Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

89 χρόνια μετά… Η Νιόβη θρηνεί ακόμη!




Μιλώντας η Νάνσυ Χόρτον, (κόρη του αμερικανού προξένου της Σμύρνης Τζωρτζ  Χόρτον - και την οποία γνωρίσαμε πριν από δύο χρόνια όταν επισκέφτηκε την Καβάλα τέτοιες ημέρες ), για την σχέση του πατέρα της με την Σμύρνη, σημειώνει σε μια πρόσφατη ομιλία της ότι «Η Σμύρνη, ως η τελευταία από τις επτά πόλεις της Αποκάλυψης που επέζησε του έκανε βαθιά εντύπωση, που την κράτησε σε όλη του τη ζωή και την ανέφερε συνέχεια στα έργα του. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του υπηρέτησε σε πολλά άλλα διπλωματικά πόστα, σε μέρη που θεωρούνταν καυτά, αλλά όπως έλεγε, η Σμύρνη ήταν η Μέκκα των φιλοδοξιών του. Φαίνεται λοιπόν ότι ήταν μοιραίο να είναι παρών στο θάνατο των χριστιανών και την καταστροφή της πόλης. Η Σμύρνη ήταν ή μοίρα του. Είχε συνδέσει στενά τον συμβολισμό της Αποκάλυψης για τον αγώνα ανάμεσα στο καλό από τη μια μεριά και το σκοτάδι από την απληστία από την άλλη με τα γεγονότα που παρακολουθούσε στη Σμύρνη και τα οποία οδήγησαν στην καταστροφή της».

Είναι εντυπωσιακή η προσέγγιση που κάνει  και συνάμα ξεχωριστεί γιατί πατώντας επάνω σε πραγματικά ιστορικά γεγονότα, καταδεικνύει ότι η καταστροφή της Σμύρνης δεν ήταν ένα ακόμη γεγονός ενός πολέμου, με εκατέρωθεν βαρβαρότητες όπως προσπαθούν κάποιοι αναθεωρητές της ιστορίας να μας διδάξουν, βάζοντας τα γεγονότα στην προκρούστεια κλίνη τους, αλλά μια τεραστίων διαστάσεων σύγκρουση ανάμεσα στον πολιτισμό και την βαρβαρότητα.

Όπως αναφέρει η συγγραφέας Περβίν Ερμπίν – γεννημένη στο Ντιγιαρμπακίρ της Τουρκίας – στο βιβλίο της Η ΝΙΟΒΗ ΘΡΗΝΟΥΣΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ – «ο εκτοπισμός είναι μια πολύ παλιά πρακτική που την εφάρμοσαν πρώτοι η Πέρσες εναντίον των κατοίκων της Μιλήτου, πους του εξόρισαν στην Μεσοποταμία το 495 π.χ. Γράφει λοιπόν ότι ανακάλυψαν πολύ νωρίς ότι το να αποκόψεις τους ανθρώπους από το παρελθόν τους, που διαμορφώνει την προσωπικότητα και την ταυτότητά τους, τους απομακρύνεις από την πατρίδα τους και τους εγκαταλείψεις νηστικούς και διψασμένους στη μέση μιας στέπας σαν πεντάρφανα παιδιά, μετά μάλιστα από ένα πολυήμερο, εξοντωτικό ταξίδι, τους προκαλείς ανεξίτηλο πόνο και ανοίγεις βαθιές πληγές στις ψυχές τους. Ο εκπατρισμός ή εκτοπισμός είναι η βαρύτερη τιμωρία που μπορεί να επιβληθεί στους ανθρώπους. Αναμφισβήτητα, εφαρμόζεται σε παγκόσμιο επίπεδο ικανοποιώντας απόλυτα τα συναισθήματα μίσους των κυρίαρχων δυνάμεων έναντι των ανυπότακτων και ανυπάκουων λαϊκών μαζών».

