Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Οι εξόριστοι


Συνέχεια στο χθεσινό σημείωμα μιας και εκτιμούμε ότι χρειάζονται περισσότερες διευκρινήσεις γύρω από το θέμα των εξόριστων του εκάστοτε κυρίαρχου πολιτικού ρεύματος. Ο 20ος  αιώνας για τη χώρα μας ήταν ο αιώνας των εξόριστων, ανθρώπων, εννοιών, ιδεών και λέξεων. Κάθε φορά που υπήρχε ένα κυρίαρχο ρεύμα στην κοινωνία κάθε τι διαφορετικό έπρεπε να εξοριστεί. Κάθε τι που μπορούσε να δηλώνει την διαφορετικότητα έπρεπε να εξαφανιστεί. Έτσι λοιπόν διατρέχουμε τον αιώνα με τους πολίτες διχασμένους, από τη μια οι βενιζελικοί και από την άλλη οι βασιλικοί, από τη μία οι δημοτικιστές και από την άλλη οι καθαρευουσιάνοι, από τη μια οι κομμουνιστές από την άλλη οι εθνικιστές, από τη μία οι προοδευτικοί και από την άλλη οι συντηρητικοί και κάπως έτσι φτάνουμε μέχρι τις ημέρες μας με τα «πράσινα» και τα «γαλάζια» καφενεία.

Έτσι η κάθε κυρίαρχη κατάσταση επέβαλε  τα δικά της σύμβολα, επέβαλε τους δικούς τηςορισμούς και τις δικές της λέξεις. Με τρόπο μαγικό άλλαζε άρδην η σκηνή μετά από κάθε πολιτική αλλαγή. Η λησμονιά κάλυπτε κάθε τι που μπορούσε να θυμίζει τους προηγούμενους. Ακόμη και ολόκληρες περίοδοι της ελληνικής ιστορίας περιέπεσαν σε αφάνεια επειδή δεν ήταν αρεστοί. Ιδιαίτερα μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, που ο μεταπρατισμός ιδεών και αγαθών έγινε το κύριο όχημα και των δυο πολιτικών χώρων εξουσίας, γίναμε μάρτυρες αφανισμού και απαξίωσης αιώνων ελληνικής ιστορίας, για να εξυπηρετηθούν σκοπιμότητες του σήμερα.

Φτάνοντας προς το τέλος της δεκαετίας του ’90 γίνεται όλο και πιο φανερό ότι τόσο η μεταπολίτευση έχει αρχίσει να πνέει να λοίσθια όσο και ότι αυτή η συνεχής και ανελέητη αντιπαράθεση δεν οδηγεί πουθενά. Τότε λοιπόν αρχίζουν να πέφτουν και οι πρώτες «γέφυρες» εκατέρωθεν για συνεννόηση, μόνο που αυτή δεν γίνεται επί τη βάση των αρίστων αλλά των λαμογιών. Ξαφνικά αρχίζουν να ξεφυτρώνουν μέχρι και κοινές γαλαζοπράσινες εταιρίες και συμπράξεις ανάλογου μείγματος σε διάφορους χώρους, όπου πλέον το μέχρι πρότινος το μονοκομματικό φαγοπότι γίνεται διακομματικό. Επιπλέον υπάρχει και μια εξαιρετική συνεργασία σε επίπεδο συγκάλυψης οπότε όποιο σκάνδαλο και  να αποκαλυφθεί κανείς δεν τιμωρείται. Μέσα σε δεκαπέντε χρόνια φαγώθηκαν από τα γαλάζια και τα πράσινα τρωκτικά όσα δεν είχαν φαγωθεί εδώ και ένα αιώνα.

Χωρίς υπερβολή μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι η μεταπολίτευση βούλιαξε μέσα σε μια απέραντη ρεμούλα. Οι τίμιοι, οι ικανοί, οι εργατικοί και οι ηθικοί θέλοντας και μη έμειναν στο περιθώριο, ως εφεδρείες της κοινωνίας. Αν δεν έρθουν τώρα στο προσκήνιο σε πρωταγωνιστικό ρόλο, τι άλλο θα μπορούσε να ήταν αυτό που θα μπορούσε να σηματοδοτήσει μια νέα πολιτική εποχή; Μια εποχή χρηστής και αποτελεσματικής διοίκησης. Έτσι και αλλιώς σε επίπεδο κοινωνίας πολιτών τα τείχη έχουν πέσει, και η οριζόντια επαφή αξιόλογων και αξιοσημείωτων ανθρώπων από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους είναι γεγονός, εκείνο που δεν είναι ακόμη ώριμο είναι η νέα πολιτική πρόταση που θα δώσει την ευκαιρία σε αυτούς να κυβερνήσουν.

