό θα έχει ως συνέπεια
και τις αλλαγές στον πολιτικό χάρτη, στο εσωτερικό των κρατών που θα έχουν
πληγεί από την κρίση.
Πολιτικά στη χώρα μας, ο μεγάλος χαμένος είναι το κόμμα του
ΠΑΣΟΚ, όχι γιατί υπέστη μια εκλογική καθίζηση αλλά γιατί, υπέστη μια ιδεολογική
ήττα, ανάλογη με αυτή που υπέστη η Αριστερά το 1989 με την πτώση του σοβιετικού
συνασπισμού και η δεξιά εθνικοφροσύνη του 1974 με την απώλεια κυπριακού εδάφους.
Σήμερα, την κρίση την διαχειρίζεται ένας συνασπισμός φιλοευρωπαϊκών κομμάτων,
με προεξέχων αυτό της ΝΔ και εταίρους το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ. Η αδυναμία τους να
βρουν, σε συνεργασία με την Ευρώπη μια οδό διαφυγής από την κρίση θα οδηγήσει
πολύ σύντομα σε μια εξίσου σημαντική ήττα των κομμάτων φιλοευρωπαϊκού
προσανατολισμού. Αυτό ίσως να είναι και η αρχή για μια ριζική αναμόρφωση του
πολιτικού συστήματος.
Φυσικά αυτό δε θα γίνει ανώδυνα και αναίμακτα, γι’ αυτό οι
έχοντες σήμερα την εξουσία οφείλουν να δώσουν το παράδειγμα μιας άλλης
πολιτικής πριν ξεσπάσει η οργή των πολιτών. Οι πολίτες σήμερα νοιώθουν ως
λεμονόκουπες που στύβονται για να σωθεί η παρτίδα, όταν δεν θα υπάρχει άλλο
«ζουμί» να βγει από την πίεση, όταν δηλαδή ο καθένας δεν θα έχει να χάσει
τίποτα άλλο πέρα από χρέη, τότε θα έχει φτάσει η υπόθεση στον πάτο του
βαρελιού. Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα υποθέσετε…
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
