Από ποιούς απαρτίζεται το σημερινό πολιτικό σύστημα;
Νομίζουμε ότι σε γενικές γραμμές ανήκουν σε τρείς κατηγορίες, όσοι το
«υπηρετούν». Στη πρώτη ανήκουν όσοι κληρονομικό δικαίωμα αναλαμβάνουν πολιτικά
καθήκοντα, στη δεύτερη περίπτωση όσοι αναδείχθηκαν μέσα από τις κομματικές
διαδρομές κομίζοντας τον ανάλογο τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς στην πολιτική
κονίστρα και στην τρίτη κατηγορία εντάσσονται άνθρωποι μιας πλατιάς ομάδας που την απαρτίζουν κατά κύριο
λόγο, προσωπικότητες – πράγμα όλο και
πιο σπάνιο -, προϊόντα του star system
και εκπρόσωποι διαφόρων μαζικών χώρων – κατά κύριο λόγο συνδικαλιστικών. Όπως
καταλαβαίνετε οι περισσότεροι εξ αυτών που ανήκουν στην τρίτη κατηγορία, εκλέγονται,
είτε επειδή διαθέτουν μηχανισμούς που έναντι οικονομικών ή άλλου είδους
ανταλλαγμάτων τρέχουν για την εκλογή τους, είτε τυγχάνουν προβολής από τα ΜΜΕ
οπότε γίνονται οικεία και δημοφιλή πρόσωπα.
Γίνεται νομίζω αντιληπτό ότι στις περισσότερες περιπτώσεις,
αν όχι σε όλες, κάποιοι άλλοι, που τις περισσότερες φορές, ούτε καν τους
γνωρίζουμε, μαγειρεύουν έτσι τα ψηφοδέλτια που να υπηρετούν δύο και μόνο
σκοπούς, την εκλογική επικράτηση του κόμματος και την περιθωριοποίηση των
ενοχλητικών. Η όποια ελευθερία των ψηφοφόρων περιορίζεται στο ν’ αποφασίσουν
μέσα στα όρια που ήδη τους έχουν θέσει κάποιοι άλλοι. Όλοι αυτοί λοιπόν που
εκλέγονται με αυτό τον τρόπο πάνε στην Βουλή για να νομοθετήσουν και όχι μόνο,
αλλά και να στηρίξουν ή ν’ ασκήσουν αντιπολίτευση σε μια κυβέρνηση. Πόσο σωστοί
είναι όμως στην κρίση τους και στις απόψεις που εκφράζουν όταν η εκλογής τους έχει περάσει μέσα από τόσες
διαδρομές, περίεργες και αφύσικες τις περισσότερες φορές;
Δεν είναι σπάνιες και οι περιπτώσεις που αυτοί, με τους
προσωπικούς μηχανισμούς που διαθέτουν ή στους οποίους ανήκουν, καλούνται να
εκλέξουν και αρχηγούς κομμάτων που στην περίπτωση που πετύχουν την εκλογική
τους επικράτηση θα είναι και οι πρωθυπουργοί της χώρας. Είναι περισσότερο από
κατανοητό ότι ηγέτες μέσα από αυτές τις διαδικασίες των συμβιβασμών και των συναλλαγών
– πολλές φορές – δεν μπορούν να αναδειχθούν.
Και τι κάνουμε; Περιμένουμε άπραγοι να βουλιάξουμε, σε μια
εποχή που η χώρα θέλει ηγέτες για να φύγει μπροστά; Μήπως είναι προτιμότερο να
αναζητήσουμε τους ηγέτες πρώτα σε επίπεδο κάθε τοπικής κοινωνίας; Ίσως δίπλα
μας να υπάρχουν εκείνοι οι ακέραιοι, σώφρονες, με γνώσεις, θάρρος και αρετή,
που γνωρίζουν να λένε και «ΟΧΙ», ίσως να μην είναι στο επίκεντρο της
δημοσιότητας και των τοπικών δρώμενων φοβούμενοι την «οξείδωση» που προκαλεί ο
συγχρωτισμός με όσους μας κυβερνούν τα τελευταία τριάντα χρόνια. Στις μέρες που
ζούμε και οι ίδιοι έχουν υποχρέωση να βγουν μπροστά, να δηλώσουν παρόντες και
να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν, σύμφωνα με την δύναμη και τις
αντοχές που διαθέτουν. Η εποχή της σιωπής και του αναχωρητισμού τελειώνει, το
έχει ανάγκη η πατρίδα μας.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