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Οι εξόριστοι και η νέα μεταπολίτευση


Όπως έχουμε ξαναγράψει σε αυτή τη στήλη, ακόμη και αν δεν υπήρχε το μνημόνιο έπρεπε να το είχαμε συντάξει ως μια λύση εθνικής σωτηρίας, χωρίς όμως τους επαχθείς όρους που περιλαμβάνει αυτό της τρόικας. Κι αυτό γιατί η διαφθορά και η σπατάλη είχε ξεπεράσει κάθε λογική. Ωστόσο ένα τέτοιο σχέδιο ανατροπής κατεστημένων λογικών και πρακτικών δεν προϋποθέτει απλά μια συμφωνία αλλά και μια νέα πρακτική.

Σήμερα που έχουν κλείσει οι στρόφιγγες και το χρήμα έχει γίνει σπάνιο, μειώνεται ραγδαία η διαφθορά. Αυτό συμβαίνει όχι γιατί έχει αλλάξει ο τρόπος λειτουργίας των υποκειμένων αλλά γιατί δεν υπάρχει «πρώτη ύλη». Είναι σαν να έχεις ένα βάλτο και αντί να κυνηγάς τα κουνούπια στεγνώσεις από νερό το έλος οπότε και τα κουνούπια εξαφανίζονται. Αυτό όμως δεν μπορεί να αποδώσει μακροπρόθεσμα καθώς όταν ένα σύστημα έχει εθιστεί στη διαφθορά, μόλις φανεί εκ νέου χρήμα, θα υποτροπιάσει και πάλι. Ουσιαστικά με την λογική του ρετσινόλαδου δεν έχουμε παίδευση του συστήματος σε μια άλλη λειτουργία αλλά υποχρεωτική τιμωρία. Πως όμως μπορεί να γίνει διαφορετικά όσο το πολιτικό σύστημα παραμένει ως έχει;


Δεν γίναμε μέσα σε μια νύχτα μια διεφθαρμένη χώρα, χρειάστηκαν κόποι και «ανθρωποθυσίες» όσων στέκονταν εμπόδιο στον εκμαυλισμό. Τίμια, ικανά και ηθικά στελέχη του δημόσιου τομέα, με διάφορες προφάσεις παραγκωνίστηκαν, προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος. Τα ουσιαστικά προσόντα απαξιώθηκαν και αναδείχθηκαν μόνο τα τυπικά, με αποτέλεσμα να χαθεί η αναγκαία ισορροπία.

Σήμερα λοιπόν δεν μπορεί να αποδώσει η λογική του «κλείνουμε τη μύτη και καταπίνουμε το ρετσινόλαδο»! Μόνο αν υπάρξει μια αποκατάσταση όσων διώχθηκαν, δηλαδή να επιστρέψουν από την εξορία οι διωχθέντες από την φαυλοκρατία μπορεί να αλλάξει ο βηματισμός, γιατί μια νέα λειτουργία έχει ανάγκη και νέα πρότυπα. Που αλλού θα βρεθούν αυτά τα πρότυπα; Ουσιαστικά χρειάζεται να γίνει ένας «επαναπατρισμός» όσων βρέθηκαν στην εξορία λόγω της ακεραιότητας του χαρακτήρας τους. Η απάντηση στα λαμόγια δεν μπορεί να είναι μόνο η παραδειγματική τους τιμωρία αλλά και η αποκατάσταση των εξορισθέντων. Ποιο πολιτικό κόμμα έχει την τόλμη να μιλήσει γι’ αυτά, αφού κινδυνεύει να έρθει σε σύγκρουση με τον κύριο κορμό του στελεχιακού του δυναμικού; Αυτό το γεγονός ωστόσο, δηλαδή η επιστροφή των εξόριστων, είναι εκείνο που θα σηματοδοτήσει και τη νέα μεταπολίτευση.