Τα σημειώνουμε όλα αυτά, για να καταδείξουμε αυτό που είπαμε και παρά πάνω, ότι δηλαδή τα όσα έγιναν από το 1919 μέχρι το 1922 στην Μ. Ασία με αποκορύφωμα την καταστροφή της Σμύρνης, είναι γεγονότα που σε ανάλογη κλίμακα δεν ξαναγνώρισε ο κόσμος. Είναι μια καταστροφή που μια ελληνοκεντρική πολιτική ηγεσία θα είχε επιδιώξει να τύχει διεθνούς αναγνώρισης και θα είχε απαιτήσει την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, ότι έγινε στην Δίκη της Νυρεμβέργης μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου.

Ταλαντώσεις!!!


Αν δεν μας απατάει η μνήμη μας, δεν είναι πάνω από 2 – 3 χρόνια που ολοκληρώθηκε και παραδόθηκε η μαρμαροστρωμένη παραλία στο λιμάνι της Καβάλας. Ωστόσο αν και το έργο είναι καινούργιο είναι

Συνωστισμός στην έξοδο


Με τις περικοπές επιδομάτων που γίνονται στους μισθούς των υπαλλήλων των Δ.Ο.Υ. παρατηρείται συνωστισμός αυτό το διάστημα στην έξοδο, προς την συνταξιοδότηση. Συγκεκριμένα μετά την περικοπή

Με μπαλώματα;


Είναι να απορεί κανείς με το πώς γίνονται ακόμη και σήμερα οι δουλειές στην Ελλάδα. Λέμε ακόμη και τώρα μιας και λόγω οικονομικής κρίσης θα έπρεπε να είμαστε πιο προσεκτικοί. Για παράδειγμα. Αυτό

Η οικονομική κρίση δεν έφτασε στην Χρυσούπολη!!!


Όπως ήδη σας έχουμε ενημερώσει, από την Κυριακή το βράδυ, έχει φτάσει στο Δήμο Νέστου, αντιπροσωπεία από το Δήμο Γιακοντίνα, της Σερβίας, η οποία συνολικά είναι περίπου 80 άτομα.

Η αποταμίευση και ο πολιτισμός


Θυμάμαι όταν ήμασταν στο δημοτικό σχολείο, κάπου εκεί προς τα τέλη του Οκτωβρίου θα ήταν,  αν δεν με απατάει η μνήμη μου, που γράφαμε μια έκθεση για την αξία της αποταμίευσης. Έκτοτε έχουν περάσει αρκετές δεκαετίες και αμφιβάλω αν ακόμη τα παιδιά στο δημοτικό σχολείο, ή και στις μεγαλύτερες τάξεις του γυμνασίου ή τον λυκείου γράφουν σήμερα ανάλογη έκθεση. Όπως αμφιβάλω αν ακόμη το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο μοιράζει εκείνους τους μεταλλικούς κουμπαράδες - με το έντονο κόκκινο χρώμα- ως επιβράβευση για τις καλύτερες εκθέσεις, έτσι ώστε από την μικρή ηλικία να εξοικειωθούν τα παιδιά με την ανάγκη της αποταμίευσης. Νομίζω πως όχι, όλα αυτά έχουν καταργηθεί ως απαρχαιωμένα. Και είναι, αν σκεφτούμε ότι το κυρίαρχο δόγμα των τελευταίων δεκαετιών δεν ήταν το «αποταμιεύω» αλλά το «ξοδεύω» ή καλύτερα το «ξοδεύω και μάλιστα δανεικά». Απαρχαιωμένη η αποταμίευση αλλά νομοτελειακή η ύπαρξή της, την αγνοήσαμε και τώρα πληρώνουμε το τίμημα της προσβολής!!!

