Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

Να πιάσουν τόπο

«Όπως όλα δείχνουν το 2011 θα είναι η καλύτερη χρονιά των τελευταίων δεκαετιών»!!! Αν σας το έλεγε αυτό κάποιος, τώρα στην αυγή του νέου χρόνου, σίγουρα θα τον περνούσατε είτε για τρελό, είτε για υπερβολικά αισιόδοξο!!! Και όμως έχετε σκεφτεί μήπως τα πράγματα δεν είναι τόσο μαύρα όσο φαίνονται;

Δεν χωράει αμφιβολία ότι το 2011 θα ζήσουμε ανατροπές που ακόμη και τώρα δεν τις φανταζόμαστε, ωστόσο από την άλλη η απώλεια της βεβαιότητας φέρνει μια εγρήγορση πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα, η οποία σήμερα μπορεί να είναι στα σπάργανα αλλά όσο μεγαλώνουν οι δυσκολίες υποχρεωτικά θα αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο. Μια εγρήγορση που δεν έχει να κάνει μόνο με τη αναζήτηση λύσεων για τα προς το ζείν αλλά και όσον αφορά τις απαιτήσεις ποιότητας που θα αρχίσουμε να έχουμε σε κάθε συναλλαγή προς τρίτους.

Για να τα πάρουμε με την σειρά, από την στιγμή που χάνεται η βεβαιότητα που πρόσφερε μια θέση στο δημόσιο, όσον αφορά την καριέρα και την μισθοδοτική εξέλιξη, η στροφή προς την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα πολύ σύντομα θα είναι γεγονός. Από την μια θα αρχίσουν να αφθονούν τα εργατικά χέρια εγχώριας προέλευσης και από την άλλη θα αναπτυχθεί εκ νέου το ευρισκόμενο σε νάρκωση το παραγωγικό επιχειρηματικό δαιμόνιο. Ο ελληνικός λαός, στην μακρόχρονη ιστορική του πορεία, ποτέ δεν είχε δημοσιοϋπαλληλικά χαρακτηριστικά, τα οποία όμως απόκτησε μόλις τις τελευταίες δεκαετίες και έτσι έφτασε σε αυτόν τον όλεθρο.

Επίσης ο περιορισμός πόρων φέρνει άλλα δεδομένα στις συναλλαγές. Γινόμαστε,  πιο απαιτητικοί για το που δίνουμε τα χρήματά μας, για το κατά πόσο αυτά πιάνουν τόπο. Αλλά και την ψήφο μας. Τουλάχιστον θα είναι ανόητος όποιος στο μέλλον τολμάει να ψηφίζει κηφήνες για βουλευτές. Όποιος ψηφίζεται θα πρέπει να έχει αποδείξει ότι αξίζει. Η εποχή των υποσχέσεων και των ελπίδων τελείωσε, μόνο όποιος έχει να παρουσιάσει έργο θα μπορεί να έχει δημόσιο ρόλο. Όσο για τους πολιτικούς τα «ωραία» τελείωσαν, τώρα θα πρέπει να κάνουν πολιτική χωρίς χρήματα, να δίνουν λύσεις, να αντιμετωπίζουν καταστάσεις με το μικρότερο κόστος για το δημόσιο ταμείο. Η εποχή που μοίραζαν εκατομμύρια για να κατασκευάζουν έργα αμφιβόλου καταλληλότητας παρήλθε. Και εδώ θα πρέπει τα χρήματα που ξοδεύονται να πιάνουν τόπο. Με άλλα λόγια θα πρέπει να ανακαλύψουν εκ νέου την πολιτική στην ουσία της και όχι στις δημόσιες σχέσεις.

Αυτά σε γενικές γραμμές για να προσδιορίσουμε μια χρονιά κατά την οποία θα πρέπει να αλλάξουν πολλά υπό την απειλή την πτώχευσης και του Δ.Ν.Τ.. Φυσικά όλα αυτά – χωρίς να μπαίνουμε σε λεπτομέρειες - θα έπρεπε να είχαν γίνει από χρόνια, χωρίς να έχει προηγηθεί η κηδεμονία και η εκχώρηση εθνικού χώρου στους δανειστές μας, αλλά δεν έγιναν. Ο φόβος του πολιτικού κόστους και η αδυναμία των πολιτικών να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων μας έφτασαν στο ξεπούλημα.  Ευχόμαστε αυτή η κρίση να μας κάνει πιο υπεύθυνους για να περιοριστούν στο μέλλον ανάλογα φαινόμενα φαυλότητας και ανικανότητας και η αξιοκρατία να γίνει πράξη και στην πολιτική.