Κι όπως μας έλεγε ένας φίλος στην Ελλάδα ουσιαστικά υπάρχουν δυο κόμματα, το ένα είναι των τίμιων και νοικοκυραίων και το άλλο των λαμόγιων, ανεξαρτήτως χρώματος.

Το μεγάλο θέμα που πρέπει να επιλύσουμε είναι να αποφασίσουμε σε ποιο από τα δύο κόμματα θα δώσουμε την διαχείριση στην μετά χρεωκοπία εποχή. Αυτό ουσιαστικά θα είναι το κρίσιμο μέγεθος που θα δηλώνει ένα νέο ξεκίνημα.

Τρίτη 19 Απριλίου 2011

Ιστορία δύο δικαστικών αποφάσεων


Το ό,τι πρέπει να σεβόμαστε τις δικαστικές αποφάσεις αποτελεί αυτονόητη υποχρέωση αλλά και καθήκον των πολιτών. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να τις κρίνουμε. Και να τις κρίνουμε καλόπιστα και καλοπροαίρετα. Γιατί και οι κρίνοντες κρίνονται. Οι δικαστές είναι ένα κομμάτι από μας. Ένα κομμάτι της κοινωνίας και συμβάλλουν καθημερινά στις δικαστικές αίθουσες στη βελτίωση του δικαιικού μας πολιτισμού. Εμείς θα σταθούμε σε δύο δικαστικές αποφάσεις και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.
            Η πρώτη αφορά τον πρώην υπουργό κ.Τάσο Μαντέλη. Στον πρώην λοιπόν υπουργό του επιβλήθηκε από το Εφετείο Αθηνών ποινή φυλάκισης 3 ετών με αναστολή. Δεν αναγνωρίστηκε κανένα ελαφρυντικό, ενώ το πρόστιμο ανήλθε σε 7.500 ευρώ. Στο δικαστήριο παρέστη ο συνήγορος του τέως υπουργού ο οποίος κατά την αγόρευσή του, υπογράμμισε ότι ο εντολέας του πρώην υπουργός «δεν μπορεί να πληρώσει για τα σκάνδαλα όλων των πολιτικών». Εδώ έχουμε να κάνουμε κάποιες παρατηρήσεις όσο αφορά το κατηγορητήριο. Ο κ. Μαντέλης παραπέμφθηκε, σε βαθμό κακουργήματος, διότι έλαβε χρήματα από τη Ζήμενς. Συγκεκριμένα του τηλεφώνησε…άγνωστος και τον…παρεκάλεσε να καταθέσει σε λογαριασμό, που θα του υποδείκνυε ο πρώην υπουργός, το ποσό των 450.000 μάρκων!! Τα χρήματα αυτά δεν δηλώθηκαν στο «πόθεν έσχες». Τα χρήματα αυτά μπήκαν σε λογαριασμό στην Ελβετία αλλά….δεν μπήκαν στο…»πόθεν έσχες». Αν λοιπόν τα χρήματα αυτά ήταν….νόμιμα κατά μία έννοια 1] γιατί να επιλεγεί ελβετική Τράπεζα για την αντίστοιχη κατάθεση, 2] γιατί να μεσολαβήσει για την κατάθεση ο κουμπάρος του τέως υπουργού 3] γιατί να χρησιμοποιηθεί η διακριτική ονομασία στον υπό εξέταση λογαριασμό A.ROCOS 4] βρέθηκαν …ανακριβείς οι δηλώσεις «πόθεν έσχες» για τα έτη 2006 και 2007. Στα επόμενα ή προηγούμενα  έτη ήταν ακριβείς, αληθείς μέχρι κεραίας οι δηλώσεις της περιουσιακής του τ. υπουργού; Και αν δεν ήταν τι έκανε ο τότε πρόεδρος της Βουλής και οι αρμόδιοι [λέμε τώρα] της επιτροπής ελέγχου «πόθεν έσχες»; 5] Ο συνήγορος υπεράσπισης κατά την αγόρευσή του στάθηκε στο γεγονός ότι ο πελάτης του [ ο κ. Τ.