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Εικονική εκτέλεση


Ένας τρόπος άσκησης ψυχολογικής πίεσης σε ένα κρατούμενο, είναι και η εικονική εκτέλεση. Ο ήδη καταδικαστείς σε θάνατο προετοιμάζεται να οδηγηθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα. Ζει όλη την αγωνία του μελλοθάνατου και αφού τον οδηγήσουν στο απόσπασμα διαπιστώνει ότι τα πυρά ήταν άσφαιρα. Όταν αυτό συμβεί 2 - 3 φορές ο κατάδικος ζει σε τέτοια σύγχυση και αμφιβολία, ακόμη μεγαλύτερη απ’  ότι στην πρώτη εικονική εκτέλεση, γιατί τώρα έχει καταρρεύσει ψυχολογικά και ξέρει ότι όσες πιθανότητες έχει να είναι εικονική, άλλες τόσες είναι να είναι πραγματική η εκτέλεση. Όταν φτάσει σε αυτό το σημείο είναι έτοιμος να ομολογήσει ότι του ζητήσουν και να υπογράψει οτιδήποτε του φέρουν μπροστά και του το παρουσιάσουν ως λύτρωση από τα βάσανα.

Θέμα αμάθειας;


Αυτές τις ημέρες στην τοπική επικαιρότητα εμφανίστηκε, με αφορμή την έκθεση φωτογραφίας που φιλοξενεί ο Σύλλογος Μικρασιατών Ν. Καβάλας το ΙΔΡΥΜΑ ΑΝΤΑΛΛΑΓΕΝΤΩΝ ΛΩΖΑΝΝΗΣ. Τι είναι όμως αυτό; Είναι μια Μ.Κ.Ο. που λειτουργεί εδώ και αρκετά χρόνια στην Τουρκία. Επειδή όποιος

Ώρα για να βγάλουμε συμπεράσματα


Αυτό που λέγανε από παλιά, ότι δηλαδή «το ψέμα έχει κοντά πόδια» επιβεβαιώνεται για ακόμη μια φορά. Όσοι «κοιμήθηκαν» τα τελευταία χρόνια με τα ψέματα της Τουρκίας, για ειρηνική γειτονία, για φιλία και σεβασμό ή πίστεψαν τις μεγαλοστομίες του Αχμέτ Νταβούτογλου «πρέσβη» της πολιτικής των «μηδενικών προβλημάτων» με τους γείτονες, καιρός είναι να «ξυπνήσουν» και μάλιστα απότομα. Η  νέο – οθωμανική κυβέρνηση, μέσα σε λίγες μέρες έβγαλε την προβιά του αρνιού που ήταν σκεπασμένη και φάνηκε ξανά το πρόσωπο του λύκου. Με νταηλίκια πάει να δημιουργήσει ανάφλεξη σε ολόκληρη της Ανατολική Μεσόγειο, ξεκαθαρίζοντας  έτσι ότι δεν έχει κανένα άλλο στόχο πέρα του να ξαναγυρίσει εκεί απ΄ όπου την έδιωξαν με τους απελευθερωτικούς τους αγώνες οι λαοί.

Με ποιους;


Αν ο πρωθυπουργός πήγαινε σχολείο και έγραφε έκθεση με θέμα «Πως μπορώ να σώσω την Ελλάδα» μάλλον θα έπαιρνε ένα καλό βαθμό. Παρουσίασε στην ΔΕΘ ένα κείμενο, στρωτό, καλογραμμένο, με αρχή μέση και τέλος και με μια κεντρική ιδέα, «όλοι μαζί για να σώσουμε την Ελλάδα», επιπλέον δεν έλειπε και το συναίσθημα, πολύ συναίσθημα, κάτι από Βασιλάκι Καϊλα μας θύμισε. Ωστόσο έρχονταν τα σαρδάμ να μας επαναφέρουν, καθώς όπως είναι γνωστό ο Βασιλάκης ποτέ δεν έκανε σαρδάμ. Αυτό που δεν κατάλαβε ο πρωθυπουργός είναι ότι η πολιτική πράξη απέχει πολύ από τα φιλολογικά μαθήματα. Μια καλή έκθεση ιδεών δεν είναι και ότι καλύτερο έχει να παρουσιάσει κανείς όταν έχει μπροστά του μια χώρα που χαροπαλεύει.