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

Στην σκιά…

Αυτές τις ημέρες το μνημείο του μεσαιωνικού υδραγωγείου, οι γνωστές μας Καμάρες, γνώρισαν για ακόμη μια φορά ημέρες δόξας, καθώς οι ξένοι επισκέπτες στην πόλη μας φρόντισαν να φωτογραφηθούν στην σκιά του. Εδώ και χρόνια έχει πάψει να προσφέρει για τον σκοπό για τον οποίο ανοικοδομήθηκε αλλά δεν έπαψε να προσφέρει στην Καβάλα. Χάθηκε η πρακτική του αξία αλλά μας έμεινε ως ένα μνημείο, ανθεκτικό στο χρόνο που την ομορφαίνει την πόλη και αποτελεί ένα σιωπηλό μάρτυρα για τα τεκταινόμενα σε αυτή. Ο κατασκευαστής του μπορεί να αισθάνεται δικαιωμένος καθώς για τόσους αιώνες στέκεται αγέρωχο και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο προσφέρει και κάνει αξιοσημείωτη την παρουσία του, στο γίγνεσθαι της Καβάλας…

Την ίδια ώρα κάτοικοι της πόλης πέρασαν τις γιορτές στην σκιά του ερωτήματος «Θα κλείσει ή όχι το κολυμβητήριο;», το οποίο από την παραμονή της Πρωτοχρονιάς έγινε πια βεβαιότητα. Το κολυμβητήριο έκλεισε και είναι άγνωστο πλέον το πότε θα ανοίξει. Ωστόσο και αυτό, με τον τρόπο του βέβαια, είναι ένα μνημείο. Πρώτα απ’ όλα είναι ένα μνημείο σπατάλης. Δεν είναι το μόνο αλλά ίσως είναι από τα πιο χαρακτηριστικά έργα στην χώρα μας, δηλωτικό της προχειρότητας και της σπατάλης με την οποία κατασκευάστηκε. Κι όχι μόνο αυτό, αποδεικνύεται ότι παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που έγιναν για να λυθούν κάποια προβλήματα, δεν είναι ούτε καν λειτουργικό. Λες και αυτοί που το σχεδίασαν δεν είχαν λάβει υπόψη τους την εξέλιξη της τεχνολογίας. Επίσης αποτελεί ένα μνημείο κακοτεχνίας και ασχετοσύνης καθώς η σωρεία των τεχνικών λαθών αποδεικνύει ότι την κατασκευή την ανέλαβαν ανειδίκευτοι τσομπάνηδες και όχι άνθρωποι καταρτισμένοι. Τέλος είναι ένα μνημείο που σίγουρα ούτε ο κατασκευαστής, αλλά ούτε και όσοι υπέγραψαν για να το παραλάβουν θα νοιώθουν περήφανοι, μάλλον θα ντρέπονται.

Όπως θα πρέπει να ντρέπονται και αυτοί που είχαν την ευθύνη της δημοπράτησης και της κατασκευής και δεν θα είναι καθόλου ευτυχής να συνδέσουν το όνομά τους με αυτό το αίσχος. Ωστόσο αν και τα δικά τους ονόματα γρήγορα θα λησμονηθούν εκείνο που θα μείνει στην συλλογική μνήμη, όχι μόνο την τοπική αλλά και την πανελλήνια, είναι του δημάρχου της πόλης, Κωστή Σιμιτσή, στα δικά του χέρια έσκασε η «βόμβα» του κολυμβητηρίου, και τώρα πρέπει να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας. Τα παραπάνω δεν είναι για να τον απαλλάξουν της ευθύνης αλλά για να επισημάνουμε ότι έχει μια ευκαιρία να μιλήσει για την αλήθεια αυτού του έργου, να υποδείξει τους πραγματικούς υπεύθυνους έτσι ώστε να αποκαταστήσει το δικό του όνομα.

Καλή χρονιά, ευλογημένο και χαρούμενο το 2011.