Μαντέλης ] δεν είναι δυνατόν να πληρώσει για τα σκάνδαλα όλων των πολιτικών. Δηλαδή υπάρχουν και άλλα σκάνδαλα κατά τον κ. συνήγορο, που έχουν αποδειχτεί και οι κατηγορούμενοι μένουν στο απυρόβλητο; Αν συνεχίσουμε τον προηγούμενο συλλογισμό μας θα ήταν δυνατόν να «δεχτεί» να …πληρώσει ο κ. Μαντέλης αν δικαζόταν με όλους τους άλλους πολιτικούς που ενέχονται στα σκάνδαλα σε περίπτωση μιας…ομαδικής δίκης των εμπλεκομένων; { !!!!! }. 6} Τα 450.000 ευρώ θα αποδοθούν στο δημόσιο σαν προϊόν δωροδοκίας ή με το πρόστιμο των 7.500 ευρώ και την τριετή [με αναστολή] φυλάκιση θα παραμένουν «κανονικά πλέον» στην κατοχή του;
            Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο κ. εισαγγελέας της έδρας ζήτησε ποινή φυλάκισης 4 ετών πράγμα που σημαίνει ότι ο κ. Μαντέλης έπρεπε να οδηγηθεί στη φυλακή αν γινόταν δεκτή από το δικαστήριο η πρότασή του.
            Από την άλλη μεριά έχουμε έναν 73 χρονο ζητιάνο ο οποίος συνελήφθη στο Χαϊδάρι να επαιτεί. Το δικαστήριο του επέβαλε ποινή φυλάκισης 10 ημερών και καθώς δεν είχε χρήματα ο άνθρωπος να εξαγοράσει την ποινή του έπρεπε να οδηγηθεί στη φυλακή. Ας κάνουμε κι εδώ κάποιες σκέψεις πάνω στη σχετική απόφαση: 1] ο καταδικασθείς ζητιάνος έπασχε από σοβαρή ασθένεια [Αλτσχάιμερ] 2] Θα μπορούσε δηλ. να εκτίσει την ποινή του στην Αθήνα αφού προηγούμενα με εντολή του δικαστηρίου γινόταν παρέμβαση από κάποιο προνοιακό οργανισμό. 3] Επελέγη το σωφρονιστικό κατάστημα…Κομοτηνής, αλλά ώσπου να τον μεταφέρουν οι αστυνομικοί…έληξε η ποινή κράτησής του. Να σημειώσουμε ότι όσοι είναι πάνω από 65 χρονών και καταδικάζονται εκτίουν το μισό της επιβληθείσας σ΄αυτούς ποινής. Επομένως η μεταχείριση του δυστυχισμένου συνανθρώπου έπεφτε στα φιλάνθρωπα αισθήματα  των αστυνομικών που τον συνόδευαν, αλλά και στο διευθυντή φυλακών Κομοτηνής κ. Καμπάνταη, ο οποίος δήλωσε:  «Μπορούσαν να τον στείλουν στον Κορυδαλλό και εκεί η κοινωνική υπηρεσία να φρόντιζε να του πλήρωνε την ποινή. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι υπέβαλαν σε αυτήν την ταλαιπωρία έναν ήδη ταλαιπωρημένο άνθρωπο. Εγώ και όλοι οι εργαζόμενοι τον είδαμε σαν τον πατέρα μας και δεν μπορούσαμε να τον αφήσουμε στην κατάσταση που ήρθε» ΠΗΓΗ: http://prezatv.blogspot.com/2011/02/72.html#more
            Είναι βέβαιο πως ο «Γολγοθάς» του πάμπτωχου ζητιάνου δεν τελείωσε με την επιστροφή του στην Αθήνα. Εκεί όπου κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για την τύχη του. Δεν γνωρίζουμε κι αν ακόμη έτυχε κάποιας φροντίδας προκειμένου να επιβιώσει ώστε να μην χρειάζεται να ζητιανεύει ή να ψάχνει τα αποφάγια από τους κάδους σκουπιδιών. Ίσως η λεπτομερής μελέτη των δύο πιο πάνω περιπτώσεων μάς βοηθήσει να εντοπίσουμε σε ποιο άρθρο του Νόμου βρίσκεται η παρανομία των καταδικασθέντων ώστε να υπαγάγουμε τα πραγματικά περιστατικά στο άρθρο αυτό. 


Βασίλης Ανδρονίδης

Η αξία της μνήμης


Μια επίσκεψη σε ένα παλιό ερειπωμένο χωριό ή πόλη, είναι κάτι περισσότερο από μια απλή βόλτα αναψυχής. Είναι ένα καλό μάθημα αυτογνωσίας. Είναι μια πράξη που βοηθάει τον επισκέπτη να συνειδητοποιήσει ορισμένα εξαιρετικής αξίας δεδομένα, όπως είναι για παράδειγμα η μνήμη.

Τι έχει ένα παλιό, έρημο, εγκαταλειμμένο και ολοκληρωτικά γκρεμισμένο χωριό, πέρα από σορούς από πέτρες; Τι περισσότερο μπορεί να είναι, πέρα από αυτό που φαίνεται, σωροί από πέτρες; Είναι σαν μια επίσκεψη σε ένα κοιμητήριο, με σωρούς από ανθρώπινα οστά.

Με τη δύναμη της φθορά του χρόνου τα πέτρινα σπίτια σωριάστηκαν και έγιναν λόφοι από πέτρες, οι άνθρωποι μέσα από την ίδια διαδικασία επέστρεψαν στη γη, το χώμα που δανείστηκαν για να πλαστεί η σάρκα τους και εκείνο που έμεινε από αυτούς είναι σωροί από οστά. Το μόνο που μπορεί να ξεπεράσει την φθοροποιό δύναμη του χρόνου, είναι η μνήμη. Η ανάμνηση των γεγονότων, η μνήμη των ανθρώπων που έφυγαν. Κάποτε αυτό το χωριό ή η πόλη που βλέπεις μπροστά στα πόδια σου ήταν κάτι παραπάνω από δομημένες πέτρες, ήταν χώρος που έζησαν, πάλεψαν, πόνεσαν, αγάπησαν, προσευχήθηκαν και δημιούργησαν άνθρωποι…  Οι ανθρώπινες αναπνοές και οι φωνές γέμιζαν τον αέρα, πάθη, έχθρες, φιλίες και οικογενειακές σχέσεις έδεναν και χώριζαν τους ανθρώπους, αυτούς, από τους οποίους  δεν απέμεινε τίποτα περισσότερο από σωροί από οστά.

Μπροστά σε αυτή την εικόνα ματαιότητας έρχεται η μνήμη, να λειτουργήσει σαν υφάδι, να μπλέξει το χθες με το σήμερα, το παλιό με το καινούργιο, το σημαντικό με το ασήμαντο και να «αναστηλώσει» μια ολόκληρη εποχή. Να «αναστηλώσει» γεγονότα περασμένα αλλά όχι ξεχασμένα, που η αξία τους φτάνει μέχρι σήμερα, γεγονότα ηρωικά ή ταπεινά, όλα όμως μετρήσιμη αξία στο σήμερα. Για όσους το κατάλαβαν αυτό, όλη η ζωή τους ήταν ένας αγώνας ενάντια στην λήθη, ήταν ένας αγώνας για την αλήθεια και τη συνέχεια της ιστορίας.

Η απουσία μνήμης δημιουργεί – μεταξύ όλων των άλλων – και ένα τεράστιο έλλειμμα αυτογνωσίας, κάνει την μορφή θολή, συγκεχυμένη, θετική σε πολλαπλές ερμηνείες και παρερμηνείες. Μια θολωμένη μορφή, είναι μια ασαφής, απροσδιόριστη μορφή, είναι σαν ένα δέντρο που δεν μπορείς να ξέρεις τι καρπό θα σου δώσει. Μια αμνήμων πόλη, είναι μια πόλη που δεν μπορεί να καρπίσει, είναι μια πόλη που αναπτύσσει στους κόλπους της μια κοινωνία χωρίς σκοπό υπέρβασης της φθοράς του χρόνου. Είναι μια κοινωνία που δεν μπορεί να βγει στο προσκήνιο της ιστορίας και βαλτώνει σε ένα φαύλο φθοροποιό κύκλο. Έχει ένα όνομα που κανείς δεν ξέρει από πού έρχεται και τι σημαίνει. Είναι ένα όνομα που δεν έχει να πει σε κανέναν τίποτα, πέρα από ένα περιεχόμενο που γεννάει ο βραχύς παρελθόν χρόνος.